Rozdział 6.

Witam
Wróciłam! Wiem, trochę to trwało. Doznałam małego załamania, potrzebowałam odpoczynku, a potem najzwyczajniej w świecie musiałam wyjechać. Weszłam tu i co widzę? Ilu nowych obserwatorów i ile komentarzy! Szok :-)

Doprowadziłyście do tego (nie jestem pewna, czy są wśród czytelników jacyś mężczyźni?), że dodaję rozdział właściwie urwany w połowie. Planowo miał byś sporo dłuższy, ale jako, że nie wiem kiedy uda mi się go skończyć, postanowiłam jednak rozłożyć to wszystko na dwa oddzielne. Gdybym wcześniej na to wpadła, to notka pojawiłaby się już w połowie lipca, ale cóż, nie można mieć wszystkiego i główka czasem szwankuje.

Zapraszam do czytania!

__________________________________________________________

W porównaniu do przenikliwego chłodu panującego za oknem, w samochodzie panowało przyjemne ciepełko. Ogrzewanie zostało podkręcone do idealnej temperatury. Na pewno nie można było powiedzieć, by w pojeździe panowała duchota i nadmierne gorąco. Temperatura była wręcz idealna do pozbycia się wierzchniego odzienia.

Sasuke, mimo przeszywającego go gorąca, postanowił jednak pozostać w swojej grubej, zimowej kurtce i nie ulegając namowom kierowcy, uparcie trwał przy swoim. Czuł, jak pot spływa mu po plecach, jednak nie zamierzał nic z tym zrobić. Nie planował również w czasie całej tej podróży się odzywać, o nie, milczenie nie bez powodu było nazywane złotem.

Brunet przejrzał się swojemu odbiciu w szybie auta i z całych sił postarał się nie skrzywić. Nie potrzebował lustra, by stwierdzić, że wygląda naprawdę okropnie. Twarz miał lekko opuchniętą, rozwalona warga wciąż krwawiła, a oko było podbite i nie reprezentowało się najlepiej. Jednak nie po raz pierwszy jego twarz była w takim stanie. Wcześniej to samo zdarzyło się jeszcze dwa razy, wtedy jednak był w stanie się w miarę możliwości bronić. Dziś był niestety zdany jedynie na ich łaskę. Mimo to ­– nie było się co oszukiwać – napastnicy zawsze mieli przewagę liczebną, a on był sam. Nawet wówczas, gdy spacerował z Sakurą, dziewczyna nie mogła zbyt wiele zrobić i skończyło się na krzykach i drobnej szarpaninie. Mimo tego, że odkąd pamiętał, Haruno stała po jego stronie, mimo że z tego powodu była nienawidzona w klasie i otoczeniu, żaden z chłopaków nie miał zamiaru podnosić na nią ręki. Między nim, a nią była bowiem spora różnica – do tej dziewczyny ludzie mieli jeszcze szacunek, który Uchiha już dawno utracił.

Śnieg zaczął mocniej prószyć, utrudniając tym samym widoczność kierowcom. Samochód znacząco zwolnił, by z pośpiechu nie tracić na czymś dużo ważniejszym – bezpieczeństwie. Sasuke przeniósł wzrok ze swojego odbicia na świat znajdujący się za szybą. Przyglądał się głównie przechodniom, których największym zmartwieniem był prawdopodobnie padający śnieg. On sam marzyłby, by mieć tylko takie problemy. Nie miał pojęcia, czym sobie zasłużył na taki marny los i gdyby tylko miał kogo, z pewnością by o to zapytał. Z braku lepszych zajęć zaczął się zastanawiać, jaka odpowiedź by go usatysfakcjonowała. Z reguły nie narzekał na swoje życie i nie przeżywał wielokrotnie, jaki to on jest biedny, jednak zdarzały się takie momenty, kiedy nie pozostawało już nic prócz marnowania czasu na użalanie się nad sobą. Żałosne, wiedział o tym doskonale. Jednak na najbliższych kilka dni nie widział innego rozwiązania. Będzie to robił przynajmniej od powrotu do domu. Nie było bowiem mowy o opuszczeniu choć jednej lekcji, potem nie daliby mu żyć. Nie mógł się złamać, nie mógł pokazać, że tyle to zmienia. Kiedy tak dłużej się nad sobą zastanawiał, doszedł do wniosku, że do jakichś wybitnych wrażliwców, to on nie należał. Nienawidził się przyznawać do gorszych chwil, ale prawda była taka, że miał do nich pełne prawo. Wiele osób na jego miejscu byłoby w dużo gorszym stanie psychicznym, on mimo wszystko jeszcze jakoś się trzymał.

