04. Gotów na śmierć, która nie nadeszła

Minął kolejny tydzień. Siedem dni, przez które nabierałem dystansu i powoli zaczynałem wracać do normy. Sasuke miałby być pępkiem świata? Dobre sobie.

Prychnąłem wręcz na tę myśl. I wcale, ale to wcale, nie kojarzyło mi się to z Uchihą. Ani przez chwilę nie pomyślałem sobie, że zachowuję się w tej chwili jak on i nawet na krótki moment nie przyszło mi do głowy, że oszukuję sam siebie. To wciąż byłem ja. Stuprocentowy ja.

Dlatego kiedy wyciągnąłem dłoń po kubek z zimną już herbatą, ze znaną sobie niezgrabnością zahaczyłem o jeden z najwyższych papierowych stosów i dokumenty runęły. Zamknąłem oczy, gotów na śmierć, która nie nadeszła. Dostałem w głowę z ryzy papieru, słyszałem szelest unoszących się w powietrzu kartek, jedna z nich drasnęła mnie w policzek i poczułem się jak w prawdziwym papierowym horrorze. Ale przeżyłem. Burza jak szybko się rozpętała, tak szybko też się skończyła.

Ale biurko zatonęło.

Westchnąłem cierpiętniczo, a potem nie przejmując się tym, że robię jeszcze większy bałagan, zacząłem zrzucać z blatu kolejne papierzyska. Bez większego problemu wymacałem wymiętolony kawałek papieru i ścisnąłem mocniej w dłoni. Opis misji Sasuke. Dokument, który powinien spoczywać w jego aktach wraz z oficjalnym listem od Lorda Feudalnego, który prosił o bezzwłoczne zajęcie się tą sprawą. Tego drugiego nie czytałem, zbyt był długi, zbyt nudny i zawierał byt wiele dziwnych, często niejasnych dla mnie sformułowań, ale samo zlecenie, sam opis misji…

Nieskromnie musiałem przyznać, że znałem na pamięć i byłbym w stanie wyrecytować je z pamięci w dowolnej chwili. Tuż po obudzeniu, a nawet przez sen. Śniły mi się czasem te słowa, przybierając dziwny, czasem zupełnie nieprawdopodobny kształt. Zmieniały kolory, czasem zlewały się z otoczeniem, znikały, migotały jak brokat, a czasami… odsłaniały coś, czego nie potrafiłem jeszcze w pełni dostrzec. Zupełnie, jakby coś się za nimi kryło, jakby nie były tym, na co wyglądały. Dlatego tyle nad tym tkwiłem, dlatego ta pojedyncza kartka wyglądała tak, jak wyglądała, dlatego…

Rozległo się ciche pukanie do drzwi, a ja drgnąłem, jakbym robił właśnie coś złego. Wrzuciłem dokument do szuflady i cofnąłem dłoń, która nieświadomie znalazła się na mapie ukrytej na samym dnie. Odchrząknąłem.

– Proszę!

Drzwi uchyliły się nieznacznie. Powoli, bardzo powoli szpara między nimi a framugą się powiększała, a ja pomyślałem, że w ten właśnie sposób drapieżnik zbliża się do swojej ofiary. O wilku mowa. Przyszedł Kazuo, z którym do tej pory nie udało mi się porozmawiać, bo… byłem niesamowicie zajęty.

Chłopak wyglądał na dokładnie tak samo przestraszonego, jak ostatnio. Westchnąłem w myślach, nie będąc pewnym, czy jestem gotów na próbę przebicie się przez jego zbroję.

– Siadaj. – Gestem wskazałem mu krzesło naprzeciwko, a on podszedł do niego niepewnie i posłusznie zajął miejsce.

Myliłem się, z tym dzieciakiem było gorzej, niż z Hinatą. Nawet ona była dużo odważniejsza od tego małego diabła w niepozornym ciele.

Ale czy nie dokładnie tak samo było z Uchihą? Jeśli nie wlepiał w ciebie tych swoich czerwonych ślepi, to wyglądał całkiem przystępnie. Zwłaszcza wtedy, kiedy spał, bo nie panował nad mimiką twarzy i znacznie się rozluźniał. Nie było miejsca dla zaciśniętej szczęki i wrednych grymasów, które musiał przed lustrem wyćwiczyć do perfekcji. Śpiący Uchiha to wizualnie całkiem inna osoba. Owca tylko udająca wilka.

Albo wilk we śnie grający owcę.

Ale! Bo ja nie o tym. Czasem te czarne ślepia wydawały się spoglądać ufnie, twarzy nie ozdabiał żaden malowniczy grymas, a porcelanowa cera pod wpływem zimnego powietrza nabierała delikatnych rumieńców. Wtedy wyglądał… uroczo. Jak na dupka. Takiego męskiego, bo zniewieściały to on był równie mocno, co ja inteligentny. A więc wilk czasami w owczej skórze, a często przebrany za smoka. Ogniem zdarzało mu się zionąć i dosłownie i w przenośni.

