08. Wyznanie, które zmienia wszystko

Niespodzianka!
Zapraszam :-)
____________________________________________________________

Do siedziby Hokage wpadłem stanowczo za późno. Miałem nadzieję, że uda mi się jakoś przemknąć i pozostać niezauważonym przez Shikamaru, ale niestety czekał na mnie przy drzwiach. Ten to, cholera, miał wyczucie. To albo tkwił w tym miejscu od rana, nie chcąc przegapić mojego przyjścia do pracy.

– Czy we wczorajszych podarkach nie było przypadkiem jakiegoś zegarka?

– Sorry, naprawdę – odburknąłem, wymijając go w drzwiach i dopadając do biurka. Zajrzałem do szuflady, ale płyta na szczęście wciąż tam była. – Wypadło mi… coś ważnego.

– Naruto, jest czternasta.

– No wiem, wiem.

Machnąłem ręką, przerzucając papiery leżące na wierzchu, a on westchnął.

– Czego szukasz?

– Niczego ważnego – oznajmiłem, wyciągając raport z ostatniej misji Sasuke. Już nawet nie musiałem czytać pierwszej strony, by wiedzieć, że to ten. Wpadł mi w oko, jak obraz, na który patrzy się dzień w dzień. No i jeszcze te malowniczo pozaginane rogi… – Sporo roboty jest?

– Wszystkie drużyny, z którymi miałeś spotkać się rano i oddelegować na misje, już dawno wyruszyły, jeśli o to pytasz.

– Fajnie. To mam prośbę, mógłbyś… albo wiesz co? Sam to zrobię. – Machnąłem ręką, pochylając się nad raportem.

Shikamaru patrzył na mnie jeszcze przez jakąś chwilę, odpowiedział Fajnie, na moje fajnie i wyszedł, pozostawiając mnie samego.

A ja opadłem na fotel, jak przebita piłka i siedziałem tak, co najmniej kwadrans, próbując zebrać myśli. Bo było ich sporo, a ja nawet z niewielką ilością miałem często problemy. Człowiek nabiera doświadczenia z wiekiem i próbuje sprostać co rusz nowym wyzwaniom.

Co ja, kurwa, miałem teraz robić? Od czego zacząć?

– Najlepiej od początku – szepnąłem, sięgając po raport i czystą kartkę.

Czytając, miałem już wrażenie, że znam to na pamięć. Poniekąd tak właśnie było, co kilka razy udało mi się wyprzedzić tekst i powiedzieć go z pamięci. Ale, ale, to przecież nie było moja wina, a Uchihy.

Przemytnicy sobie poszli, więc postanowił zaczekać w jaskini, której nie było, tak? A potem wrócili, rozegrała się walka i w idiotyczny sposób pozwolił na to, by cały towar i ciała uległy zniszczeniu. Chyba że…

Wstałem gwałtownie z miejsca, zdając sobie sprawę z tego, że jestem kretynem. Idiotą jakich mało, bo spędziłem kilka dni na poszukiwaniu jaskini, ale ani chwili nie poświęciłem na odnalezienie rzekomego wodospadu albo chociaż jakiejś rzeki, jeziora, czegokolwiek!  Przecież tam woda, cholera jasna, miała jakaś być!

Wyszedłem z gabinetu i przebiegłem przez korytarz, aż wpadłem do pomieszczenia, w którym trzymane były mapy. Rozpoznałem po napisie na drzwiach, bo, prawdę mówiąc, nigdy wcześniej tutaj nie byłem. Zawsze Nara przynosił mi to, czego potrzebowałem i jakoś nie było okazji, bym poznał bliżej swoją pracę bez pomocy asystenta.

A teraz, teraz…

– Jasna cholera.

Teraz byłem zwyczajnie pod wrażeniem, że istniała osoba, która była w stanie połapać się w tym burdelu. Pomieszczenie miało kilkanaście metrów długości i na całej szerokości wisiały półki po brzegi wypełnione mapami i innymi papierzyskami. Niektóre z nich wyglądały, jakby się miały rozpaść pod wpływem choćby dotknięcia. A już zwłaszcza wtedy, kiedy miało się delikatność porównywalną do nosorożca.