Powracając do rzeczywistości, zaczął rozglądać się, gdzie się aktualnie znajdują. Zupełnie zignorował spojrzenia Kakashiego, który co chwilę zerkał na niego w lusterku, tak, jakby Uchiha nie wiadomo co miał zaraz zrobić. Chcąc nie chcąc poczuł się dokładnie jak wtedy w radiowozie, kiedy policja zawoziła go na komendę. Hatake również patrzył na niego, jak na najgorszego kryminalistę.

Dość długą chwilę zastanawiał się, czy nie powiedzieć nauczycielowi, co o nim myśli, jednak gdy tylko otworzył usta, zrezygnował z tego pomysłu. Szczerość szczerością, ale o własny interes też jako tako należałoby dbać, a podpadanie Hatake na pewno miałoby wpływ na jego późniejszą matematyczną karierę, która póki co nie zapowiadała się owocnie. Wszystko jednak zmieniło się w chwili, gdy mężczyzna nie zauważył skręcającego z bocznej uliczki wozu i o mało nie doszło do zderzenia. Kakashi skręcił ostro na chodnik, o mało przy tym nie wywracając wozu. W powietrzu uniósł się głośny pisk opon, a już po chwili zapanowała zupełna cisza. Siwowłosy mężczyzna z wytrzeszczonymi oczami wpatrywał się prosto przed siebie. Jakiś metr przed maską rosło potężne drzewo, w które gdyby uderzyli z odpowiednią prędkością, na pewno nie miałoby dla nich taryfy ulgowej.

– Kurwa! – Z zamyślenia wyrwał go głośny krzyk, a następnie odgłos zatrzaskiwanych drzwi.

Sasuke spostrzegł, że ręce mu się trzęsą chyba jak nigdy wcześniej. Starając się opanować ich drżenie, w ekspresowym tempie ewakuował się z samochodu. Chyba nic gorszego nie mogło go już dziś spotkać. Bez jakichkolwiek obrażeń, ale przed chwilą przeżył dokładnie to samo, co jego rodzina już tak dawno temu. Nie bez powodu przez całe życie nienawidził samochodów i nigdy nie miał zamiaru ubiegać się o prawo jazdy.

– Wracaj do samochodu! – krzyknął za nim Kakashi. – I nie używaj przy mnie takich słów.

Uchiha czuł, jak powoli puszczają mu nerwy. Dawno nie był aż tak zdenerwowany, tak roztrzęsiony. Gdyby mógł, to najchętniej mocno przyłożyłby nauczycielowi. Z całych sił starał się powstrzymać rosnącą w nim agresję. Bez słowa odwrócił się i starając się zupełnie ignorować mężczyznę, ruszył przed siebie. Kiedy ten po raz kolejny za nim zawołał i najwyraźniej chciał dogonić swojego wychowanka, Uchiha kazał mu się pieprzyć i na tym rozmowa się zakończyła.

***

Nie trzeba było wiele czasu, by cała zawartość jego szafy wylądowała na podłodze. Już był wystarczająco spóźniony. Ledwo wparował do domu, kiedy zadzwonił pierwszy telefon.

– Gdzie jesteś? – rozbrzmiał męski głos w słuchawce.

– Już lecę – odpowiedział.

Naruto nie zwracając specjalnej uwagi na piętrzący się przed nim stos, wyłowił to, w co miał ochotę się ubrać i pognał do łazienki. Posprzątać przecież zawsze można było później, prawda? Wziął prysznic, umył zęby, spryskał się pierwszą lepszą wodą toaletową, która wpadła mu w rękę i w ekspresowym tempie wypadł z pomieszczenia.