– Czy jest coś, o czym chciałbyś mi powiedzieć? – spytałem. Czysta formalność. Oczywiście, że nie. O, właśnie pokręcił głową. Ale ze mnie jest jasnowidz czasem. – A czy potrafisz mi wytłumaczyć, dlaczego zmieniasz treść raportów, o których dostarczenie prosi cię twój sensei?

Coś niespodziewanie mignęło w jego oczach. Chciałem, żeby mi zaufał, więc posłałem mu budujący uśmiech, utrzymując kontakt wzrokowy.

Nie odezwał się, ale też nie pokręcił głową, ani nie uciekł z krzykiem, o co już zupełnie bym go nie podejrzewał, ale możliwość istniała zawsze. Po prostu się na mnie patrzył. Jakby szukał czegoś, co skłoniłoby go do wygadania się.

Byłem blisko! Hipnotyzowałem go spojrzeniem. Starałem się, by moje oczy się uśmiechały, ale nie wyglądały prześmiewczo. Żeby była w nich prośba, ale nie przymus. Takie czynniki, które mnie samego z dawnych lat zachęciłyby do gadania. Rany… może ja powinienem go po prostu zabrać na ramen?

Gdyby Uchiha to zobaczył, to…

Zamilkłem. W swojej głowie, ma się rozumieć. Uchiha gdzieś sobie był, bo nawet jeśli nie żył, to gdzieś musiało spoczywać jego zimne sztywne ciało. A skoro nie żył, to nie miał już znaczenia, w przeciwieństwie do tego dzieciaka, który siedział naprzeciwko i wołał o pomoc! Ogarnij się, Naruto.

Kazuo niespodziewanie pokręcił głową.

– Co? ale… – Cholera, co ja zrobiłem znowu nie tak?! – Posłuchaj, ja chcę ci tylko pomóc.

Chłopak wyprostował się i wbił sztywno w oparcie krzesła. Najwyraźniej słowo pomoc nie kojarzyło mu się najlepiej. Doszedłem do wniosku, że popełniłem błąd. Przed wyciągnięciem z niego czegoś, powinienem najpierw trochę poszperać na jego temat. Zrobiło mi się głupio, kiedy dotarło do mnie, że nie wiem nawet, czy ma rodzinę. Czy to kolejny podopieczny naszego domu dziecka w Konoha? Nawet jeśli nie, musiał mieć jakiś powód, dla którego nie potrafił zaufać innym. Może starszy brat zabił całą jego rodzinę i…

Wzdrygnąłem się.

– Dokończymy naszą rozmowę innym razem, dobrze? – Odchrząknąłem i chwyciłem pierwsze lepsze papiery w ręce, udając, że z ogromnym skupieniem je czytam. – Jestem teraz bardzo zajęty.

Kazuo skinął głową i z ulgą wstał z miejsca. Starałem się na niego nie gapić, ale wzrok mimowolnie uciekał mi w jego kierunku. Kiedy na mnie spojrzał, powróciłem do czytania, żeby wlepić w niego wzrok, kiedy tylko odwróci się tyłem do mnie. Krok miał zdecydowanie pewniejszy, niż kiedy tu wchodził.

Kiedy zamknęły się za nim drzwi, odrzuciłem podanie o urlop macierzyński, które do tej pory trzymałem i westchnąłem głośno. Nie długo dane mi było jednak posiedzieć w samotności, bo już po chwili rozległo się pukanie, a do gabinetu zajrzał Shikamaru.

– Czy to może poczekać?

W dłoni trzymał kilka kartek spiętych zszywaczem.

– W moim mniemaniu, mogłoby. W twoim pewnie niekoniecznie. Co tu się stało?

Spojrzałem na niego z niezrozumieniem, a potem przypomniałem sobie o papierowym huraganie, który całkiem niedawno przeszedł przez moje biurko.

– Dzień jak co dzień…

Nara tematu nie kontynuował. Zamiast mnie opieprzyć, zacząć marudzić, że teraz będzie musiał ułożyć to od nowa, czy czegoś w tym klimacie on… Zmarszczyłem brwi i wyciągnąłem rękę. Kiedy wręczył mi krótkie sprawozdanie, na moment wstrzymałem oddech.

Idealnie proste i czytelne pismo Sasuke, tym razem było nieco niechlujne i w niektórych miejscach pokładało się w jedną lub drugą stronę. I chociaż ten raport wciąż prezentował się znacznie lepiej niż dziewięćdziesiąt procent tych, które czytałem, to jak na Uchihę, wypadał słabo. Wkradło mu się kilka zawijasów, których nienawidził i w niektórych miejscach zabrakło ciągłości.

– Gdzie on jest? – spytałem, odrywając wzrok od tekstu. – Powinien się z tym stawić przede mną.

Shikamaru wzruszył ramionami.

– Powiedziałem mu to, ale uznał, że nie ma na to czasu i sobie poszedł.

