14. Ból i krew, którą za sobą ciągnął

Do biura dotarłem w kilka minut, chociaż miałem wrażenie, że upłynęły długie godziny, odkąd wybiegłem z domu. Choć całą drogę leciałem na łeb, na szyję, nie mając żadnej władzy nad nogami – skubane, robiły, co chciały – tak naprawdę nie chciałem dotrzeć na miejsce, nie chciałem tego oglądać. Więc kiedy siadłem już w fotelu i wetknąłem tę przeklętą płytę do komputera, zawahałem się.

Tak po prostu. Tak po prostu kliknięcie Play przerosło w tym momencie moje możliwości. Siedziałem tak i wpatrywałem się pustym wzrokiem w ekran, dopóki nie usłyszałem kroków na korytarzu; ucichły gdzieś pod moimi drzwiami, ale nikt nie pociągnął za klamkę i nie wszedł do środka. Shikamaru na pewno nie chciał mi przeszkadzać, więc usiadł na krześle przed gabinetem i cierpliwie czekał…  bo odpuścić na pewno nie zamierzał. Choćbym miał tu siedzieć i do rana, popadając w obłęd i agonię, on zamierzał mnie dopaść i wszystko ze mnie wydusić.

Przeczesałem dłonią włosy i wciąż bezmyślnie wpatrując się w ekran, zastanawiałem się, czy wyglądam w tym momencie tak źle, jak się czuję; każdy oddech sprawiał ból, serce waliło jak oszalałe, próbując przygotować się na to, co miałem za chwilę usłyszeć. Coś, co już na zawsze miało odcisnąć na mnie piętno; wstyd pomieszany ze strachem.

I kiedy się tak nad tym dłużej zastanowiłem, zdałem sobie sprawę z tego, że pieprzę. Odkładałem obejrzenie tego w nieskończoność, prowadząc w myślach pseudofilozoficzną gadkę, która donikąd nie prowadzi; w końcu nie miałem żadnych wątpliwości, że najłatwiej było mnie zranić, uderzając bezpośrednio w Uchihę. Poirytowany swoim zachowaniem, wcisnąłem Play, zanim zdążyłem się jeszcze nad tym zastanowić.

I tak jak poprzednio, film był po prostu zwykłym nagraniem dźwiękowym. Na początku coś trzasnęło, a potem usłyszałem ciche szepty. Zbyt ciche, bym mógł coś zrozumieć. Postanawiając później do tego jeszcze wrócić, skupiłem się na pozostałych dźwiękach, które szumiały w tle. Słyszałem śpiew ptaków i… kapanie wody. Kap. Kap. Kap. Jakby krople co kilka sekund uderzały o skałę; ostrą, w sporej opuszczonej przestrzeni, niosąc echo. Jakby… jaskinia! Ale zanim pozwoliłem zagalopować się tej myśli, usłyszałem jęk.

I w tym momencie musiałem nieświadomie wcisnąć pauzę, bo pasek odtwarzania przestał się przesuwać. Serce zabiło mi mocniej; zastygłem z palcem nad klawiaturą.

Za pierwszym razem nie byłem świadomy tego, co oglądam; nie wiedziałem, co mnie czeka i włączenie nagrania nie było wcale trudne. Teraz miałem wrażenie, że ci mężczyźni krzywdzili nie tylko Sasuke, ale i mnie. Jakbym i ja tam był, i to wszystko przeżywał. Albo chociaż patrzył. Stał i przyglądał się, jak Uchiha cierpi, nie mogąc nic zrobić.

A to było chyba nawet gorsze, niż gdybym to ja był ofiarą.

Wiedząc, że zwlekanie do niczego dobrego mnie nie doprowadzi, bo już zaczynałem się nakręcać, bo już chciało mi się płakać, uruchomiłem nagranie ponownie.

Jeden z mężczyzn – dam sobie rękę uciąć, że ten zwyrodniały bydlak – zaśmiał się piekielnie nieprzyjemnie, aż ciarki przeszły mi po plecach.

– Rozbierzcie go – zażądał.

Nie protestowali. W tle rozległy się jakieś szumy i niezidentyfikowane dźwięki. Wyobraziłem sobie, jak Sasuke się szamocze, kopie i wyrywa, a kiedy usłyszałem kolejny zduszony jęk, uświadomiłem sobie, że moje wyobrażenia mogą wcale nie być dalekie od prawdy.

– Co jest? Kazałem wam zdjąć z niego wszystko.

– Ale szefie, zamierzasz go… przelecieć? Kurwa, to dosyć…

– Pojebało cię? Nigdy nie ruchałbym takiego ścierwa jak on. Zabawimy się w inny sposób.