Blondyn rzucił okiem na zegarek, pakując do kieszeni spodni telefon wraz z kluczami. Na spotkanie z Shikamaru był spóźniony zaledwie dwadzieścia pięć minut, nie było wcale tak źle. Chłopak wyjątkowo cieszył się z nieobecności w domu jego opiekuna, gdyż przynajmniej nie musiał tracić czasu na tłumaczenie się, gdzie wychodzi. Iruka za rzadko bywał w domu, by Uzumaki mógł wspominać mu jednorazowo o wszystkim. Takim też sposobem mężczyzna nie został poinformowany o przyjęciu urodzinowym jednej z jego nowych koleżanek.

Zamknął drzwi na klucz i przemknął na drugą stronę ulicy. Na szczęście nie umówili się daleko. Naruto przeczesał włosy dłonią i założył, że szybkim krokiem powinien dotrzeć na miejsce w jakieś siedem minut. Nie było się więc nad czym dłużej zastanawiać, chłopak przyspieszył kroku i pognał pod najbliższy supermarket, na którego parkingu mieli się spotkać. Przecenił jednak nieco swoje siły, gdyż zdyszany dotarł na miejsce w jedenaście.

– Jesteś niemożliwy – westchnął Shika, opierając się plecami o maskę dość wiekowej hondy. – Gdzie byłeś tyle czasu?

Naruto wyszczerzył się w krzywym uśmiechu i przeczesał włosy dłonią.

– Miałem mały wypadek i jakoś się tak złożyło.

– Masz na myśli swoje bohaterstwo przy ratowaniu Uchihy? – Shikamaru przyjrzał się twarzy blondyna, na której malował się autentyczny szok. – Oj daj spokój, Kiba już zdążył wszystkim się pochwalić na facebooku.

– Wszystkim? Przecież Sasuke może go teraz oskarżyć o napad. – Uzumaki oparł się o samochód, bacznie przyglądając się koledze.

– Ale tego nie zrobi i wszyscy doskonale o tym wiedzą. – Nara oderwał się plecami od maski i skierował w stronę drzwi do auta. – Wskakuj, nie mamy czasu na pogawędki.

Blondyn skinął głową i starając się przywrócić swojej twarzy normalny wyraz, zajął miejsce pasażera. Nara nie ruszył jednak, wciąż uważnie przypatrując się jego minie.

– Twoje zdenerwowanie jest wywołane faktem, że narobiłeś sobie wrogów, czy może świadomością, że rzekoma prawda o Sasuke jest okrutniejsza, niż mogłoby się zdawać? – Chłopak widząc jednak świdrujące go, nieufne i zimne spojrzenie, zaprzestał dalszego drążenia tematu. – Ok, nieważne, jedźmy już.

Naruto oparł się głową o okno, starając się udawać, że nie odzywa się tylko z powodu hałasującego silnika, który i tak zagłuszyłby jego głos. Tak, to było bardzo dobre wytłumaczenie przed samym sobą. Było tak rewelacyjne, że jeszcze chwila, a nawet byłby skłonny w to naprawdę uwierzyć.

Prawdę mówiąc po całej tej historii z Sasuke, odeszła mu ochota na imprezy. Blondyn czuł się zwyczajnie rozczarowany i zawiedziony. Już nawet powoli zaczynał lubić tego drania, a tu taka heca. Nie, z tym walczyć nie potrafił. Wiedział, że nieważne jak bardzo by się starał, kogoś z taką przeszłością nie byłby w stanie zaakceptować. Nie potrzebował znać żadnych szczegółów. Nieważnym było, kim była ta dziewczyna. Jakkolwiek wyglądała, zachowywała się, w cokolwiek wierzyła - nie zasłużyła sobie na coś takiego.