– I nie zatrzymałeś go?!

– Jak? Siłą?

– Tym no… cieniem byś mógł go uwiązać, czy coś! – Spojrzał na mnie z powątpieniem. – Dobra, wyślij do niego kogoś i niech się u mnie jak najszybciej stawi. A ja teraz muszę to przeczytać.

Kiedy wyszedł, rozsiadłem się wygodnie i sięgnąłem po raport.

Uchiha pisał, że przez kilka pierwszych dni nie udało mu się namierzyć przemytników w żadnym z miejsc, do których został skierowany. Znalazł jednak ślady świadczące, że ktoś tamtędy przechodził, więc postanowił zaczekać, na czas misji zamieszkując w pobliskiej jaskini. Opisywał, dlaczego zdecydował się zaczekać i jakie miał podejrzenia odnośnie obecnego położenia poszukiwanych. Do samego Ame nie chciał się zapuszczać, a zresztą nie dostał na to zezwolenia i postanowił dorwać ich, kiedy przekroczą granicę między naszymi krajami. Czekał półtora tygodnia, aż w końcu się doczekał. Niestety z powodu niefortunnego przebiegu wypadków, podczas krótkiej walki cały towar oraz ciała trzech mężczyzn zostały zmiecione przez wodospad i zatonęły w rzece.

– Co, jak to? Gdzieś ty ich Uchiha napadł, na skraju urwiska?!

Ani trochę nie podobał mi się ten raport. Był napisany oszczędnie i skrótowo. I chociaż wiedziałem, że tak mogłoby wyglądać słowne sprawozdanie, które powinien mi złożyć tuż po powrocie z misji, to na pewno nie to pisemne. Sasuke nie był niechlujny i zawsze zapisywał wszystko ze szczegółami, ponieważ wiedział, że to właśnie one mogą okazać się niezmiernie ważne. To, co dziś mi złożył… poprawka, złożył mi Shikamaru, to była jakaś kpina.

Po przeczytaniu raportu zaprzestałem wszelkiej pracy, pielęgnując w sobie złość. Zamierzałem urządzić mu niezłą awanturę, kiedy już się stawi. Raban będzie taki, że wszyscy dowiedzą się, że Uchiha dostał burę za raport i spieprzenie misji.

Bo przecież wcale nie za to, że kiepsko sypiałem kilka ostatnich dni, zamartwiałem się i uwierzyłem w absurdalne historie Kiby.

Kiedy więc rozległo się pukanie do drzwi, zaprosiłem przybysza ostrym tonem i jakież było moje zdziwienie, kiedy do gabinetu wszedł Shikamaru, zamiast Sasuke.

– Gdzie ten dupek? – Rozejrzałem się, licząc na to, że schował się za plecami Nary.

– W domu – odpowiedział jak gdyby nigdy nic.

– I…? – dopytywałem.

– Co?

– Czy ja cię muszę ciągnąć za język, żeby uzyskać jakieś informacje?

– I… – Shikamaru zdawał się w ogóle nie przejmować moją burą. – Przegonił posłańca, którego tam wysłałem. Pogroził mu sharinganem i chłopak się zląkł.

– To wyślij tam kogoś, kto się nie przestraszy! – krzyknąłem, choć zdawałem sobie sprawę z tego, że takich nie było zbyt wielu.

Większość mieszkańców się go bała i nie pomogło nawet to, że po powrocie do wioski nie afiszował się ze swoimi czerwonymi ślepiami na lewo i prawo, a zamiast tego stał się bardziej ludzki i przystępny. Ludzie wciąż traktowali go bardzo nieufnie i na dystans. A skoro teraz wrócił do zastraszania innych, to niedługo w ogóle zabraknie mi osób, które mógłbym do niego posłać.

– To jest aż takie ważne? – spytał Shikamaru zrezygnowanym głosem.

– Tak, ważne.

– I upierdliwe… W takim razie sam po niego pójdę.

– Dzięki – uśmiechnąłem się zdawkowo.

Naprawdę, doceniałem gest. Shikamaru może czasem migał się od roboty, ale jeszcze częściej migał się od chodzenia, więc spacer z własnej woli w tamtą stronę był z jego strony nie lada wyczynem.

Kiedy wyszedł, nie potrafiłem skupić się na pracy. Nie znaczy to oczywiście, że siedziałem bezmyślnie i przeżywałem nieodpowiednie zachowanie Uchihy. Wziąłem na siebie najmniej odpowiedzialną robotę i brnąłem do przodu. W międzyczasie przyjąłem również dwie drużyny geninów, posyłając je na niezbyt ambitne misje i raz jeszcze przejrzałem raport Sasuke, wynotowując sobie punkty, do których miałem zastrzeżenia. Nie na kartce, rzecz jasna. Drań by mnie zjadł, gdybym czytał w jego obecności ze ściągi, o co mam do niego pretensje. Nauczyłem się ich na pamięć.