***

Sześć minut później było po wszystkim. Siedziałem oniemiały, wpatrując się w czarny ekran, który zdążył w międzyczasie zgasnąć. Głowa pulsowała mi od krzyków Sasuke, paskudnego śmiechu guru tej szajki i obrzydliwości, których nie widziałem, ale mogłem sobie wyobrazić.

Uchiha miał wylizać z krwi nóż, którym go pocięli.

Jeden z nich głośno oświadczył, że zeszczał mu się prosto na twarz.

Drugi wykorzystał go do czegoś, czego nie zrozumiałem. A świadomość, że muszę odsłuchać to raz jeszcze, żeby w pełni pojąć sytuację, zemdliła mnie.

Trzeci cały czas się śmiał. Ten najgorszy z najgorszym bandzior nie kiwnął nawet palcem, a zamiast tego stał i się naśmiewał, jakby przed jego oczami rozgrywało się coś naprawdę zabawnego i pięknego zarazem.

Tylko że to nie była komedia, to był dramat.

Mimo to ręce nie trzęsły mi się tak, jak za pierwszym razem. Oddech miałem względnie wyrównany, a w głowie, choć mi szumiało, nie miałem takiej przerażającej pustki. Bo choć całe to nagranie było wyjątkowo koszmarne, dzięki niemu coś sobie uświadomiłem.

Robili Sasuke straszne rzeczy. Niektórych z nich nie rozumiałem, nie potrafiłem pojąć, ale jedno zrozumiałem na pewno – nie zgwałcili go. Wyrażali się o nim z taką odrazą w głosie, że nie miałem co do tego żadnych wątpliwości.

Tylko dlaczego Sasuke mi o tym nie powiedział? Dlaczego nie zaprzeczył, kiedy wypowiedziałem na głos swoje obawy? Czemu nie powiedział: Jesteś idiotą, Uzumaki, albo Nie bądź śmieszny, młocie. Mógł przecież powiedzieć cokolwiek; wyprowadzić mnie z błędu, zamiast pozwalać mi w to wierzyć. Dlaczego tego nie zrobił?

***

Kiedy wychodziłem z biura, zupełnie zapomniałem, że na zewnątrz czeka na mnie Shikamaru. Podskoczyłem ze strachu, dostrzegając postać skrytą w mroku i już prawie zacząłem się drzeć, kiedy zrobił krok w moją stronę, pozwalając mi dostrzec swoją twarz.

– Porozmawiamy?

Niechętnie skinąłem głową.

– Chodźmy do Ichiraku – zaproponował, kładąc dłoń na moim ramieniu.

Niechętnie poszedłem za nim. Miałem taki mętlik w głowie, że nie byłem zdolny do tego, by mu teraz uciec.

Kiedy szliśmy powoli pustoszejącymi uliczkami Konohy, nie odzywaliśmy się do siebie ani słowem. Shikamaru szedł przodem, ja człapałem kilka kroków za nim. On nie zwolnił, żebym zdołał go dogonić, a ja nie przyspieszyłem. Obaj wiedzieliśmy, że chciałem być w tym momencie sam i skoro nie mogłem się od wszystkich odgrodzić, mogłem chociaż poudawać.

Zamiast myśleć o tym, co widziałem, zamiast analizować i próbować zrozumieć, jakich okropieństw dopuszczali się ci mężczyźni, moje myśli w całości pochłonęły rozważania dotyczące Ichiraku. Dlaczego tam szliśmy? Czy to na pewno było odpowiednie miejsce na taką rozmowę? Bo gdybym zaproponował to ja, byłoby oczywiste, że chcę tam iść, by zapchać sobie usta i wymówić od tłumaczenia, ale Shikamaru nie należał do tych, którzy naciskają na kogoś, a potem wymyślają mu preteksty, by nie musiał tego robić.

Zajęliśmy stolik w kącie. Pan Teuchi o nic nie pytał, chociaż wyraźnie zdziwił się, że nie siadłem naprzeciwko, na swoim stałym miejscu; to samo krzesło od zawsze, od ponad piętnastu lat i nigdy nigdzie indziej. Aż do dziś.

– Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha – oznajmił Shikamaru, opierając brodę na ręce i lustrując mnie wnikliwie. – Zjesz coś?

Pokręciłem głową. Kolejna oznaka, że coś było ze mną nie w porządku. Pierwszy raz byłem w Ichiraku i NIE JADŁEM. Koniec świata był blisko.

– A ja myślę, że zjesz. Tylko najpierw musisz się pozbierać. Więc?

– Więc co? – odburknąłem.

– Co masz mi do powiedzenia?