Drzwi za moimi plecami otworzyły się i do pomieszczenia wkroczyła drobna kobieta.

– Och, pan Hokage, czy mogę w czymś panu pomóc?

Zamrugałem zaskoczony, a potem… e.

– Szukam… mapy – wypaliłem, rozglądając się dookoła. – Trochę… ich jest. – Zauważyłem inteligentnie, uśmiechając się do niej szeroko.

– Owszem, niemało. Jakiego obszaru ma być to mapa? – spytała, podchodząc do niewielkiego biurka w rogu, którego początkowo nie zauważyłem. Pochyliła się nad spisem, czekając na moją odpowiedź.

– Granica pomiędzy Krajem Ognia, a Ame.

– Jak bardzo szczegółowa?

– Bardzo albo… jakaś ogólna i coś w mniejszej? Albo większej skali… No takie, żeby dało się prześledzić dokładnie całą trasę.

– Mhm.

Chwilę szukała czegoś w grubej księdze, po czym przeszła się pomiędzy półkami i w ciągu pięciu minut namierzyła trzy z czterech map. Dobrze, im bardziej szczegółowe były, tym lepiej. Na takiej w dużym pomniejszeniu łatwo było przegapić jeziorko czy dwa.

– Dziękuję. Miłego dnia życzę. – Ukłoniłem się z szerokim uśmiechem i wymaszerowałem z pomieszczenia.

Nieszczęśliwie na korytarzu musiałem wpaść na Shikamaru, który dokładnie zlustrował mnie wzrokiem. Miałem nadzieje, że może zauważył moje nowe buty, czy coś, ale nie, oczywiście musiało chodzić o mapy i to na nich zawiesił wzrok.

– O czymś nie wiem? – Uniósł pytająco brew, a następnie pochylił się i przyjrzał podpisowi jednego z zawiniątek. – Ame… – westchnął – czemu mnie to nie dziwi. Co tym razem?

– Rzeka i ten no… wodospad.

– Pozwól na słówko. – Machnął na mnie i poprowadził do mojego gabinetu.

Minę miał taką, że wyczuwałem poważne kazanie. No i się doczekałem, kiedy usadził mnie przy biurku i stanął po drugiej stronie, krzyżując ręce na klatce piersiowej. To zadziwiające, że nawet siedząc po tej lepszej stronie, można było dostać burę. Myślałem, że to nie zadziała w tę stronę.

– Uchiha sfałszował raport i powypisywał bajki o tym, jak to przesiedział w jakiejś jaskini półtora tygodnia, tak?

– Tak.

– Odkryłeś to i zamiast pociągnąć go do odpowiedzialności, postanowiłeś to ukryć i go kryć, tak?

– Tak… znaczy nie. Przed kim miałbym go kryć? To ja jestem Hokage.

– Tym gorzej – oznajmił, marszcząc brwi i opierając się na moim biurku. – Priorytetem powinno być dla ciebie dobro i bezpieczeństwo Konohy.

– No i jest – oznajmiłem z pewnością. – Konoha, to ludzie. Sasuke też jest jej częścią.

Shikamaru chyba jednak nie był tego taki pewien. Patrzył na mnie wilkiem, ale po chwili odpuścił i przejechał ręką po twarzy, mamrocząc, że same ze mną problemy.

– Dobra, inaczej. W jaki sposób krycie kłamstw Uchihy chroni wioskę?

Nie odpowiedziałem, tylko przygryzłem nieznacznie wargę.

– Nie zastanawia cię, co on przed nami ukrywa i dlaczego to robi? Masz pewność, że możesz mu tak bezgranicznie ufać? Chyba że powiedział ci coś, o czym nie wiem.

– Powiedzmy… że coś tam wiem. I nie ma to żadnego związku z wioską, serio. Tu chodzi tylko o Sasuke, nic więcej.

– Sam przed chwilą stwierdziłeś, że Uchiha stanowi część Konohy.

Zacisnąłem usta. No dobra, może faktycznie trochę się zamotałem, ale za nic nie mogłem powiedzieć Shikamaru prawdy. Nieważne, jak bardzo mu ufałem, po prostu… nie. A z drugiej strony nie chciałem go okłamywać, bo ceniłem go bardziej niż kogokolwiek. Co powinienem zrobić? Chyba to, co zawsze w takiej sytuacji.