Shikamaru wrócił po prawie dwóch godzinach. Sam. Moja furia nie miała granic. Powoli zaczynałem rozumieć babcię Tsunade, która co rusz niszczyła biurka, waląc w nie pięściami i wrzeszcząc wniebogłosy. Wtedy sądziłem, że jest przewrażliwiona, ale teraz wiedziałem, że to te papiery tak działały na ludzi. Chyba czas zmienić kolor wszystkich formularzy na zielony, bo biały najwyraźniej wyzwalał agresję.

– Co tym razem? – zagrzmiałem, zanim zdążył na dobre wejść do pokoju. – Ciebie postraszył kataną?

– Nie otworzył. I uprzedzając twój wybuch, to nie wyglądało tak, że zapukałem, a kiedy nie doczekałem się reakcji, odszedłem. Spędziłem tam całe czterdzieści minut i nawet wypytałem sąsiadów, czy jest w domu. Był. Kilka osób słyszało jakiś raban w jego mieszkaniu.

– I co dalej?

– Nic. Wsunąłem mu karteczkę pod drzwi z wyraźnym poleceniem stawienia się jak najszybciej przed obliczem Hokage.

Shikamaru potrafił zachować się profesjonalnie. Założę się, że gdybym to ja był na jego miejscu, a on siedziałby za tym biurkiem, nabazgrałbym: Przyjdź do Shikamaru, dupku, zamiast: Uprasza się o niezwłoczne stawienie się u Hokage, czy coś.

– Poczekałem jeszcze dziesięć minut, ale nie raczył wyjść. Wybacz, Naruto, ale nawet działając za twoim przyzwoleniem, nie zamierzałem się do niego włamywać.

– Dobrze się spisałeś, dziękuję – odpowiedziałem bez przekonania, ale wysiliłem się, żeby się uśmiechnąć. – Doceniam to, naprawdę.

Nara skinął głową. Jego wzrok padł na raport, który wciąż spoczywał na środku biurka.

– Czytałeś?

Pokręcił głową. Podałem mu spięty plik.

– Mógłbyś się z tym zapoznać? Chciałbym poznać twoje zdanie.

– Coś jest nie tak? – spytał, podnosząc wzrok znad tekstu i przyglądając mi się bacznie.

– Tak – odparłem. – Wszystko.

***

Pierwszy raz od dawna po skończonej pracy miałem konkretne plany na wieczór. Wątpiłem co prawda, by osoba, której te plany dotyczyły była z tego zadowolona, ale naprawdę miałem to gdzieś.

Zaszedłem do domu, wziąłem szybki prysznic i przebrałem się w coś świeżego. Tak, liczyłem na seks. Najpierw krwawa jatka, żeby sąsiedzi mieli o czym dyskutować, później spokojna rozmowa, a na końcu przyjemności. Zamierzałem przycisnąć go mocno do materaca i słuchać zduszonych jęków w poduszkę. Za ten numer, który odstawił, należało mu się naprawdę ostre rżnięcie i ja zamierzałem mu je zapewnić.

Kiedy dotarłem do zrujnowanego budynku, w którym znajdowało się mieszkanie Sasuke, czym prędzej wydobyłem z kieszeni zapasowe klucze, darując sobie pukanie i prośby, by mi otworzył. Uchiha raczej nie wiedział, że je mam. Dorobiłem je sobie stosunkowo niedawno, korzystając z jego nieuwagi.

Kawalerka drania mieściła się w jednym z najstarszych budynków w Konoha. Powiedziałbym wręcz, że była to rudera, która nadawała się tylko do rozbiórki. Kiedy się do niej wprowadził, nawet szeptem zasugerowałem Shikamaru, żeby przysłał tu jakiegoś speca od starego budownictwa i sprawdził, czy to w ogóle ma jakieś szanse ustać i się w najbliższym czasie nie zawalić, ale ten niczego nie znalazł.

Nie wiem, czym kierował się Sasuke w wyborze tego miejsca, ale na pewno nie kosztami. Dzielnica była wątpliwej sławy, budynek wątpliwej trwałości, ale on pieniędzy mógłby mieć jak lodu, gdyby zgodził się odsprzedać teren zajmowany niegdyś przez klan Uchiha. Domy były w naprawdę świetnym stanie i wystarczyłby niewielki remont, by móc otworzyć osiedle mieszkaniowe. Ale nie. Uchiha oczywiście wiedział lepiej, oburzył się, że w ogóle mu coś takiego zaproponowałem i wolał zamieszkać w jakiej wilgotnej norze. Potem wziął tysiące misji, zarobił kupę kasy, ale i tak nie zdecydował się wyprowadzić. Twierdził, że nawet mu się tu podoba, bo praktycznie nie ma sąsiadów, a dzielnica jest wyludniona. No i miał zupełną rację, ale ja nie widziałem w tym żadnych zalet.

Po cichu wsunąłem klucz w zamek, przekręciłem go niemal bezgłośnie i uchyliłem drzwi. W środku panowała zupełna ciemność. Nie świeciło się żadne światło, a okna zostały szczelnie zasłonięte.