Wzruszyłem ramionami. Chciałem powiedzieć, że nic, ale głos ugrzązł mi w gardle. Nic nie chciało przez nie przejść, ale kiedy otworzyłem usta ponownie, wylał się z nich potok innych słów. I nie zdanie, nie dwa. Wyrecytowałem Shikamaru wszyściuteńko.

Z wyjątkiem tego, że pieprzyłem się z Uchihą.

I tego, że to Z tkwiło na jego pośladku.

No i o tym, że podejrzewałem napaść na tle seksualnym, też nie wspomniałem.

Ani o tym, jak zachowywał się Sasuke od powrotu.

I nic nie powiedziałem o jego krzykach i płaczach, które słyszałem na obu nagraniach.

Podsumowując, powiedziałem, że…

– Ktoś porwał Sasuke, torturował go i teraz przesyła ci nagrania z tych tortur?

Pokiwałem głową.

– Hm – mruknął Shikamaru, opierając dłoń na blacie i wystukując palcami nieznany mi rytm. – Jak istotne jest to, czego mi nie mówisz?

Nie odpowiedziałem; oczywiście musiał się domyślić, że jest coś więcej.

– Okej, załóżmy chwilowo, że nieistotne. Kto twoim zdaniem był celem?

– Co?

Westchnął i przewrócił oczami. Okej, już bardziej dosadnie chyba nie mógł dać mi do zrozumienia, że jestem kretynem.

– Pytam, w kogo twoim zdaniem był wymierzony ten atak? Dorwali Uchihę, trochę się nad nim poznęcali, ale czy to na pewno o niego chodziło? A może… ktoś dowiedział się o waszej relacji i tak naprawdę uderzał w ciebie?

– Niby kto i dlaczego? Nie, to niedorzeczne. – Pokręciłem głową, odrzucając od siebie tę myśl. Starałem się też stłumić to uczucie niepokoju, które ogarnęło mnie wraz ze słowami Shikamaru, ale zanim to zrobiłem, powiedział coś jeszcze. Coś, na co już dawno powinienem zwrócić uwagę, a czego nie zrobiłem, całą swoją uwagę poświęcając Sasuke; jego cierpieniom i krzywdom.

Shikamaru powiedział bowiem, że…

– Ktoś w jakimś celu wysyła ci te nagrania, prawda?

To pytanie zawisło gdzieś w mojej głowie, sprawiając, że na moment przestałem oddychać i kompletnie się wyłączyłem. Bo co jeśli naprawdę ktoś kazał torturować Sasuke, żeby dobrać się do mnie?

Przełknąłem ślinę, zdając sobie sprawę, że nawet jeśli nie chodziło o mnie, to już zawsze będę miał wyrzuty sumienia, chociażby dlatego, że dostawałem te nagrania. To trochę tak, jakbym był współwinny tego, co spotkało Sasuke; jakbym również był oprawcą.

– Ziemia do Naruto! Czy dołączyli do tego jakąś wiadomość? Niekoniecznie mam na myśli listę z żądaniami. Może jakieś ukryte przesłanie? Gdzieś między wierszami?

Czy on naprawdę myślał, że ja byłem w stanie odtwarzać to raz po raz, by doszukać się jakiejś wiadomości? Za pierwszym razem byłem tak oszołomiony, że pobiegłem prosto do Sasuke. Teraz ledwo zebrałem w sobie odwagę, by to nagranie w ogóle odtworzyć.

– Nie wiem.

– Mogę sam się temu przyjrzeć?

Nie, zdecydowanie nie. Nie chciałem, by ktokolwiek słyszał ból Sasuke. Nie.

– Tak – odpowiedziałem.

Zanim Shikamaru spytał o coś jeszcze, do naszego stolika podszedł pan Teuchi i postawił przed nami gorący ramen, puszczając mi oczko. Uśmiechnąłem się z wdzięcznością i skinąłem głową w podzięce, bo żadne słowa nie chciały przejść mi przez gardło. Staruszek zostawił nas samych, wyczuwając napiętą atmosferę.

Shikamaru chwycił pałeczki w dłonie i nabrał trochę makaronu.

– Okej, to teraz powiedz mi wszystko to, co przemilczałeś.

Zacisnąłem usta.

– Słuchaj… od kiedy jesteś Hokage, to już nie jest sprawa osobista. Jeśli w tym wszystkim chodzi o Uchihę, masz obowiązek dowiedzieć się, dlaczego i rozwiązać tę sprawę nie jako Naruto, a przywódca wioski. Nie możesz tego ukrywać i zatajać czegoś, co może być istotne nie tylko dla was obu, ale całej społeczności. Jeśli natomiast chodzi o ciebie, to sprawa tym bardziej jest poważna i niecierpiąca zwłoki.