– Zaufaj mi, okej? – Spojrzałem mu w oczy, mając nadzieję, że wyglądam w tym momencie wystarczająco przekonująco. – Draniowi nie ufasz, ale mnie możesz. Shikamaru… wiesz, że gdybym mógł, to bym ci powiedział, nie? Tylko że ja naprawdę…

– Naruto, nie spieprz tego, co udało ci się osiągnąć, błagam cię. Tyle lat za nim goniłeś, poświęciłeś swój czas i marzenia dla niego, a on nie potrafił tego nawet docenić. A teraz, kiedy już udało ci się spełnić to, czego od zawsze pragnąłeś, nie daj sobie tego odebrać z jego powodu. Nie jest tego wart, rozumiesz?

Kiwnąłem nieznacznie głową. Shikamaru przewiercił mnie spojrzeniem na wylot, zanim odezwał się ponownie:

– Jeśli to jest dla ciebie ważne, rób to dalej. Ale jeśli chociaż przez chwilę będziesz miał wątpliwości w jego szczere intencje, a zapewniam cię, że powinieneś je mieć, to nie wahaj się i po prostu to zakończ. Czuję, że nie wyniknie z tego nic dobrego. – Pokręcił głową, rozglądając się po gabinecie.

Idąc jego śladem, spojrzałem na portrety pięciu poprzednich Hokage. Nie wiem, komu przyglądał się Shikamaru, ale mój wzrok automatycznie powędrował do ojca. Czy zrozumiałbyś mnie, tato? A co powiedziałaby babcia Tsunade? W sumie mógłbym ją zapytać, ale obawiam się, że nie wyszedłbym od niej żywy.

A co, jeśli Shikamaru miał jednak rację? Może powinienem odciąć się od Uchihy i dać mu żyć. Tak po prostu. Nie narzucać się i nie szukać, skoro mnie o to nie prosił. Może już czas przestać być jego cieniem i podejmować za niego decyzje. Do tej pory latałem za nim krok w krok i jeśli chciał iść w lewo, a ja uważałem, że lepiej udać się w prawo, to ciągnąłem go w prawo. Im częściej mi się wymykał i podejmował własne decyzje, tym bardziej za nim latałem i zmuszałem do tego, by robił to, co chciałem. Trochę jakbym… dziecko niańczył.

– Wiesz… chyba masz rację. – Kiedy na mnie spojrzał, uśmiechnąłem się lekko, drapiąc po karku. – Może faktycznie powinienem pozwolić mu żyć tak, jak tego pragnie.

– Naruto, ja nie do końca to miałem na myśli…

– No ale do tego to się chyba sprowadza. I wiesz… zrobię tak, przestanę się wtrącać.

– Naruto…

– Ale przynieś mi jeszcze to raport ze wszystkich poczynań Sasuke przez te lata poza wioską, okej? Ja to muszę przejrzeć tak czy inaczej.

Shikamaru patrzył na mnie coraz bardziej zmęczonym wzrokiem. Uśmiechnąłem się szeroko, ale moje uzębienie chyba nie poprawiło mu nastroju. Powinienem mieć drugiego asystenta. Jeden (Nara) by myślał, a drugi (?) byłby cholernym uparciuchem i nie pozwoliłby mi wejść sobie na głowę. Shikamaru zdecydowanie przydałaby się taka pomoc, bo zwyczajnie nie miał do mnie siły i chociaż miał rację, to mnie zawsze udawało się go przekrzyczeć. Najlepszy w wybijaniu mi ze łba idiotycznych pomysłów byłby… Uchiha.

Zaraz, stop…

Wzdrygnąłem się, kiedy zdałem sobie sprawę, że znowu temat powędrował do jednego. Od Sasuke, do Sasuke. Pytanie tylko, czy zakręciłem o trzysta sześćdziesiąt stopni, czy poszedłem na skróty. To by chyba musiał rozpisać ktoś mądry.

Shikamaru wyszedł, a ja zatopiłem się w badaniu map.