Czyżby wyszedł?

Rozejrzałem się dokładnie, dochodząc do wniosku, że gdyby był w domu, to chyba pokusiłby się o włączenie ogrzewania. Jakaś pieprzona zimnica panowała w tym mieszkaniu! Naprawdę, niewiele lepiej było na zewnątrz, a była w końcu połowa grudnia.

Kiedy moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności, ruszyłem przez pokój w kierunku sypialni. Kto wie, może jednak był w domu, ale po prostu zasnął i już się nie obudził. Zamarzł, bo zapomniało mu się, że w pewnych temperaturach człowiek nie funkcjonuje już tak, jak powinien.

W progu sypialni źle postawiłem stopę i pod jej naciskiem zaskrzypiała jedna z desek w podłodze. Cicho, bo cicho, ale to wystarczyło, bym został gwałtownie pociągnięty za gardło i mocno przyszpilony do ściany.

Wydałem z siebie głuchy dźwięk, kiedy poczułem chłodny metal na szyi. Sasuke przyciskał mnie tak brutalnie, że przez moment brakowało mi tchu. Poruszyłem się niespokojnie, chcąc wyrwać się z jego uścisku, ale trzymał naprawdę mocno. Zawsze miał tyle siły? A może to moja niedogodna pozycja uniemożliwiła mi skorzystanie w pełni ze swoich umiejętności?

Szarpnąłem się raz jeszcze, ale wtedy przesunął sztyletem po mojej skórze i dla odmiany poczułem rozlewające się po szyi ciepło. Gdybym skorzystał z mocy Kuramy, gdybym wytężył węch, do nozdrzy dotarłby zapach mojej własnej krwi. Zamiast tego wytężyłem jednak słuch, wyłapując nierówny oddech osoby, która stała za moimi plecami. Byliśmy tak blisko siebie, że czułem szybsze bicie jego serca.

– Sasuke – szepnąłem, zdając sobie sprawę z tego, że tkwimy w tej pozycji już jakiś czas, a ja do tej pory jakoś się nie odezwałem. Byłem pewien, że Uchiha doskonale wiedział, z kim ma do czynienia, ale może należałoby przypomnieć? Chciałem odwrócić głowę i spojrzeć mu w oczy, ale skutecznie mnie przytrzymał, kiedy tylko spróbowałem. – Sasuke, to ja – powtórzyłem z nosem niemal wciśniętym w ścianę.

Czy ja liczyłem na to, że po prostu mnie puści i pozwoli się odwrócić? No to się przeliczyłem. Owszem, oderwał moje zmiażdżone ciało od ściany, ale zamiast zostawić mnie w spokoju i opierdolić za włamanie, chwycił mnie brutalnie za kark i wypchnął ze swojej sypialni.

Absolutnie nie tego się spodziewałem, więc runąłem na podłogę. Kiedy dźwignąłem się na kolana i zamierzałem mu wytknąć, że właśnie przekroczył wszelkie granice, chwycił mnie za włosy i nie zważając na jęki bólu, przycisnął do ściany tuż przed drzwiami wejściowymi.

Uderzyłem łokciem we włącznik, dzięki czemu pomieszczenie zalała fala światła.

Sasuke drgnął za moimi plecami. Wykorzystałem ten moment, by uwolnić się z jego uścisku i odwrócić przodem do niego.

– Odbiło ci?! – krzyknąłem, kiedy zdałem sobie sprawę z tego, co się dzieje.

Uchiha mierzył do mnie z katany, a w jego oczach jarzyła się krwista czerwień. Serce zabiło mi mocniej, kiedy uświadomiłem sobie, że oto właśnie stał przede mną ten Sasuke, który był bezwzględnym mordercą. Nie ten, z którym widywałem się przez ostatnie miesiące, nie ten, którego pieprzyłem w myślach i który tak naprawdę pieprzył mnie. To był ten Sasuke, który zabił własnego brata, a potem poprzysiągł zemstę na wiosce. Opętany przez nienawiść, niezdolny do żadnych cieplejszych uczuć.

Jego oczy migotały niezdrowym, przeszywającym blaskiem, a mimo to nie potrafiłem oderwać od nich wzroku. Mógł złapać mnie w którąś ze swoich technik iluzji i zrobić ze mną, co zechce, bo nie potrafiłem się odwrócić.

– Sasuke – wyszeptałem po raz kolejny. Drgnął na dźwięk swojego imienia, ale nie odsunął broni.

– Wynoś się stąd.

– Musisz mi wybaczyć, to włamanie, ale nie dałeś mi wyboru. Posłałem po ciebie dwa razy i…

– WYNOCHA!

Pewnie bym podskoczył, gdybym nie znał już tego tonu. Zmarszczyłem brwi, robiąc krok do przodu.