Żeby odwlec udzielenie odpowiedzi, sam nabrałem trochę makaronu i wsadziłem do ust. Spodziewałem się, że mi się cofnie, bo odkąd usłyszałem przerażające krzyki Sasuke, miałem mdłości i naprawdę myślałem, że lada moment zwrócę wszystko, co jadłem, ale ramen tylko dodał mi otuchy. Poczułem rozgrzewające ciepło i smak, który pieścił mój język.

– Sasuke nie mówi mi prawdy – wyrzuciłem, między jedną porcją makaronu a następną. Shikamaru patrzył na mnie wyczekująco. – Po tym pierwszym nagraniu… – Przełknąłem. – Które tak naprawdę było tym drugim, myślałem, że go zgwałcili. – Wpakowałem sobie jeszcze więcej do ust, chcąc jeszcze bardziej przeciągnąć tę chwilę. – Ale po tym dzisiaj wiem, że tak się nie stało.

– Skąd to wiesz? I co to znaczy, że to pierwsze było tym drugim?

Wypiłem trochę bulionu i odłożyłem na moment pałeczki. Jeszcze chwila jedzenia i gadania jednocześnie, a pewnie bym się zadławił i tyle by było.

– Chodzi o to, że nie wysyłają mi tych nagrań w kolejności chronologicznej. To, co dostałem dziś, działo się przed tym, co wysłali mi na początku.

Shikamaru znowu postukał nerwowo w blat. Zmarszczył brwi i zapatrzył się w jakiś martwy punkt.

– Sprawdzimy to. Wróćmy na razie do tego, co mówiłeś wcześniej; do gwałtu. Co się dzieje na tym pierwszym nagraniu?

– Chodzi o to, że… – Podrapałem się z zakłopotania po karku. – Tak naprawdę, to nigdzie nie pada tam słowo gwałt. Sasuke krzyczał tam tak przeraźliwie, a potem jeszcze ta blizna na jego pośladku. No i zachowywał się bardzo… nieswojo. – Jak ja miałem mu to powiedzieć? Że zaraz po powrocie nie chciał się pieprzyć? Zastanowiłem się, jakby to ładnie ubrać w słowa, żeby nie zalatywało od razu łóżkiem. – Gwałtownie reagował, kiedy się do niego zbliżałem i… dostał jakiegoś takiego ataku paniki, kiedy…

– Nieważne – przerwał mi Shikamaru, krzywiąc się nieznacznie. – Mniej więcej rozumiem, co masz na myśli.

– No… no właśnie. I spytałem go, czy go zgwałcili i nie zaprzeczył. No, a potem…

– Nie – jęknął Shikamaru, masując sobie skronie. – Chyba nie jego poprosiłeś, żeby pogadał z Kazuo? Uchiha w roli psychologa? Naprawdę, Naruto?

– Sasuke jak chce, to potrafi być… delikatny – odburknąłem.

Gówno prawda. Im więcej delikatności wymagała jakaś kwestia, tym mniej jej wykazywał. Był brutalny, szorstki i gwałtowny, ale nie łagodny i taktowny. Może ta strategia sprawdzała się w kontaktach ze mną, bo zdecydowanie lepiej działał na mnie kubeł zimnej wody niż ciche podszepty i aluzje, ale wątpiłem, by mógł pomóc w ten sposób dziecku.

W takim razie, dlaczego go o to poprosiłem?

– Naruto…

– Ufam mu, naprawdę. Do tej pory ufałem…

– Masz jakiś pomysł, dlaczego to przed tobą zataił?

Pokręciłem głową. Nie miałem nawet najmniejszego, najdrobniejszego, nawet czegoś skrajnie absurdalnego i pozbawionego sensu. Sasuke naprawdę zachowywał się, jakby ktoś wykorzystywał go seksualnie. I na pewno nie był na tyle dobrym aktorem, żeby udawać to w tak realistyczny sposób. A może… był?

Miałem prawdziwy mętlik w głowie. Jakaś część mnie chciała się rozpłakać nad losem Uchihy, współczuć mu i przytulić, ale ta druga – być może rozsądniejsza – przestała mu ufać i zamierzała dążyć do poznania prawdy.

– Wiesz… tak naprawdę to ten gwałt przestał mieć sens już jakiś czas temu – wyznałem ze wzrokiem wbitym w miskę. – Dawno powinienem otworzyć oczy.

– Co masz na myśli?

Kiedy na niego spojrzałem, mimowolnie zaczęły drżeć mi usta; jak dziecku, które zamierza przyznać się do czegoś głupiego przed rodzicem. Do czegoś bardzo, bardzo głupiego…

– Kiedy po tamtej nocy nie pojawiłeś się w pracy, a do biura przyszły akurat zdjęcia tamtych trzech, byłem w szpitalu.