***

Jako dobry Hokage w związku z tym, że przyszedłem o czternastej, postanowiłem posiedzieć do późna i poza prowadzeniem swojego własnego śledztwa, nadrobić trochę papierkowej roboty. To znaczy, podpisywałem znowu jakieś dokumenty, z których sporo moim zdaniem nawet nie powinno znaleźć się na moim biurku, ale okej, co ja miałem do gadania, byłem tylko Hokage, nie?

A potem znowu siadłem do map i notatek, wynotowując każdą rzeczkę płynącą w tamtych okolicach i zastanawiając się, czy gdzieś w okolicy jest jakiś wodospad. Bo jak się zaznaczało coś takiego na mapie? Jak na moje oko, to wodospad narysowany z góry wyglądał tak samo, jak cała reszta.

Znalazłem pięć zbiorników wodnych, każdy obejrzałem dokładnie w powiększeniu i pokusiłem się nawet o poszukanie jakichś informacji na ich temat. Zaszedłem sobie do biblioteki do działu przyrodniczego, znalazłem (zupełnie sam!) kilka książek i starałem się nad nimi nie usnąć, co było nie lada wyzwaniem, bo powieki zamykały się same. Te opisy niemal zwaliły mnie z nóg. A kiedy już dobrnąłem do końca, to zdałem sobie sprawę z tego, że właściwie to posunięcie było zupełnie bez sensu, więc zniechęcony odstawiłem książki na róg biurka i wyjąłem z szuflady raport, grubością przypominający książkę, akta Sasuke i płytę, na której widok poczułem się dużo gorzej.

Przejechałem ręką po plastikowym opakowaniu, wzdrygnąłem się i wrzuciłem ją z powrotem do szuflady, zamykając ją na klucz. Po raz pierwszy od… odkąd zostałem Hokage. Akta drania również odrzuciłem chwilowo na bok, postanawiając zacząć od tego najdłuższego.

Kiedy Uchiha wrócił jak gdyby nigdy nic do wioski, nie mogłem mu tak po prostu powiedzieć: Siema, stary! Cieszymy się, że jesteś. Czuj się jak w domu, dattebayo!. Sasuke zdradził Konohę i chociaż zabił Orochimaru, a potem przyłączył się do Zjednoczonych Sił w Czwartej Wielkiej Wojnie, nie mogłem tak po prostu puścić mu tego płazem i pozwolić szlajać się po wiosce. Tuż po pokonaniu Madary, ulotnił się, nie zostawiając po sobie żadnego śladu, dzięki któremu moglibyśmy do niego dotrzeć. Tak po prostu sobie zniknął i ślad po nim zaginął. Lata mijały, Sakura popadła w obłęd i nawet zrobiła sobie dzieciaka z gościem podobnym do niego, a ja… żyłem sobie po prostu. Czasem nawiedzał mnie w snach, wspominałem sobie nasze rozmowy z czasów, zanim totalnie mu odbiło, a czasem… po prostu tęskniłem.

Aż tu nagle wrócił. Przelazł przez bramę, jak gdyby nigdy nic, a kiedy wokół niego zebrał się mały tłumek, dalej spacerował, jakby co najmniej przechadzał się po wybiegu. Gwiazda Konohy wróciła! I chociaż zapewne spodziewała się hołdu i oklasków, wylądowała w celi, gdzie została poddana tylu przesłuchaniom, że nawet ona przestała kłamać. Nikt raczej nie liczył na to, że dobrowolnie wszystko nam wyśpiewa, więc sięgnęliśmy po radykalne środki i po dwóch tygodniach wiedzieliśmy, co chcieliśmy.

Albo nie chcieliśmy, na przykład ja.

Przeszłość Uchihy malowała się w tak ciemnych barwach, że niektóre elementy jego życia ciężko było odróżnić od najgorszych koszmarów, które każdy czasem miewa. Mam na myśli takie sny, z których mamy ochotę natychmiast się obudzić, bo gorzej już być nie może. I chociaż w życiu Uchihy było parę takich momentów, to on sam też dziesiątkom ludzi zgotował piekło.