– Słuchaj no! Dopóki to JA, a nie TY, jestem Hokage, będziesz robił dokładnie to, co powiem! Myślisz, że masz u mnie jakieś względy, bo ze mną sypiasz? No to niespodzianka, nie masz! I jak każdy masz OBOWIĄZEK stawić się, kiedy cię do siebie WZYWAM, zrozumiano?!

Sasuke dezaktywował sharingan i opuścił katanę. Wciąż jednak był czujny i miałem świadomość, że jeśli wykonam jeden fałszywy ruch, potnie mnie na kawałki i nie zdążę nawet zauważyć, kiedy.

Prychnął i chociaż to jedno było znajome, bo na pewno nie wyraz jego twarzy, ani obłęd w oczach. Robiło mi się nieswojo, kiedy tak na niego patrzyłem.

– Skoro ty nie pojawiłeś się u mnie, ja postanowiłem przyjść do ciebie. Słucham, co stało się na twojej misji?

Zanim na mnie spojrzał, błądził wzrokiem gdzieś po ścianie, szukając punktu zaczepienia.

– Napisałem wszystko w raporcie.

– Ponad dwa tygodnie zawarłeś w kilku zdaniach! Poza tym poprosiłem Shikamaru o analizę i jest w nim parę nieścisłości. Możesz to jeszcze naprawić i złożyć mi porządne sprawozdanie słowne, już. Jeśli nie, jutro z samego rana widzę cię u siebie. Napiszesz pod moim okiem tysiąc razy: Nie będę ignorował poleceń Hokage, potem poprawisz raport i jeszcze raz zaprezentujesz wszystko ustnie.

Wyraz jego twarzy ani drgnął. Spodziewałem się jakiegoś przytyku w związku z tą typowo szkolną karą, którą w żartach zamierzałem mu wlepić, ale Sasuke najwyraźniej nie chwytał dowcipu. Po prostu zamilkł. I nawet się ze mną nie pokłócił, że ośmieliłem się mu rozkazywać. Poprzedni napad furii zastąpiła pusta skorupa, przez którą nie potrafiłem się przebić.

Pomyślałem sobie, że mam do czynienia z jakimś dzikim zwierzęciem. Wszystkie te drapieżne bestie też potrafiły stać spokojnie i tylko patrzeć, a potem bez ostrzeżenia rzucić się ofierze do gardła.

– Dostałeś mój raport – powiedział po chwili, zupełnie bezbarwnym głosem, odkładając katanę. – Nie złożę ci słownej relacji i nie stawię się jutro w twoim gabinecie. Skończyłem.

– O co ci chodzi, dupku? Obraziłeś się o coś, czy co?

Przez chwilę milczał, po czym otworzył powoli usta i rzekł, nawet na mnie nie patrząc:

– Nie obraziłem się.

Czyli się obraził.

– Aaa! To o ten czwartek ci chodzi, tak? Widziałem się ostatnio z Kibą i wiem, że ty wiesz. Słuchaj, miałem swoje powody, żeby cię okłamać. – Zrobiłem kilka kroków w jego stronę, korzystając z tego, że wpatrywał się w ścianę. – Nie wiem, co sobie pomyślałeś, ale ja nie mam nikogo na boku.

Położyłem mu dłoń na ramieniu i przesunąłem nią w dół. Nie zdążyłem jednak dotrzeć nawet do łokcia, kiedy Sasuke zatrząsł się cały, a w następnej chwili powtórzył swój poprzedni atak i niemal wbił mnie w ścianę.

– Co ty sobie myślisz, co?! – wrzasnął mi wprost do ucha. Miał nieregularny, płytki oddech, a jego dłonie drżały, choć trzymał mnie mocno i pewnie. – Że jesteśmy w jakimś pierdolonym związku?! Nie obchodzi mnie, czy pieprzyłeś się z kimś innym, czy co innego w tym czasie robiłeś! Ale nigdy więcej MNIE NIE DOTYKAJ!

Szarpnął mną i uderzył o twardą ścianę, a ja jęknąłem mimowolnie. Po drugim uderzeniu pociemniało mi przed oczami i na moment całkowicie mnie zamroczyło. Kiedy odzyskałem świadomość, Sasuke stał po drugiej stronie pokoju, a światło ponownie zgasło. A, tak, przecież uderzyłem głową we włącznik, kiedy szarpał mną na prawo i lewo.

Zjechałem po ścianie i oparłem się o nią, patrząc spod przymrużonych oczu na jego sylwetkę skrytą w mroku. Znowu dobył miecza, a nawet w tej ciemności byłem w stanie dostrzec czerwień jego oczu.

– Nie wierzę ci – szepnąłem, wycierając krew z rozciętej wargi.

– Nie dbam o to.

– Myślę, że tak naprawdę boli cię to, że cię okłamałem i postanowiłeś się zemścić, znikając na te dwa tygodnie. Wiedziałeś, że zacznę się martwić, wiedziałeś, że ukarzesz mnie w ten sposób! Ale kiedy wróciłeś, okazało się, że to nie wystarczyło, prawda? Czujesz, że to wciąż za mało, dlatego postanowiłeś mnie unikać. Ale ja cię wcale nie zdradzam, Sasuke, więc skończmy tę farsę!

