19. Prawdziwe zło nigdy nie udaje się na spoczynek

Na spotkanie ze Starszyzną naturalnie musiałem przyjść trochę spóźniony. Jakoś nie mogłem się zebrać, tak bardzo chwilowo nie było mi to na rękę. A może jednak nie chwilowo. Może jednak zawsze i wszędzie.

Shikamaru skrzywił się krytycznie na widok moich pomarańczowych dresów – albo tych fioletowych worów pod oczami, które zobaczyłem dziś rano w lustrze, nie wiem, nie wnikam – ale nie odważył się skomentować tego głośno. Już wcześniej dostrzegł mój entuzjazm, już na samym wejściu poznał, że coś było nie tak. I zapewne przyjdzie taki czas, kiedy zacznie pytać, ale nie teraz i nie tutaj.

Rada Konohy oczywiście musiała mieć swoje własne, imponujące centrum dowodzenia. Po zniszczeniu wioski przez Nagato wyłożyli grube pieniądze na nowy budynek, który obecnie mierzył sobie więcej niż sama siedziba Hokage i prezentował się stokroć dostojniej. Nie wiem, kogo te stare pryki próbowały oszukać, ale odstawili sobie tutaj taki pałac, że pomyślałby kto, że to oni mieli w Konoha ostatnie słowo. Niedoczekanie! Miałem je ja i zamierzałem dziś z niego skorzystać.

Shikamaru próbował mnie poganiać, ale mu się nie dałem. Spacerowym krokiem przemierzałem eleganckie korytarze, oświetlone tak jasno, by przypadkiem nie umknął mi żaden szczegół ich wystroju. Zdobienia, eleganckie zasłony i kafle, imitowane na złoto. Pałac, kurwa, mówiłem. A bynajmniej nie szedłem na spotkanie z kimś ważnym. Nawet sam Lordem Feudalny nie przejawiał takiej pychy.

Z niczym nie zamierzałem się więc spieszyć. Gdybym na wejściu nie pokazał tym starcom, kto tu rządzi, zjedliby mnie żywcem. Słaby był ze mnie aktor, ale co nieco swego czasu podpatrzyłem u Sasuke i miałem nadzieję, że na coś mi się to przyda. Serce waliło mi w piersi, dłonie pociły się niemiłosiernie, ale na ustach wykwitł skromny, pewny siebie uśmiech.

Kiedy wraz z Shikamaru dotarliśmy pod drzwi sali obrad, odetchnąłem raz jeszcze głęboko i nie zawracając sobie głowy pukaniem, wszedłem do środka.

Po śmierci Danzō trzyosobowa Starszyzna Konohy zmniejszyła się do dwuosobowej. Oczywiście zgodnie z niepisanym prawem na jego miejsce powinien zostać wybrany ktoś nowy, ale Homura i Koharu zawetowali ten pomysł. Tsunade nie należała do osób, które szybko się poddają, więc gdyby nie zbliżająca wojna, postawiłaby zapewne na swoim, ale sytuacja jej na to nie pozwoliła. A jeśli o mnie chodzi, to kiedy przypadł mi tytuł Szóstego Hokage, byłem jeszcze młody i naiwny, i zbyt szybko dałem się zwieść. Odpuściłem. Po latach to właśnie posłuszeństwo w tej kwestii i brak nacisku na wybór następcy po Danzō, uważałem za swój największy błąd.

Tylko czy teraz tym błędem nie powinien być przypadkiem Uchiha?

– Hokage, miło, że postanowiłeś nas jednak odwiedzić – powiedziała z przekąsem starsza kobieta.

Starsza? Jak na moje oko miała już ze sto pięćdziesiąt lat. I gdyby była zwykłą pocieszną staruszką, której celem życia jest rozpieszczanie wnuków i podrzucanie im po kryjomu lepiących się cukierków, nie stwierdziłabym właśnie w myślach, że w pewnym wieku czas umierać. To straszne, że istnieli na tym świecie ludzie, których śmierci wyczekiwałem, ale nic nie mogłem na to poradzić. Ta dwuosobowa Rada składała się z ludzi, którzy już dawno powinni ustąpić młodszym i pozwolić im działać. Byli zbyt starzy, by zrozumieć, że czasy się zmieniły i zbyt ograniczeni, by przyjąć inny punkt widzenia. Dyskusja nigdy nie wchodziła w grę.