Prawdę mówiąc, to rzygać mi się chciało na myśl, że znowu będę musiał przez to wszystko przebrnąć. Czytać tę historię od początku i próbować zrozumieć dwie sprawy – co i kiedy poszło nie tak oraz kto i za co postanowił się nad nim tak brutalnie zemścić. Idealna lektura do poduszki, nie ma co! Po czymś takim na pewno świetnie mi się będzie spało. Wybornie.

Pierwsze strony zawierały szczegółowy opis ucieczki Sasuke do Orochimaru. Jego oczami ta historia była zdecydowanie mniej emocjonująca, niż ja to zapamiętałem. A już na pewno nie była tak dramatyczna i płaczliwa, jak widziana oczami Sakury, ale już mniejsza o to. Nie tracąc czasu, pominąłem ten fragment. Raczej na tym etapie Sasuke nie wyrobił sobie jeszcze śmiertelnego wroga.

Kiedy namierzyłem kolejny – że tak powiem – rozdział, usłyszałem pukanie do drzwi, a chwilę później ujrzałem Shikamaru.

– Jeszcze pracujesz?

Uśmiechnąłem się szeroko, starając się dyskretnie przykryć raport jakimiś dokumentami.

– Ano, ale już kończę i zaraz się zbieram.

Shikamaru skinął głową i wszedł do gabinetu, zamykając za sobą drzwi.

– Spieszy ci się gdzieś? – spytał, kiedy zacząłem się demonstracyjnie przeciągać nad biurkiem.

– To podchwytliwe pytanie?

Wzruszył ramionami, a następnie wyciągnął zza pleców butelkę z czymś, co z całą pewnością nie było soczkiem. Zmarszczyłem czoło, próbując dojrzeć napis na etykiecie, ale mi się nie udało. Shikamaru potrząsnął zachęcająco butelką i rozsiadł się w fotelu naprzeciwko mnie.

Na początku piliśmy w zupełnej ciszy. Dawno temu w szafce na dokumenty na lewo od biurka, znalazłem zachomikowane przez Tsunade czarki, a teraz nadeszła idealna okazja, by z nich skorzystać. Napełniliśmy je, rozsiedliśmy się wygodnie i w spokoju sączyliśmy alkohol.

– Co to? Nie poznaję smaku.

Shikamaru ściągnął nogi z biurka i podał mi butelkę. Etykietę stanowiła zaledwie data produkcji i krótki przepis.

– Amatorskie eksperymenty Kiby.

Zdziwiony, uniosłem brew. To było… dobre! Czyżby Inuzuce pierwszy raz w życiu się coś udało? Chociaż z drugiej strony…

– Zaraz, czy to bezpieczne? – spojrzałem nieufnie do swojej czarki, jakbym gołym okiem potrafił dostrzec truciznę czy metale ciężkie. Średnio miałem ochotę kosztować rtęci, ołowiu czy innego cholerstwa. Taki nikiel na przykład, ohyda!

– Wypiliśmy z Temari butelkę przez święta i nic nam nie było, więc raczej tak.

Kiwnąłem głową, chociaż dla bezpieczeństwa powąchałem jeszcze żółtawą ciecz w swojej czarce. Śmierć może i rozwiązałaby masę moich problemów, ale my, shinobi, słyniemy z tego, że lubimy komplikować sobie życie.

Zapadłem się w fotelu i idąc śladem Nary, wyłożyłem stopy na biurku. Trwaliśmy tak dosyć długo, co jakiś czas uzupełniając czarki i wracając każdy do swoich rozmyślań. W końcu ciszę przerwał Shikamaru, oznajmiając mi prosto z mostu, że:

– Temari jest w ciąży.

…

– Cholera! Mogłeś mnie uprzedzić! – krzyknąłem, szukając chusteczki, by wytrzeć twarz i spodnie. Te to jeszcze rozumiem, w jaki sposób oplułem, ale twarz? Jak oplułem sam sobie twarz?

Wierciłem się niespokojnie, przewalając papiery na biurku w poszukiwaniu tego nieszczęsnego opakowania, ale jak na złość nigdzie go nie było. Na ratunek przyszedł mi Nara, wyciągając paczkę z kieszeni i rzucając mi na kolana. Pospiesznie przetarłem wilgotne spodnie, które już zaczynały śmierdzieć alkoholem. Westchnąłem, uświadamiając sobie, że żadna chusteczka nie uratuje mnie przed praniem. Pocieranie plamy papierem, a potem oślinionym papierem, tylko ją powiększyło. Brawo, Uzumaki.