– Mam to w dupie.

Postanowiłem się podnieść. Podejść do niego, strzelić w łeb i przekonać, że teraz już wszystko będzie w porządku. Gdyby poprosił, może nawet byłbym w stanie wyznać mu prawdę i powiedzieć o Taichim.

– Wiesz, jaki jest najlepszy sposób na pogodzenie się, co, Sasuke?

Zadrżał. Nawet w tej zupełnej ciemności, dojrzałem, że się trzęsie. Zdołałem zrobić zaledwie krok, kiedy napotkałem jego miecz. Jeszcze jeden, a wszedłby gładko w moją klatkę piersiową.

– Daję ci ostatnią szansę. Wyjdź i nigdy nie wracaj. Zapomnij o tym, co nas łączyło.

– Dobra, skoro tak, to idę! – odpowiedziałem, nie kryjąc oburzenia. – Siedź sobie w tej swojej norze i przeżywaj, że nie byłem z tobą szczery. Droga wolna!

I wyszedłem stamtąd, trzaskając drzwiami. Odetchnąłem głęboko, bo nawet na klatce schodowej było znacznie cieplej niż w tym przeklętym mieszkaniu. Mroczna, zimna, oślizgła ruina. Założę się, że nawet łóżko miał nabite kolcami. Spał na długich, cienkich igłach, napawając się tym, jak krew sączy mu się z pleców i spływa po nich na materac. Może on jednak był jakimś pierdolonym wampirem. Czosnku nigdy w moim towarzystwie nie jadł, tyle że luster się dupek nie bał, wręcz przeciwnie.

I kiedy tak trenowałem swoją wyobraźnię w wymyślaniu debilizmów, moją uwagę przykuła karteczka, która leżała pod drzwiami. Wezwanie do bezzwłocznego stawienia się w moim gabinecie, autorstwa Shikamaru. Uchiha zgniótł ją, jakby ćwiczył robienie kulek z orgiami i pozostawił na wycieraczce tak, żeby wszyscy widzieli. I właśnie tyle liczył się dla niego Hokage.

***

Następnego dnia byłem po prostu wściekły. Chyba dopiero dotarło do mnie, co zrobił Uchiha i poczułem się cholernie wkurwiony. Mnie na złość postanawiał nie wracać przez ponad dwa tygodnie i zapewne dobrze się bawił, wyobrażając sobie, jak bardzo jestem zmartwiony. Nie zamierzałem puścić mu tego płazem.

W związku z tym, że nie mogłem usiedzieć w miejscu, zabrałem się za robotę wymagającą ruchu. Niewiele było takich zadań, jak nadzorowanie czyjejś pracy, czy odwiedzanie różnych instytucji, ale wziąłem je wszystkie. Shikamaru kręcił nosem i marudził, bo w papierologii mieliśmy spore zaległości, ale odpuścił, widząc moją minę.

Odwiedziłem więc centrum badawcze, spotkałem się z przedstawicielami organizacji charytatywnych, na których pracę wyraziłem zgodę kilka tygodni temu i spotkałem się z doradcą Lorda Feudalnego, który przybył z jakąś rzekomo ważną sprawą, która po bliższym poznaniu okazała się zwykłą bzdurą, którą i tak musiałem potraktować poważnie.

Kiedy wróciłem do siedziby, miałem za sobą porządny spacer, pierwszy od dawna ciepły posiłek i względnie dobry nastrój. Złość na Sasuke tliła się gdzieś w głębi, ale nie pozwoliłem jej wysunąć się na pierwszy plan.

Przynajmniej, dopóki nie ujrzałem raportu Uchihy, który wciąż zalegał na samym środku biurka. Zepchnąłem go w kąt, chociaż najchętniej bym go spalił i zostawił dupkowi na wycieraczce. W odwecie za wczorajsze wezwanie.

– I co, doszukałeś się czegoś? – zagadałem do Nary, który szukał czegoś w segregatorach, stojących na półce obok mojego biurka.

– Tylko przeczytałem, wygląda w porządku.

Spojrzałem z nienawiścią na plik zapisanych przez Uchihę kartek.

– Powiedziałem temu draniowi, że w jego raporcie jest kilka nieścisłości i że musi się z nich natychmiast wytłumaczyć.

– Jakich nieścisłości?

– Problem w tym, że jeszcze żadnych – westchnąłem. – Dlatego musimy się postarać i znaleźć na niego jakiegoś haka.

– Naruto…

– Tak, wiem, to dziecinne – broniłem się.

– Naruto.

– I Hokage nie powinien się tak zachowywać, wiem.

– Naruto!

– No przecież mówię, że wiem!