I chyba pierwszy raz brakowało mi tego Wielmożny przed tytułem.

– O, a na którą byliśmy umówieniu? – Spojrzałem demonstracyjnie na zegarek. – Ach, faktycznie, chyba się troszkę spóźniłem. Ta praca…

Oczywiście nie wyglądali na chętnych, by okazać mi zrozumienie. A ja nie byłem skłonny do powiedzenia Przepraszam. Tym dziadom naprawdę się wydawało, że jak raz na jakiś czas zwoływali naradę i zrównywali z ziemią moje pomysły, to się szalenie napracowali i zasługiwali na pokłony. Emerytura? Chyba nie znali tego słowa. I tak dobrze, że takie wątpliwej przyjemności spotkania odbywały się stosunkowo rzadko. Ani oni nie mieli ochoty oglądać mnie, ani ja ich. A że zdrowie obojgu dopisywało, zaczynałem się nawet obawiać, że to ja się szybciej przekręcę i będą mieli jeszcze okazję podręczyć następnego Hokage.

Zająłem miejsce na tanim, składanym krzesełku, a po mojej prawej zasiadł Shikamaru. Gdyby nie to, że przyszedłem z nim, najprawdopodobniej czułbym się jak na przesłuchaniu. Od tego niewygodnego plastikowego oparcia już bolały mnie plecy, w dodatku ledwo byłem w stanie na tym usiedzieć, bo bałem się, że zaraz albo toto się połamie, albo spadnę. Brakowało tylko świateł umieszczonych na podwyższeniu za plecami tych dziadów, by mnie skutecznie oślepić. Obecność Nary dodawała mi otuchy.

– Jest jakiś konkretny powód tego nagłego spotkania?

– Spłonęło pół Konohy, naprawdę muszę o tym przypominać? – fuknęła Koharu.

Zamilkłem. Nie musiała.

– Bez przesady, że od razu pół – odburknąłem.

– I to naprawdę nie jest dla ciebie problemem, Hokage?

– Nie powiedziałem, że nie jest. Podjąłem stosowne kroki, by znaleźć sprawcę i dopilnuję, żeby za to odpowiedział. Nie uważam jednak, by była to sprawa na tyle nagląca i poważna, żeby zwoływać od razu naradę. Mam dużo pracy, a marnuję tu czas.

Koharu otworzyła usta, zamierzając powiedzieć coś jeszcze, ale przerwał jej Homura, unosząc dłoń.

– I zapewne nie masz pojęcia, kto mógł się tego dopuścić?

Poczułem, jak zalewa mnie zimny pot. Nie mogłem przed Starszyzną ukrywać faktu, że za tym wszystkim stoi Sasuke, ale z drugiej strony… gdybym to przyznał, nie daliby mi dojść do głosu i to spotkanie zamieniłoby się w krwawą jatkę. To ja powinienem wyjść z inicjatywą i przedstawić im sprawcę, a nie zostać przyciśniętym do ściany.

– Nie jest to coś, co chciałbym rozgłaszać, dopóki nie poznam wszystkich szczegółów – oznajmiłem dyplomatycznie.

– A właśnie, że jest to coś, co powinieneś rozgłaszać, drogi Hokage.

– Chciałbym najpierw ukończyć śledztwo.

– Jakie śledztwo? – warknęła Koharu, ponownie wtrącając się do rozmowy. – Sprawca jest znany, co próbujesz jeszcze ustalić?!

– Przyczynę i…

– To Uchiha – przerwał mi Shikamaru. Na mojej twarzy musiało malować się rozczarowanie, bo dodał szybko: – Ale jest wiele kwestii, które nie zostały wyjaśnione i które należałoby gruntowanie zbadać, zanim zaczniemy rzucać oskarżeniami.