– To mówisz, że będziesz miał… – Zawiesiłem się. Zaraz, co on wcześniej powiedział?

Wytrzeszczyłem oczy na Shikamaru, który jak gdyby nigdy nic napełnił swoją czarkę i ponownie zapadł się w fotelu.

– Dziecko – dokończył.

– To… to… to wspaniale, dattebayo! Gratuluję!

Zanim zdążyłem pomyśleć, już siedziałem mu na udach, zamykając w przyjacielskim uścisku. Shikamaru początkowo zesztywniał, ale w końcu i on nieco się rozluźnił i odwzajemnił uścisk. Kiedy oderwałem się od niego, wyszczerzyłem się szeroko, dopiero po chwili zdając sobie sprawę z sytuacji, w jakiej właśnie się znaleźliśmy. Odskoczyłem od niego lekko zażenowany. A raczej powinienem rzec – zeskoczyłem Z NIEGO.

– Sorry – wypaliłem, czując gorąco na policzkach. Do tej pory jedynym facetem, któremu siedziałem na kolanach, był oczywiście nie kto inny, jak Uchiha. Uśmiech nie zszedł mi jednak z twarzy, z zakłopotania podrapałem się po karku, ale to wszystko. – To… – Postanowiłem zacząć jeszcze raz, wyciągając przed siebie dłoń. – Moje gratulacje.

Shikamaru parsknął śmiechem, nawet nie racząc uścisnąć mojej ręki.

– Zgaduję, że ten pierwszy, to był Uzumaki Naruto, a teraz mam do czynienia z Hokage.

– Nie bądź dupkiem, Hokage chce ci osobiście pogratulować, a ty co? – Udałem poirytowanie, choć w kącikach moich ust czaił się uśmiech. – Bo nie dostaniesz urlopu.

W końcu dźwignął się na nogi i chwycił moją dłoń. A kiedy zamierzałem wrócić na swoje miejsce, poklepał mnie jeszcze po ramieniu i ponownie pozwolił się objąć. Jednak tym razem odbyło się to dokładnie tak, jak powinno.

– To co, twoje zdrowie, tatuśku? – zaproponowałem, sięgając po butelkę i obficie napełniając czarki.

Usiedliśmy z powrotem na fotelach.

– Nie, zdrowie Temari, niech najpierw donosi to dziecko. A, i nie chcę żadnego urlopu, wolę się męczyć tutaj z tobą, niż z nią użerać w domu. Żyć by mi nie dała, ech, kobiety… W pewnym sensie zazdroszczę, że ciebie to ominie.

– Hahah… czekaj, co? – Śmiech ugrzązł mi w gardle.

– Nie spotykasz się z żadną dziewczyną, prawda?

Pokręciłem głową. Nara przyglądał mi się jakoś dziwnie.

– Ale… – Zamyśliłem się. Coś mi w tej rozmowie nie pasowało. – Przecież mam jeszcze czas, a ty od razu założyłeś, że mnie to ominie.

– A nie ominie, Naruto?

Zrobiło mi się jakoś… gorąco. Żeby nie musieć odpowiadać, podniosłem czarkę do ust i udawałem, że delektuję się alkoholem, jednak wewnątrz szalałem. Shikamaru cierpliwie czekał, a kiedy odłożyłem naczynie na biurko, nie miałem już wyboru. Musiałem coś odpowiedzieć.

– Nie wiem, co mam ci powiedzieć – westchnąłem, zapadając się w fotelu.

– Hm. Kiedy Uchiha zniknął po pokonaniu Madary, miałem nadzieję, że ci przejdzie. Minęło tyle lat, sytuacja na świecie się uspokoiła, ty również nieco ochłonąłeś i przestałeś za nim latać. Naprawdę wierzyłem, że może to już koniec. Pierwsza miłość nie rdzewieje, co, Naruto?

– Wiedziałeś… wiedziałeś przez cały ten czas.