Spojrzałem na niego z wyrzutem, a on na mnie jak na niemożliwego dzieciaka. Pomyślałem sobie, że jeśli Shikamaru kiedykolwiek dorobi się dziecka, to będzie miał już jakieś doświadczenie związane z rodzicielstwem. Bądź co bądź, od dwóch lat musiał wychowywać mnie, a przyznaję, że czasem bywam naprawdę niemożliwy.

– Zajmij się właściwą pracą, dobra?

– Dobrze, mamo – odburknąłem, siadając przy biurku.

Ładny stosik się zrobił. Jeszcze trochę, a znad papierów nie będę widział, jak ktoś wchodzi. Przysięgam, że jeśli w najbliższym czasie namnoży się ich jeszcze więcej, to zbuduję sobie z nich fortecę i zamieszkam w środku. Starczy mi na jakieś dwa pokoje, gabinet, sporej wielkości łazienkę i kuchnię z jadalnią.

Jakby tego było mało, po zaledwie pół godzinie, Nara zniósł dodatkowe dwa stosy i przerwał mi na moment pracę, wciskając jakiś dokument w ręce.

– Spójrz na to.

Skrzywiłem się i przyjrzałem uważnie nagłówkowy.

– No nie pierdol, że teraz do obowiązków Hokage należy również wyrażenia zgody na wymeldowanie i zameldowanie się! Kurwa, lada dzień będę podpisywał wnioski o przyjęcie do przedszkola!

– Nie drzyj się, tylko czytaj. To nie leży w kręgu twoich obowiązków, ale uznałem, że może cię zainteresować – burknął, znudzonym tonem.

No to przeczytałem. Od początku do końca. Uchiha Sasuke prosił o zaakceptowanie jego wniosku o wyprowadzenie się z rudery, która tak mu się podobała, a w której urządził sobie zupełnie nieprzytulną norę i prosił o zameldowanie go z powrotem w rezydencji Uchiha.

– Co? Przecież on nienawidzi tego domu.

– Nie wiem, czy nienawidzi. – Shikamaru wzruszył ramionami, odbierając ode mnie dokument. – Ale uznałem, że chciałbyś o tym wiedzieć, skoro masz taką obsesję na jego punkcie.

– A ty nie uważasz, że to podejrzane?

– Co w tym podejrzanego? Też byś się wyprowadził, gdybyś mieszkał w takim miejscu.

– No… ja tak, ale jemu się tam podobało – oznajmiłem.

Czemu to robił? Bo chyba nie dlatego, że miałem klucze do jego mieszkania. Łatwiej byłoby zmienić zamki. O poproszeniu o zwrot nie wspomnę, chociaż obaj wiedzieliśmy, że to nie w jego stylu. Najwyraźniej wymiana zamka również była za mało widowiskowa i ostentacyjnie zamierzał zmienić lokum.

– Widocznie poszedł po rozum do głowy i przestało mu się podobać. – Nara wlepił we mnie uważne spojrzenie. – Ciebie to naprawdę obchodzi – stwierdził po chwili, nieco skołowany.

– Obchodzi.

– I chcesz, żebym bliżej przyjrzał się jego raportowi.

– Chcę.

– Rany… nawet sobie nie wyobrażasz, jakie to zawracanie głowy – westchnął. – I kiedy już to zrobię, weźmiesz się porządnie do pracy, zamiast cały czas o tym myśleć?

– Wezmę – przytaknąłem.

– Dobra, to mamy umowę. Dam ci znać jutro.

Uśmiechnąłem się szeroko, ale Shikamaru nie mógł już tego zobaczyć, bo odwrócił się tyłem do mnie i wyszedł. Zrobiłem naprawdę dobry interes! Porządna analiza za niemal półdarmo.

Spojrzałem na zegarek, zastanawiając się, czy zdążę do Ichiraku przed zamknięciem, jeśli jeszcze parę godzin tu zabawię i zacznę realizować moją część umowy. Wykalkulowałem, że jeśli się sprężę, to powinienem pozbyć się całego jednego stosu. A w nagrodę… ramen.

Z zapałem zabrałem się do pracy, ignorując szepczący głos w mojej głowie, który mówił, że coś jest zdecydowanie nie tak. Szept powoli przeradzał się w stanowcze wołanie, a następnie w krzyk.

Sasuke postanowił wprowadzić się do domu, którego nienawidził najmocniej na świecie. Domu, który zmienił całe jego życie i ukształtował osobę, którą był obecnie. I chociaż nie zrobił tego bezpośrednio, to w tym domu mieszkały osoby, które się do tego przyczyniły. Mogłem sobie mówić, że Uchiha był mściwym dupkiem, ale nawet on nie poświeciłby swojego zdrowia psychicznego, żeby zademonstrować mi swoją złość i odegrać się w ten sposób.

Kiedy głos zaczął rozsadzać mi głowę, porzuciłem plany o wizycie Ichiraku i zdecydowałem się odwiedzić inną, znacznie rzadziej uczęszczaną dzielnicę Konohy…