– Jakich kwestii?! – piekliła się kobieta. – Jest niebezpieczny dla otoczenia! Kiedy wrócił do Konohy, trzeba była go zamknąć i podjąć wszelkie możliwe działania, by już więcej nie stanął nikomu na drodze! Ale ty, Hokage, uparłeś się, by puścić go wolno! Teraz Konoha płaci za ten błąd!

– Błąd? – Podniosłem nieznacznie głos. – Sasuke jest bohaterem wojennym! Gdyby nie on, tkwilibyśmy teraz wszyscy w tym przeklętym genjutsu! Bez jego pomocy nie pokonalibyśmy Madary. Ocalił nie tylko Konohę, ale cały nasz świat!

– I teraz próbuje go zniszczyć – zauważył Homura, ponownie nie dając Koharu dojść do słowa.

Wziąłem głęboki wdech, by znowu zacząć się kłócić, ale i ja zostałem uciszony. Mój rozum i opanowanie najwyraźniej wzięły sobie wolne, ale na szczęście miałem jeszcze Shikamaru.

– Dążymy do tego, by go schwytać – oznajmił ze spokojem, na który nie było mnie stać – ale nigdy nie uda nam się zaprowadzić pokoju w wiosce, jeśli nie zaczniemy pytać o przyczyny.

Koharu zupełnie go zignorowała.

– Gdybyś nas posłuchał, Hokage, nie miałbyś teraz problemu z psychopatami jego pokroju. Kiedyś takie sytuacje nie miały miejsca. Hiruzen potrafił słuchać głosu rozsądku i odróżnić przyjaciela od wroga.

Tego było już za wiele. Shikamaru położył mi ostrzegawczo rękę na ramieniu, a ja nie zarejestrowałem nawet momentu, kiedy moja własna wystrzeliła, by ją strzepnąć. Już nie zimny pot oblewał moje ciało, teraz była to zimna furia. Wstałem gwałtownie z miejsca, tylko cudem nie przewracając krzesła, na którym siedziałem. Gdyby któryś z tych dziadów postanowił się podnieść, nie mieliby takich problemów, bo fotele, na których siedzieli, przypominały raczej trony. A plecy na pewno ich od siedzenia nie bolały, nie, to co mnie i Shikamaru, na naszych plastikowych składanych krzesełkach dla plebsu.

– Nie no, pewnie! Gdybym zawczasu uciszył wszystkich, którzy mają coś do powiedzenia, nie byłoby problemu! Kilku skrytobójców i po problemie, prawda?

Jeśli myślałem, że w ten sposób ich zawstydzę, to bardzo się pomyliłem. Nie było sensu porównywać ich kręgosłupów moralnych z moim. Oni niczego nie żałowali, żadnego życia, które odebrali.

– Chcę to usłyszeć! No dalej, powiedźcie to!

– Naruto… – warknął cicho Shikamaru, próbując chwycić mnie za nadgarstek, ale mu się nie dałem. Moje ciało poruszało się samo, broniło przed atakami, powstrzymywaniem przed tym, czego oczekiwałem. A oczekiwałem odpowiedzi. Szczerej.

– Żałujecie, że nie przycisnęliście Danzō, że pozwoliliście mu dotrzymać obietnicy złożonej Itachiemu i pozostawić Sasuke przy życiu! Lepiej by było, gdyby zginął, prawda? Może ktoś inny ocaliłby świat, a może nie. Jesteście już starzy, macie to gdzieś. Ważne, że teraz nie sprawiałby problemów!

– Jak śmiesz! – Koharu zrobiła się aż czerwona na twarzy.

– Jak WY śmiecie wmawiać mi, że wprowadzanie terroru jest równoznaczne z pokojem! Dopóki JA jestem Hokage, żaden mord w tej wiosce nie będzie miał miejsca! Koniec z uciszaniem ludzi, którzy mają coś odmiennego do powiedzenia, rozumiemy się? Konoha ma być domem dla wszystkich. Rodziną! A rodzina powinna się wspierać i wspólnie rozwiązywać konflikty, nie uciekając się do takich brudnych i haniebnych… no.

– Postępków… – podpowiedział mi Nara.

– Wystarczy tego!