Naruto przyglądał się drzewom, które co rusz przelatywały mu przed oczami, starając się odegnać negatywne myśli. Bądź co bądź, nie była to jego sprawa, jego problem. Uchiha okazał się większym dupkiem, niż przypuszczał i koniec kropka. Przynajmniej teraz nie miał na głowie jego osoby i nie musiał się zastanawiać, jakby mu tu pomóc. Mimo to, jego twarz niejednokrotnie stanęła mu jeszcze przed oczami. Nie był to jednak obraz, który Uzumaki miał w zwyczaju oglądać. Ukazywała mu się ta strona osobowości Sasuke, która cierpiała. Ta, która nie mogąc znaleźć ujścia, żaliła się, tworząc coś nowego. Talent, który brunet najwyraźniej posiadał, sprawiał, że to, co pisał było jak najbardziej autentyczne i wpływało na czytelnika. Jednak, jak sam Naruto podejrzewał, chłopak nie miał okazji się o tym przekonać, gdyż prawdopodobnie nikt nigdy wcześniej nie mógł rzucić okiem na jego chaotyczny pamiętnik. Uzumaki nie należał do najlepszych psychologów, ale miał na tyle oleju w głowie, by dojść do tak oczywistego wniosku. Chłopak najzwyczajniej w świecie w taki sposób znalazł ujście dla emocji.

***

Z zamyślenia wyrwał go odgłos gasnącego silnika oraz cichy głos kolegi.

– Jesteśmy – powiedział Shikamaru, parkując przy jakimś domku poza miastem.

Uzumaki nie odzywając się nawet słowem, wysiadł z wozu i ruszył za chłopakiem. Domek wydawałby się pewnie i całkiem przytulny, gdyby nie panująca wokół ciemność i podejrzane odgłosy wydobywające się z pobliskiego lasu. Naruto aż się wzdrygnął słysząc wycie.

– Jak w horrorze – szepnął, niemal wtulając się z plecy idącego przed nim chłopaka. Shikamaru nie zwracając na to najmniejszej uwagi, podszedł do dużych drzwi z ciemnego drewna i dwukrotnie nacisnął dzwonek. Po krótkiej chwili, drzwi otworzyły się i ukazała się w nich uśmiechnięta twarz. Blondynka zaprosiła gości gestem do środka. W mieszkaniu było dosyć ciemno. Słychać było głównie rozmowy i muzykę dobiegającą z salonu.

Uzumaki zdjął kurtkę i buty, po czym udał się za resztą w głąb domu. Wszystkie światła były powyłączane, przez co nowym gościom na początku trudno było stwierdzić, kogo mijają idąc korytarzem. Dookoła rozbrzmiewały tylko stłumione śmiechy i chichy. Niektórzy rzucali im jakieś zagadkowe spojrzenia, inni szeptali coś swoim towarzyszom na ucho. Blondyn jednak zupełnie ignorując tę część towarzystwa, udał się za Shikamaru do stolika, przy którym znajdowała się już znaczna większość jego nowych znajomych.

– Hej, hej – wyszczerzył się w krzywym uśmiechu i zajął miejsce obok Nary.

– Oj Naruto, nie udawaj, wszyscy już wiedzą! – Ino siedząca po jego prawej stronie, nieoczekiwanie klepnęła chłopaka w ramie, uwieszając się na nim jednocześnie. – Stałeś się prywatnym obrońcą księżniczki Uchihy!

Prawie całe towarzystwo zaśmiało się głośno. Prawie, gdyż ani Chojiemu, ani Shikamaru nie było zbytnio do śmiechu. Ten pierwszy nie należał do zwolenników okrucieństwa i nie angażował się w nękanie Uchihy, ten drugi zaś miał swoje, dokładnie dwa powody. Targało nim lekkie niedowierzanie w winę bruneta. W historii tej najzwyczajniej w świecie coś mu nie pasowało, jednak z drugiej strony, znacznie silniejszej, po prostu zwyczajnie mu się nie chciało w to mieszać. Nikt jednak nie zwracał specjalnie uwagi na obu panów. Dawno już pogodzono się z ich biernością i brakiem zainteresowania mrocznym młodzieńcem z ciekawą przeszłością.

– Serio! Niezłe zrobiłeś wejście! Teraz już na pewno zna cię cała szkoła. Przygotuj się na to, że przestaniesz być anonimowy – odezwał się ktoś z drugiego końca stołu.