– Wiem o tym, wspominałeś – zauważył, marszcząc podejrzliwie brwi.

– Poprosiłem o dodatkowe badanie… Chciałem oszacować, który z nich i kiedy dokładnie mógł… skrzywdzić Sasuke.

Shikamaru skrzywił się mimowolnie; już wiedział, już rozumiał.

– Czekaj, poprosiłeś o…

– Tak.

Nie musiałem mówić nic więcej. Kiedy medycyna poszła naprzód, a dzięki sławie Tsunade i Sakury coraz więcej osób chciało się uczyć medycznego ninjutsu, jedna ze starszych kobiet, uczennica Sakury, odkryła sposób na oszacowanie, kiedy po raz ostatni człowiek… a konkretnie mężczyzna, uprawiał seks. Z tego, co rozumiałem, była to dość skomplikowana technika, ale nie niemożliwa i bazowała na czymś więcej, niż ilość spermy w tych no… w jajkach. Nie chodziło więc o sam wytrysk. Nie znałem szczegółów, ale doskonale pamiętałem jej uśmiech i dumę w głosie, kiedy o tym mówiła.

Dopiero później dowiedziałem się, że sama została schwytana i zgwałcona podczas misji kilka lat wcześniej. I że – jak się później okazało – nie przez wrogów, a własnych towarzyszy…

– Żaden z nich nie uprawiał seksu od wielu, wielu miesięcy – oznajmiłem, dłubiąc pałeczkami w makaronie. Pogrzebałem trochę w jajku, a po moich zabiegach niczym nie przypominało już jajka, które dostałem. Nawet nie wyglądało jak jajecznica.

– Czyli żaden z nich…

– Go nie tknął – dokończyłem. – Co powinienem zrobić?

Shikamaru zamyślił się, podpierając brodę na dłoniach.

– A co czujesz, że powinieneś zrobić?

– Przycisnąć i wygarnąć mu wszystko. – Zacisnąłem pięści. – Zażądać prawdy.

Nara pochylił się nad blatem. Przybliżyłem się do niego.

– A jesteś w stanie obejść się bez tego?

– A dlaczego miałbym? Kiedy mu wszystko wygarnę, może zrobi mu się głupio i powie prawdę, nie?

No… nie. Uchiha mający wyrzuty sumienia, że wprowadził mnie w błąd, to zjawisko całkowicie wyśnione. Równie dobrze mógłby włożyć sukienkę.

– Słuchaj, Naruto. Nie będę ukrywał, że nie ufam Sasuke. Twoim zdaniem stała mu się jakaś krzywda, ale ja nie mam pewności, czy on na pewno jest tutaj ofiarą. Prawda, Uchiha raczej nie wygląda na takiego intryganta, któremu chciałoby się grać w takie gierki, ale nie mogę tego wykluczyć, rozumiesz? Wolałbym, żeby się niczego od ciebie nie dowiedział. To dałoby nam pewnego rodzaju przewagę.

– Nie, czekaj! – Wstałem gwałtownie z miejsca, niemal wywracając krzesło. – Sugerujesz, że to Sasuke stworzył te nagrania i teraz mi je wysyła w… w jakim właściwie celu? Co miałby w ten sposób uzyskać?

– Usiądź. – Shikamaru chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął z powrotem na krzesło, rozglądając się dookoła. Zrobiłem to samo, rejestrując, że kilka osób przygląda nam się uważnie. No tak, nie powinniśmy zwracać na siebie szczególnej uwagi. – Ty mi powiedz, co Sasuke chciał uzyskać, kiedy dowiedziałeś się prawdy.

Chciał… chciał, żebym bezgranicznie należał do niego. Chciał mnie mieć na wyłączność, a kiedy tego nie uzyskał, zasugerował, że odejdzie. I bardzo chciałbym się z tego roześmiać i stwierdzić, że to kupy się nie trzyma, ale być może był w tym pewien sens, uchihowa pokręcona logika. Stracił rodzinę, stracił brata, więc czy byłoby czymś dziwnym, gdyby chciał mieć dla siebie chociaż jedną osobę?

Tylko że…

– Nie – jęknąłem, rozmasowując powieki. – To nie ma sensu, wiesz? Sasuke nie zrobiłby z siebie ofiary losu, w dodatku całkowicie bezbronnej, żeby mieć mnie na wyłączność. Aż tak, to on mnie raczej nie kocha.

Shikamaru spojrzał na mnie uważnie. Zmrużył oczy, a mnie wcale nie spodobała się ta mina. Oznaczała, że zaraz przywali mi czymś ciężkim w łeb i w sposób bolesny wyprowadzi z błędu.