– Masz rację, wiedziałem od dawna. Kiedyś jeszcze potrafiliście to jakoś maskować, ale to, jak obecnie was do siebie ciągnie, jest trudne do przeoczenia, wierz mi. Mimo to czekałem, aż mi powiesz.

Westchnąłem, przeczesując włosy dłonią. W głosie Nary nie było pretensji, ale w jego oczach już tak. Albo sam to sobie wymyśliłem z powodu poczucia winy, które nagle mnie ogarnęło. Byliśmy przecież przyjaciółmi.

– Sorry, Shikamaru. Ja po prostu… nie mogłem.

– Nie tłumacz się. – Machnął ręką, rozlewając na siebie trochę alkoholu. Przynajmniej teraz nie ja jeden byłem nim oblany. I chyba nie najbardziej pijany.

– A on zniknął, wiesz? – powiedziałem cicho, zaglądając do swojej pustej czarki. – Zniknął.

– Znowu opuścił wioskę?

– Nie wiem. Wydaje mi się, że nie. Czuję, że nie – odburknąłem, wiercąc się, bo przestawało mi być wygodnie, a panujący w pomieszczeniu półmrok zachęcał do spania. – Mieliśmy pogadać, ja chciałem pogadać, ale jego… nie było. Znowu trzyma mnie na dystans. Gdzieś.

– Naruto… ja nie zmieniłem zdania. Uważam, że nie powinieneś mu ufać. W cokolwiek cię wciągnął, pamiętaj, że to może być kolejna niebezpieczna gra. Nie rób niczego pochopnie.

– Mhm – przytaknąłem, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że było to właściwie niemożliwe. – Tak zrobię.

Między nami ponownie zapadła cisza. Odstawiłem swoją czarkę na biurko, postanawiając już więcej nie pić, bo nastrój był idealny do zwierzeń i naprawdę bałem się, że przypadkiem coś chlapnę. Shikamaru nie miał jednak takich oporów i uzupełniał swoją co jakiś czas, zupełnie nie przejmując się tym, że powoli przysypiam w fotelu.

Kiedy już czułem, że moje ciało robi się niewiarygodnie ciężkie, oparcie fotela, zamiast wrzynać mi się w kark, przyjemnie się w niego wpasowuje, a moje myśli zaczęły niebezpiecznie przypominać sny, Shikamaru czknął, wybijając mnie z drzemki.

Spojrzał na mnie kątem oka, kiedy podskoczyłem na fotelu, a potem się odezwał:

– Nigdy nie chciałeś mieć dzieci, Naruto?

– Nie wiem, nie zastanawiałem się nad tym. – Wzruszyłem ramionami. – Nie mam pojęcia, jak to jest mieć rodziców. Nie wiem, czy sam odnalazłbym się w tej roli.

– Bo z Sasuke ich mieć nie będziesz – mruknął, sięgając po butelkę.

– No co ty nie powiesz. Czy to kolejna próba, żeby mnie do niego zniechęcić? Wiesz, że to nie wystarczy, żebym się odkochał?

– Ja tego nie powiedziałem.

Uniosłem brew i już chciałem zapytać, czego, kiedy dotarło do mnie, co przed chwilą opuściło moje usta. Niby już to wiedziałem, niby Shikamaru też, ale po raz pierwszy powiedziałem to na głos i miałem wrażenie, że to wyznanie zmienia wszystko. Słowo się rzekło. Bujałem się w tym draniu!

– Kocham go, kocham Sasuke… – Powtórzyłem, delektując się brzmieniem tego stwierdzenia. Jednak zamiast rozluźnienia i ciepła na sercu, które wyobrażałem sobie, że poczuję, zrobiło mi się zimno i ciarki przeszły mi po plecach. Musiałem być naprawdę beznadziejnym przypadkiem, skoro wybrałem właśnie jego.

– Nie mów tego już więcej, błagam. Nie psujmy sobie wieczoru.

– Chyba nocy. – Łypnąłem na zegarek wiszący nad wejściem. – Dochodzi druga.

– O – stwierdził nieprzytomnie Shikamaru, teraz już popijając z gwintu. W sumie w butelce i tak niewiele już zostało. – To dosyć…

– Kłopotliwe – dokończyłem.