Koharu sięgnęła po dzwoneczek, spoczywający na szklanym stoliku i machnęła nim ze zdenerwowaniem. Dźwięk, który rozniósł się po pomieszczeniu, był cichszy, niż się spodziewałem. Nie przypominał standardowego wesołego dźwięczenia zwyczajnych dzwonków, takich jak w drzwiach niektórych sklepów, obwieszczających przybycie klienta, a coś głuchego i nieprzyjemnego dla ucha. Nie było w nim życia.

Ta stara wiedźma niczego więcej nie powiedziała. Przez ogromne wrota za jej plecami wszedł młody mężczyzna i podając jej rękę, pomógł wstać. Co to, u licha, miał być za cyrk? Wielka dama ułożyła swoją starą, pomarszczoną dłoń na jego przedramieniu i pozwoliła się poprowadzić. Pomimo wieku, przemierzała pomieszczenie z niebywałą gracją. Chyba naprawdę byłem w jakimś pałacu. Brakowało tylko czerwonego puszystego dywanu, po którym mogłyby stąpać nogi damy. Morderczyni bez sumienia!

Kiedy drzwi się za nimi zamknęły, niespodziewanie wróciło do mnie opanowanie. Chyba naprawdę miałem alergię na tę okropną kobietę.

– Jesteś jeszcze młodym człowiekiem, Hokage. – Głos zabrał Homura, poprawiając okulary na nosie. Jego głos był spokojny i uświadomiłem sobie, że również on musiał odetchnąć po wyjściu tej starej diablicy. – Przyjdzie taki czas, kiedy pojmiesz, że nie da się uszczęśliwić wszystkich. Zawsze, niezależnie od tego, jak postąpisz, ktoś zostanie poszkodowany. Twoje ideały są pięknie, ale mydlą oczy, nic więcej.

Wychyliłem się do przodu i oparłem łokciami o kolana, splatając palce.

– Może i tak, ale to wcale nie oznacza, że nie wolno mi próbować. Jeśli poddam się od razu, nigdy się nie przekonam, jak daleko jestem w stanie zajść i co osiągnąć.

– Są jednak pewne kwestie, w których należałoby odpuścić.

– Pozwól, że o tym zdecyduję sam. – Zmarszczyłem brwi. – Coś jeszcze?

Homura wyglądał, jakby zjadł coś kwaśnego. Cytrynę. Nie miał w zwyczaju się krzywić i w tak ostentacyjny sposób, jak Koharu, okazywać mi, że się ze mną nie zgadza, ale tym razem jego niezadowolenie wygrało z opanowaniem. Mimo wszystko, jeśli kogoś z tej dwójki ceniłem, to właśnie jego. Był szczery i jeśli chciał, potrafił mówić otwarcie.

No właśnie, jeśli chciał.

– Hiruzen nie różnił się od ciebie tak bardzo, jak ci się wydaje.

– Wola ognia. – Pokiwałem głową. – Wszyscy ją czujemy, ale każdy rozumie ją nieco inaczej.

– Nie o tym mówię. – Machnął ręką, wygodniej układając plecy na miękkim oparciu fotela. – Hiruzen w młodości był przepełnionymi wspaniałymi ideałami, którymi potrafił zarażać innych. Wszyscy wierzyliśmy w jego wizję przyszłości, wszyscy dążyliśmy do tego, by ją spełnić, ale okazało się to niemożliwe. Myślisz, że podjęcie takiej, a nie innej decyzji, że skazanie tego czy innego klanu na śmierć, przyszło nam z łatwością? To nigdy nie było proste. To zawsze byli nasi rodacy, chcieliśmy dla nich jak najlepiej, ale dla dobra jednostki nie można poświęcić bezpieczeństwa ogółu.

Zmarszczyłem brwi. Nie wyglądał mi na kogoś, kto żałowałby wydania wyroku na klan Uchiha. Czy kiedykolwiek wyrzuty sumienia, że do tego dopuścił, nie pozwoliły mu zasnąć? Być może. Mówią, że czas leczy rany. Sam nie byłem pewny, czy chcę w to wierzyć. Ufałem swoim ludziom i starałem się nigdy nie podważać tego, co mówili, ale w tym przypadku pozostawałem sceptyczny. Gdybym ja kiedykolwiek dopuścił się takiej zbrodni, nigdy nie chciałbym o niej zapomnieć.