– Czy jesteś pewien, że chodzi mu właśnie o ciebie? Może chce… odciągnąć cię od stanowiska Hokage?

– Co?

– Powiedziałem, że…

– Nie – przerwałem mu, gwałtownie potrząsając głową. – Nie i już. Zostawmy ten trop, dobra? Wróćmy do tego, czy ktoś chce zemścić się na nim, czy na mnie, okej? – warknąłem.

– W porządku – westchnął, opierając brodę na dłoni. – Moim zdaniem to też jest dużo bardziej prawdopodobne, ale uważam, że powinieneś zastanowić się nad wszystkim. A nuż coś przyjdzie ci do głowy – wyjaśnił, zauważając moje rozdrażnienie.

I jeśli myślał, że tym tłumaczeniem mnie kupił, to się pomylił.

Kto i dlaczego był celem, rozważaliśmy przez kolejne pół godziny. Z marnym skutkiem, bo nic sensownego nie przychodziło mi do głowy. Shikamaru zadawał mi mnóstwo pytań, a ja na wszystkie mógłbym odpowiadać: Nie wiem, bo nie potrafiłem odnaleźć w pamięci niczego, co mogłoby pomóc w rozwiązaniu zagadki. Z każdą kolejną minutą czułem się coraz bardziej sfrustrowany swoją niewiedzą i bezradnością, a Shikamaru zdawał się podzielać to uczucie. W pewnym momencie zacząłem się nawet zastanawiać, czy nie nabawię się od tego depresji.

– Okej, wystarczy – oznajmił Nara, po wypiciu reszty zimnego już bulionu. – Czy możesz mi obiecać, że chwilowo nie wspomnisz Sasuke o tym, że wiesz, że to nie był gwałt?

– Postaram się, ale jeśli jednak, czysto teoretycznie, on by za tym stał, to wzbudzi to jego podejrzenia, nie? Bo pewnie spodziewałby się wybuchu z mojej strony.

– Jesteś nieprzewidywalnym idiotą, więc nawet jeśli by tak było, nie mógłby mieć tej pewności. – Machnął lekceważąco ręką.

– No dzięki…

– Wspomniałeś, że zająłeś się przeglądaniem sprawozdania z tego, co robił poza Konohą przez te wszystkie lata? I dobrze, tego się trzymaj. Sam postaram się do tego zajrzeć w wolnej chwili i wymienimy się spostrzeżeniami.

– Czyli zakładamy na razie, że to Uchiha był celem?

Shikamaru potaknął.

– Na razie tak. Ale jakby przypomniało ci się coś, co może mieć znaczenie, to daj mi znać. A teraz wracaj do domu i nie przychodź jutro do biura. Przyślę kogoś, by dostarczył ci dokumenty do przejrzenia i zrobisz to w łóżku.

– Dlaczego? – spytałem, całkowicie skołowany tym pomysłem. Przecież dopiero co doszliśmy do wniosku, że mamy dużo tropów do sprawdzenia i jeszcze więcej do roboty! Poza tym stos papierów piętrzył się na moim biurku, które – miałem wrażenie – długo już tego nie wytrzyma.

– Bo wciąż masz gorączkę, młotku.

***

Młotku…

Czy właśnie tak nazwał mnie Shikamaru, zanim wyszliśmy z Ichiraku? Kiedy go o to zapytałem, powiedział, że nie. Że coś mi się przesłyszało, bo posłużył się moim imieniem.

Głupiałem? Popadałem w paranoję? A może to znowu Uchiha i jego nieśmiertelne genjutsu? Może znowu się ze mną bawił, rozmawiał jako ktoś inny i wyśmiewał z moich dylematów…

Nie, Sasuke się nie wyśmiewał. Przecież sprawę z Taichim wziął na poważnie i… przyniósł mi list. Tylko jakie to miało znaczenie?

Kiedy tak leżałem z tą cholerną gorączką, nachodziły mnie naprawdę bzdurne myśli. Bo co, jeśli Shikamaru od dawna nie żyje? Może zginął gdzieś w trakcie misji Sasuke i to Uchiha się teraz pod niego podszywa, by robić mi wodę z mózgu?

Mimowolnie zacząłem się zastanawiać, kiedy po raz ostatni widziałem Shikamaru i Sasuke stojących obok siebie; kiedy widziałem ich razem, w tym samym czasie, i czy w ogóle taka sytuacja miała w ostatnim czasie miejsce. A kiedy doszedłem do wniosku, że nie, że spotykałem albo jednego, albo drugiego, bo Sasuke sprytnie wymigiwał się od złożenia raportu, parsknąłem śmiechem.