Nara parsknął śmiechem, a potem zapadła cisza. Poprawiłem się na siedzeniu i odwracając w stronę okna, wyobrażałem sobie, że idę do Ichiraku i spotykam tam Sasuke. Jemy ramen, a potem przyrzekamy sobie wierność i uczciwość aż do śmierci, pan Teuchi jest świadkiem, udziela nam gejowskiego ślubu, a potem adoptujemy Taichiego i wprowadzamy się do wyremontowanej rezydencji Uchiha, z której uprzednio odganiamy wszystkie duchy.

Kiedy moja wizja się skończyła, miałem ochotę głośno się roześmiać. Zatkałem usta, próbując opanować atak wesołości, ale Shikamaru pomimo kompletnej nietrzeźwości zdołał coś zauważyć.

– Co cię tak bawi?

– Właśnie sobie uświadomiłem, że w sumie to chciałbym mieć dzieci.

– I to jest takie śmieszne? – Spojrzał na mnie, jak na głupka i pokręcił z politowaniem głową. – Naprawdę?

– Bawi mnie to, co sprawiło, że to sobie uświadomiłem. Kojarzysz syna Sakury?

– Ano. Chyba w domu dziecka mieszka, a co?

– Kochałem tego dzieciaka. Wciąż go kocham.

Nie powiedziałem nic więcej, a Shikamaru o nic nie zapytał. Nasza rozmowa komuś postronnemu mogła wydawać się dziwna i bezsensowna, ale dla nas była wystarczająco klarowna i jasna. O niektórych rzeczach po prostu nie trzeba było mówić głośno. Strach był jedną z nich.

– Nie rozumiem cię, Uzumaki. – Shikamaru przekręcił się na bok, wciąż załamując nade mną ręce. – Naprawdę cię nie rozumiem… młotku.

Na dźwięk tego przezwiska, coś ścisnęło mnie w piersi, a następnie skręciło i wywróciło do góry nogami wszystkie moje wnętrzności. Zastanawiałem się, czy jakikolwiek narząd ocalał, ale czułem je dosłownie wszystkie. To nic, że połowy z nich nie potrafiłbym nazwać, a drugiej umiejscowić. To się nie liczyło. Teraz znacznie miało tylko to jedno słowo i głos, który je wypowiedział.

Nakręcałem się. Czułem, jak serce wali mi w piersi. Łup, łup, łup.

Łup. Łup.

– Naruto!

Zerwałem się z krzykiem, spoglądając na Narę, który spakował pustą butelkę do torby i najwyraźniej zbierał się do wyjścia. Zegarek wskazywał trzecią trzydzieści.

– Temari urwie mi łeb, a tobie zdecydowanie lepiej zrobi noc we własnym łóżku niż na fotelu.

Spojrzałem na niego nieprzytomnie.

Ile z naszej rozmowy było snem, a ile faktycznie miało miejsce?

Pokręciłem głową, jakby miało mi to zwrócić pamięć, ale na próżno. Jedyne, co mi z tego przyszło, to świadomość, że mam ciężką głowę.

– Za dużo wypiłeś – stwierdził, przyglądając mi się bacznie. – Chodź, idziemy. Tylko nie myśl sobie, że powrót do domu o czwartej zwalnia cię ze stawienia się w pracy o ósmej.

Kiedy wychodziłem, raz jeszcze obróciłem się i spojrzałem do wnętrza gabinetu, szukając jakiejś podpowiedzi. W przypływie olśnienia spojrzałem na Shikamaru, ale światło na korytarzu było zbyt słabe, bym mógł ujrzeć plamę od alkoholu na jego spodniach, nawet jeśli tam była. To, że oczy właściwie same mi się zamykały, też w niczym nie pomagało.

Ziewnąłem raz, ziewnąłem drugi i nawet się nie obejrzałem, kiedy dotarliśmy do rozwidlenia, na którym zawsze się rozstawaliśmy.

– Ósma. Nie czternasta – powtórzył jeszcze raz, upewniając się, że dotarło. Pokiwałem głową. – Do zobaczenia.

Pożegnałem się, zatykając usta ręką. Ziewając soczyście, ruszyłem w stronę domu.