– Hiruzen nie miał wyjścia. Wojna wisiała nad Konohą. Jej groźba nie dobiegała tylko z dzielnicy Uchiha. Czasy nie były tak spokojne, jak dziś, zewsząd groziło nam niebezpieczeństwo. Gdyby się zawahał, prawdopodobnie byśmy tu dziś nie rozmawiali.

– Szanuję Trzeciego – zapewniłem pewnym siebie tonem. – Nigdy nie zwątpiłem w to, że zrobił to wszystko dla dobra Konohy. Nie mogę mieć do niego żalu, bo nie żyłem w czasach, w których on musiał zapewnić wiosce bezpieczeństwo, a kiedy miała miejsce… rzeź klanu Uchiha, miałem tylko siedem lat. Jak ja bym się zachował? Nie mam prawa go oceniać.

– Więc…

– I właśnie dlatego, będę uparcie trwał przy swoim.

Spojrzałem na niego z determinacją. Moje serce było nią wypełnione, płynęła w moich żyłach i mieszała się z krwią. Cały byłem nią wypełniony i wręcz emanowała z mojej skóry. Jak pot. Miałem ochotę roześmiać się na to kretyńskie porównanie, ale nie byłem w stanie. Czasem miałem wrażenie, że ta determinacja rozsadzi mnie od środka.

Nie nakręcaj się tak, Uzumaki. Niemal usłyszałem głos Sasuke. I dostrzegłem jego nikły uśmiech. Zawsze starał się nadać mu kpiącego wyrazu, ale z wiekiem nauczyłem się dostrzegać to, co kryło się pod nim. A było to tłumione ciepło i chęć, by dać się porwać moim marzeniom i uśmiechać do przyszłości wraz ze mną. Moja determinacja, moja energia, która nie pozwalała mi usiedzieć w miejscu i jemu dodawała skrzydeł. Zarażałem nią jak wszawicą.

– Czasy się zmieniły – kontynuowałem. – Pomiędzy Pięcioma Wielkimi Nacjami panuje pokój i nie trwa on tylko na papierze. Mamy wiele planów, wspólnych celów i wszystko jest na dobrej drodze, by spełnić marzenie Trzeciego. Moje, wasze, zapewne wielu mieszkańców Konohy. Być może jeszcze nie za mojego życia, ale drobnymi kroczkami zmierzamy ku lepszemu światu. To, co wy uczyniliście dla świata, nigdy nie zostanie wam zapomniane. Być może w tamtych trudnych czasach było to jedyne słuszne wyjścia. Może. Nigdy się tego nie dowiemy. Ale dziś byłby to tylko krok wstecz, na który nie możemy sobie pozwolić.

Zamilkłem, uśmiechając się szeroko. Byłem tak poruszony swoją przemową, że sam miałem ochotę bić sobie brawo. Ktoś powinien to uwiecznić, nagrać czy gdzieś zapisać. Dla potomności.

Oklaski nie nadeszły.

– Jak już mówiłem… – Homura odchrząknął. – Jesteś jeszcze młody i nie pojmujesz pewnych spraw. Dlatego właśnie tak zależało nam na tym, by o stanowisko Hokage mógł ubiegać się ktoś, kto przeżył na tym świecie co najmniej trzydzieści pięć, czterdzieści lat. Ktoś z doświadczeniem.

– Nie to miało być tematem dyskusji – zauważył Shikamaru, słusznie przeczuwając, że jeśli się nie wtrąci, to wymiana zdań między nami nie będzie miała końca. Bo, cholera, wiek nie miał tu nic do rzeczy! – Pomówmy o tym, co powinniśmy zrobić z Uchihą.

Mężczyzna siedzący po przeciwnej stronie stołu odchrząknął i zamilkł. W przeciwieństwie do Koharu, która uwielbiała wychodzić z inicjatywą, czegokolwiek sprawa by nie dotyczyła, on najpierw słuchał, a dopiero potem miażdżył moje pomysły. Jasne. Łatwiej było przygotować kontrargumenty niż zacząć.