To było takie niedorzeczne!

Tylko… czy aby na pewno?

***

Następne dwa dni przeleżałem w łóżku. Nie miałem już tej męskiej odmiany grypy, która nie pozwalała mi pracować, ale wciąż nie czułem się najlepiej. Niechętnie kartkowałem papiery, piłem dużo herbaty i jadłem dużo zupek instant, bo jakoś nie było komu gotować w tym domu.

Kiedy w przerwach między podpisywaniem dokumentów, sięgałem po sprawozdanie, które dostarczył mi Shikamaru, zawsze robiło mi się gorzej. Życie Sasuke było usłane różami, jeśli wyeliminować kwiaty, na ich rzecz podwajając ilość cierni. Z każdym krokiem napotykał więcej przeszkód, stąpając po kolejnych iglicach i przestając nawet zwracać uwagę na ból i krew, którą za sobą ciągnął; a stopy musiał mieć już naprawdę mocno pokaleczone. Jeszcze kilka kroków, kilka kolejnych ostrych ran i kto wie… może nie będzie już w stanie iść dalej?

Odrzuciłem raport gdzieś z dala od siebie z zamiarem zdrzemnięcia się, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Kurier. Jeden z tych młodych chłopaków, którzy dorabiali, dostarczając wiadomości w tempie, o które nikt by ich nie podejrzewał. Podziękowałem z uśmiechem na ustach i zamknąłem drzwi.

Kartka była pusta. Przynajmniej na pierwszy rzut oka nie było na niej żadnej wiadomości, a obejrzałem ją dokładnie z każdej strony. A skoro nie było na niej niczego widocznego, to musiało być coś, czego gołym okiem nie dostrzegałem. Dawno temu z Shikamaru ustaliliśmy pewien system, którym posługiwaliśmy się sporadycznie, przesyłając sobie istotne informacje. Znałem go tylko ja i on. Hokage i jego prawa ręka.

Skupiłem chakrę w dłoni, wykonałem szereg pieczęci, dotknąłem papieru w strategicznych punktach i już po chwili pojawił się na nim ukryty tekst.

Kazuo zniknął. Nikt go nie widział od czasu, kiedy zostawił ci list.

Jęknąłem. Fantastycznie…

***

Orochimaru był zwyrodnialcem. Niby wiedziałem to od zawsze, ale teraz uderzyło to we mnie ze zdwojoną siłą. I wcale nie zamierzałem się teraz rozwodzić nad tym, jak to Sasuke miał u niego źle i w ogóle, bo nie miał. Uchiha dostąpił tego zaszczytu, że miał być jego nowym ciałem, więc Orochimaru traktował go jak królewicza. No, może standardy były trochę niższe, niż te, którym mogły się poszczycić przeciętne księżniczki, ale w porównaniu z resztą podopiecznych sannina, Uchiha żył w luksusie.

Dochodziła trzecia w nocy. A może trzecia nad ranem? Jakoś nigdy nie przyswoiłem, która wersja była poprawna. Obie? Tak czy owak, leżałem w łóżku i już od jakiegoś czasu powinienem spać, bo obiecałem sobie, że z samego rana wrócę do pracy i rozpocznę poszukiwania zaginionego dziecka, ale mój organizm uważał inaczej. Coś mnie dręczyło. Nie wiedziałem co i nie potrafiłem tego lęku ukierunkować. Mogło chodzić o Kazuo, ale… mogło też chodzić o Sasuke. A jak każdy dobrze wie – najlepsze na bezsenność jest coś, po czym tym bardziej nie będzie chciało się spać. W moim przypadku idealnie sprawdzał się ten cholerny raport.

Sasuke u Orochimaru nie miał lekko, ale nie miał też źle. Kiedyś już samą konieczność spędzania czasu z tym obleśnym wężem uznałbym za koszmar, ale teraz dotarło do mnie, że nie to było najgorsze. Jedyne, co złego mogło się tam przydarzyć Sasuke, to uraz psychiczny, którego zresztą i tak się nabawił, bo nikt mi nie wmówi, że nawet przed tą całą akcją z handlarzami pseudogwałcicielami był normalny.

Ale wróć. Orochimaru lubił… kolekcjonować. I bynajmniej nie były to znaczki, kapsle, czy coś równie nudnego i niegroźnego. Orochimaru lubował się w kolekcjonowaniu ludzi i uwielbiał chwalić się swoimi zdobyczami. Przebrnąłem przez opis klatek i wypełnionych zieloną cieczą słojów, w których trzymał swoje zdobycze i zapragnąłem poprosić autora raportu o autograf, bo idealnie oddawał grozę sytuacji, a ciarki na dość długo uczepiły się moich pleców. A może to Uchiha tak dokładnie to zrelacjonował i ktoś po prostu idealnie zapisał jego słowa? Nieważne. Orochimaru traktował swoje zdobycze w sposób bestialski i przeprowadzał na nich wiele eksperymentów, od których opisu wywracało mi się w żołądku. Za dużo szczegółów, za dużo. Czy Sasuke naprawdę tak dokładnie to zapamiętał?