Na twarzy blondyna pojawił się lekki grymas. Chłopak podrapał się po głowie.

– Nie obchodzi mnie, że teraz ludzie będą gadać. Czegokolwiek się kiedyś dopuścił, ja nie będę stał bezczynnie i patrzył jak ktoś próbuje go zatłuc nie przejmując się, że może zrobić to i na śmierć.

Kilka osób automatycznie ucichło, a w pokoju dało się słyszeć głównie muzykę głośno rozbrzmiewającą z potężnego głośnika. W tle słychać było jeszcze ciche rozmowy i chichy zza ściany, gdzie przeniosła się część imprezy. Wszyscy wpatrywali się z nowo przybyłego gościa. Na twarzach niektórych malował się szok pomieszany z niedowierzaniem, inni patrzyli na niego z lekkim powątpieniem, lecz znalazło się i kilku takich, których miny wyrażały wyłącznie skruchę.

– Naruto ma rację, to było bardzo niegrzeczne ze strony Kiby i reszty – odezwał się Choji, który do tej pory tylko wpychał w siebie chipsy, nie zabierając głosu.

– Hehe, oczywiście – rzekła Ino jeszcze bardziej uwieszając się na Uzumakim. – Myśmy tak tylko sobie żartowali.

Mimo tego, Naruto nie poczuł się ani odrobinę mniej spięty. Zaczął się powoli zastanawiać, co on tu właściwie robi. Po tym wszystkim nie zamierzał nawet próbować zrozumieć Uchihy, jednak musiał tolerować jego obecność. Żył jak każdy inny człowiek i nikt nie miał prawa próbować tego zmieniać. To, jak poważne błędy popełnił w przeszłości, nie tłumaczyły wcale jego teraźniejszych oprawców. Osoby, które miały coś na sumieniu należało po prostu pozostawić samym sobie. Brak zrozumienia, życzliwości i tolerancji ze strony innych ludzi powinno być wystarczająco surową karą.

– Hej, to komu polać? – Temari, która to obchodziła dziś urodziny, sięgnęła po do połowy już opróżnioną butelkę wódki, unosząc ją do góry i wymachując znacząco po kolei każdemu przed twarzą. – Naruto?

– Nie, dzięki, ja nie piję. Przepraszam na chwilę. – Blondyn wstał i na ślepo, nikogo nie pytając, udał się w poszukiwaniu toalety.

Shikamaru westchnął i położył się na stole. Ino przyglądała mu się przez chwilę, po czym zerknęła w kierunku, w którym udał się blondyn. Nie tylko ona jednak patrzyła za odchodzącym chłopakiem, Temari również wlepiała w niego spojrzenie z lekko zdezorientowaną miną.

– Dobra, pijemy! – krzyknął ktoś z drugiego końca stołu.

– Hej, hej, a może dolejemy Uzumakiemu do coli? – Ino uśmiechnęła się dumna ze swego pomysłu. – Jest strasznie sztywny, można by go tak trochę rozluźnić. Jak zrobimy to z wyczuciem, to się nawet nie zorientuje!

Yamanaka upewniając się, że chłopaka nie ma w zasięgu wzroku, sięgnęła po jego szklankę i podsunęła Temari. Ta zaś wahała się zaledwie chwilę, zanim zdecydowała się uatrakcyjnić napój Uzumakiego. Przy stoliku rozbrzmiał lekki chichot, jednak nie wszystkim najwyraźniej podobał się ten pomysł. Młody Akimichi otworzył buzię, by coś powiedzieć, jednak widząc piorunujące spojrzenie Ino, postanowił zapełnić ją chrupkami serowymi. Następnie spojrzenie blondynki powędrowało na leżącego już na stole Shikamaru.

– Ciebie również się to tyczy! Ani słowa!

Chłopak zdążył zaledwie westchnąć, zanim do stołu powrócił Uzumaki – już wydawać by się mogło – w lepszym humorze. Uśmiechnął się od ucha do ucha i zajął swoje miejsce.