I ja również nie zamierzałem odzywać się pierwszy. Powiedziałem już dość.

– Świetnie – podsumował Nara, wyciągając zapalniczkę z kieszeni. – Chyba trochę tu posiedzimy.

– Tu nie wolno palić.

Shikamaru spojrzał na zmarszczone brwi Homury i posłusznie schował paczkę papierosów z powrotem do kieszeni. Metalowa zapalniczka jednak pozostała w jego dłoni; trochę na kształt groźby.

– Uchiha zostanie pociągnięty do odpowiedzialności, to ja mogę zapewnić – dodał, bawiąc się zapalnikiem. – Jeśli zechce współpracować, pozwolimy mu się zrehabilitować.

– A jeśli nie będzie chciał tego zrobić?

– Wtedy będziemy musieli podjąć pewne środki ostrożności wobec niego. – Spojrzał na mnie uważnie, jakby obawiał się, że zaprotestuje.

Jakbym mógł? Zamierzałem go bronić, dowiedzieć się, co się stało i dlaczego dopuścił się przypalenia naszej pięknej zieleni, ale nie zmieniało to faktu, że był niebezpieczny i musiałem mieć na niego oko. Nie chciałem jednak wychodzić z inicjatywą i robić czegoś, do czego by mnie nie zmusił.

– Hokage? – zwrócił się do mnie Homura.

Pokiwałem głową.

– Tak.

– Niech więc tak będzie – rzekł, niezbyt z tego jednak zadowolony. – Mam nadzieję, że przypilnuje pan tego, panie Nara. Przez wzgląd na pamięć o pańskim ojcu, proszę zachować rozsądek.

Shikamaru zacisnął dłoń na zapalniczce. Powoływanie się na zmarłych, żeby kogoś utemperować, było poniżej pasa.

– Skoro to już wszystko…

– Skąd taki wniosek? – Homura zmarszczył brwi. – Obawiam się, że jest więcej spraw, które musimy niezwłocznie omówić.

– Taaa… – westchnąłem, osuwając się po plastikowym oparciu mojego wypasionego krzesełka. Machnąłem ponaglająco dłonią, bo co gorszego mogło mnie jeszcze czekać? – Miejmy to już za sobą.

Homura poprawił okulary i wydobył z wewnętrznej kieszeni białego płaszcza złożoną na cztery, papierową kartkę. Pamięć musiała mu już doskwierać, skoro przygotowując się na to spotkanie, musiał sporządzić notatki.

– Chciałbym poznać powód opuszczenia przez ciebie wioski, Hokage. Było to dokładnie… – I podał datę, która nic a nic mi nie mówiła. Pewnie w terminarzu powinienem mieć zapisane, co wtedy robiłem, ale nie wziąłem go ze sobą. – Jeżeli istniała jakaś sprawa, która wymagała twojej natychmiastowej interwencji, powinieneś nas o tym powiadomić.

I wtem mnie olśniło. Grudzień, tuż przed świętami. Opuściłem Konohę i zostawiłem wszystko pod bacznym okiem Shikamaru, żeby…

– Hehe – zaśmiałem się nerwowo. – Fałszywy alarm… – odburknąłem.

Czy muszę wspominać, że Homura wcale nie wyglądał na przekonanego moimi wyjaśnieniami? Powinien przecież rzec coś w stylu: A, okej, nie ma sprawy!, a zamiast tego wgapiał się we mnie wyczekująco.

No to słuchaj, poszedłem szukać tajemniczej jaskini, do której zdezerterował Sasuke, w której sądziłem, że go gwałcili, a potem już nie wiem, co myślałem. Niczego takiego jednak nie znalazłem, więc zapomnijmy o tej rozmowie. Widocznie Sasuke sfałszował raport, bo miał takie widzimisię, ale kto by się tym przejmował!