Szybko jednak uzmysłowiłem sobie, że Uchiha wcale nie mógł mieć takiej dobrej pamięci, by po takim czasie kojarzyć nazwiska wszystkich najcenniejszych króliczków doświadczalnych Orochimaru i przypomniałem sobie, jaką metodą wydobyliśmy z niego te informacje. Większości z nich nie zdołaliśmy wyciągnąć bezpośrednio z jego pamięci, ponieważ skutecznie je wyparł i proces uzyskania dostępu do tych wspomnień był długi i mozolny. Tak czy inaczej, Uchiha wyśpiewał, z jakich dokładnie klanów pochodzili i co Orochimaru chciał od nich uzyskać. Na nieszczęście, pamiętał również, ilu z tych ludzi uszło z życiem, nie tracąc przy tym połowy kończyn czy zdrowia.

Nie było ich zbyt wielu.

Prawda była taka, że Uchiha miał ogromne szczęście, że był TYLKO kolejnym ciałem dla tego sadysty. Orochimaru nie śmiał go tknąć, bojąc się, że w jakiś sposób go uszkodzi. Zamiast tego wyżywał się na pozostałych, robiąc im wymyślne rzeczy. Sasuke wspominał o ludziach popadających w agonię, umierających w cierpieniu przez dni, tygodnie albo o torturach i ucinaniu kończyn, bo w pewnym czasie głównym celem Orochimaru było wyhodowanie takich komórek, które miałyby zdolność samo odbudowy. Pozbawieni rąk i nóg ludzie wykrwawiali się na śmierć, by następnie ich ciała zostawały usunięte z cel i zastąpione nowymi.

O ile wcześniej nie padały ofiarą innych więźniów. Kiedy zaczynał panować nadmierny przepych, Orochimaru swoje króliki doświadczalne traktował właśnie jak… zwierzęta, pozbawiając ich ludzkich instynktów i zachowań. Ci bardziej użyteczni zostawali odizolowani i czyści, ale przypadkowe ofiary, które napotykał, plądrując pomniejsze wioski, lądowały w klatkach zbiorowych, w których trwały stałe walki o przetrwanie. Ludzie zostawali pozbawieni wszelkiej godności, nadzy i wygłodniali, robili pod siebie, gwałcili najsłabszych, a kiedy głód zaczynał im zbyt mocno doskwierać, uskuteczniali… kanibalizm.

A Sasuke stał i na to wszystko patrzył! Im dłużej to czytałem, tym większą złość do niego czułem. Jak można było traktować innych ludzi w sposób tak bestialski? I to, że Sasuke osobiście nie wyrządził żadnemu z nich krzywdy, nie umniejszało jego winy! Bierny obserwator wciąż był współwinny cierpieniu, które dotknęło tych ludzi…

Gotowałem się ze złości, ledwo powstrzymując się przed tym, żeby nie zerwać się z łóżka i nie pobiec do niego, wszczynając awanturę.

I chyba po raz pierwszy tak łaknąłem tych fragmentów, w których Sasuke rozwodził się nad treningami. Raport zawierał bowiem bardzo wiele szczegółów ze wszelkich ćwiczeń, bo skoro skupiliśmy się na tym, żeby wyciągnąć z niego wszystko, co się z nim działo w przeciągu tych kilku lat, nie udało się uniknąć treningów. Z reguły takie opisy niemiłosiernie mnie nudziły, jednak tym razem łaknąłem ich, jak nigdy wcześniej. Im więcej miejsca zajmowały historie tworzenia nowych technik, tym mniej pozostawało go na fragmenty o barbarzyństwie.

Czytałem niemal do piątej rano, przerabiając zaledwie ułamek całości.

___________________________________________________________________
Witam! No i... mamy to! Nastąpił pierwszy przełom i bardzo jestem ciekawa, co o tym myślicie?
Przyznam szczerze, że jestem przerażona tym, jak wiele rozdziałów zostało do końca i zastanawiam się, czy uda mi się wygospodarować więcej czasu na sprawdzanie i wrzucać je częściej, żeby opowiadanie nie ciągnęło się… latami. Jeśli jesteście zainteresowani, koniecznie dajcie znać. Czekam z niecierpliwością na słowa zachęty ;>
Do następnego!