Spojrzałem błagalnie na Shikamaru. Miał łeb na karku, powinien bez problemu ruszyć głową i coś wymyślić! Coś wystarczająco przekonującego, by Homura przestał drążyć, a jednocześnie takiego, żeby…

– Chodziło o Uchihę.

C-co? Nie mogłem uwierzyć własnym uszom, Shikamaru mnie zdradził!

– Tak podejrzewaliśmy – odrzekł staruszek, splatając dłonie. – Długo to trwa? Długo sprawia problemy w wiosce? Ile czasu już go kryjesz, Hokage?

– Tak… nie… to znaczy, ugh! Do czasu tego pożaru, nie zrobił niczego… podejrzanego. Wynikły pewne problemy, ścigaliśmy szajkę przemytników, dostali go w swoje ręce i… i…

Blisko prawdy, ale nie za blisko. Nie skłamać, ale żeby też nie wyznać wszystkiego – nie byłem wcale dobry w takie zagrywki. Język powoli zaczynał mi się plątać i gdybym jeszcze choć raz otworzył buzię, zapewne od razu bym tego pożałował.

Gdzieś coś się rozłączyło, wypadła jakaś wtyczka, która łączyła mój mózg z ośrodkiem mowy i wszystko szlag trafił. Transmisja odbywała się okrężną drogą, a żeby i to dodatkowo skomplikować, każda dodatkowa chwila dzieląca ją od celu, zniekształcała przekaz. Efekty mogły być opłakane.

Homura przeniósł wzrok ze mnie na Shikamaru, oczekując, że przynajmniej od niego uzyska jakąś sensowną odpowiedź.

– Uchiha miał kłopoty, to prawda.

I cisza. Nara się nie wysilił, a ten przebrzydły dziad nie zamierzał odpuszczać. Zajrzał do swoich notatek, zmarszczył brwi i ponownie zwrócił swój wzrok w naszą stronę. Co tym razem, do licha?

– Na czym miała polegać interwencja Hokage? Moje źródła donoszą, że Uchiha był już w tym czasie w wiosce.

O ja pierdolę. Miałem w biurze kreta?

– Miejsce wymagało tego, by niezwłocznie zbadać je w Trybie Mędrca. Z wyjątkiem Naruto, nie mamy w Konoha nikogo, kto by to potrafił.

Homura zacisnął usta.

– A zostało to przed nami zatajone, ponieważ…?

– Bo sprawa jeszcze wtedy nie była poważna – odpowiedział ze spokojem mój doradca. – Prawda jest taka, że Naruto nie miał wystarczająco poważnych powodów, by się tam udać i był to akt samowolki z jego strony. Okazało się jednak, że przeczucie go nie myliło.

Homura spojrzał na mnie zza szkieł, jak na nieposłusznego dzieciaka, który znowu wywinął jakiś głupi numer. Pośrednio jego oczy miały rację.

– Nie mogę powiedzieć nic więcej, dopóki śledztwo trwa. W tej sprawie jest jeszcze wiele niejasności.

Nara uciszył prawdopodobnie kolejne oskarżenia, które miałby do nas Homura. Czasem dobrze było zdradzić coś dobrowolnie, by uśpić czujność przeciwnika.

– I może jeszcze mam rozumieć, że między jedną sprawą a drugą, nie ma żadnego związku? – spytał zimno, krzyżując ręce.

– Niewykluczone… – odparł Nara, walkowerem oddając to pole.

– Masz coś jeszcze do dodania, Hokage?

Czy miałem? Zawsze miałem!

– Tak. Marnujemy czas na gadanie, a zło nie śpi.

Homura prychnął, kręcąc głową nad moją głupotą. Może i byłem Hokage, w ułamku sekundy byłbym w stanie położyć go na łopatki i miałem poparcie większej części wioski, ale on wciąż uważał mnie za niemądrego dzieciaka, który osiągnął, co osiągnął, działając na oślep i polegając na intuicji, która nie mogła być dla mnie wiecznie łaskawa.

– W takim razie miejmy nadzieję, że akurat w tej chwili Uchiha zrobił sobie drzemkę.

– Nie jego miałem na myśli. A prawdziwe zło nigdy nie udaje się na spoczynek. Nigdy.