I nigdy nie pozwolę, byś został z tym wszystkim sam

Witam!

Tak, jest nocia. I to nie byle jaka, bo dłuuuga (prawie 19000 wyrazów). Nawet zamierzałam ten tekst podzielić na parę części, ale zrezygnowałam z tego pomysłu. Dlaczego? Bo znowu nie było mnie prawie trzy miesiące, więc w nagrodę należy wam się całość. No, a rozdział piszę. Kawałek już mam.

Chciałabym jeszcze odpowiedzieć na komentarze, zanim wspomnę co nieco o fiku. Przede wszystkim dziękuję wszystkim, którzy tu jeszcze zaglądają i dzielą ze mną swoją opinią. Jest mi bardzo miło :-) ale, ale! Do sedna. Wiem, że publikuję rzadko i wiem, że to, co piszę do najdłuższych nie należy. Wiem, że jest mało akcji i czasem za mocno skupiam się na uczuciach Sasuke. I chociaż mnie też to trochę denerwuje, to nie potrafię tego zmienić. Taki już klimat tego konkretnego opowiadania. W Wariactwach dzieje się więcej. Poza tym jestem współautorką jeszcze jednego bloga, który nie jest ani yaoi, ani dramatem. Wręcz należy go traktować z przymrużeniem oka. Tak więc z całą pewnością potrafię i może nawet wrzucę kiedyś coś... żywszego :D

To może teraz słów parę o tekście. Autorka nie wie, o czym jest, ponieważ pisał się sam. Pisał się zamiast pracy inżynierskiej, która miała pierwszeństwo. I dupa. Życie jest czasem niesprawiedliwe i nawet praca dyplomowa musiała to w końcu zrozumieć (już się jednak napisała i oddała do dziekanatu. Czeka na recenzję i obronę, brrr...).

OSTRZEŻENIA (bo czuję, że powinnam je zamieścić): Po pierwsze - SasuSaku. Taak, ja też tego z całego serca nienawidzę! Właśnie dlatego to napisałam, chociaż... nie. Właściwie, to nie wiem dlaczego. Po drugie - musicie mi wybaczyć, ale znęcanie się psychiczne nad Uchihą, to jakiś mój fetysz. Po trzecie - jak już zdążyliście zauważyć, pojawiło się ostrzeżenie odnośnie zawartości. Tak, wcześniej go nie było. A to oznacza, że... sceny erotyczne. Albo coś, co miało nimi być. Po czwarte - no, pewnie jakieś błędy. Starałam się to posprawdzać, ale nie mam obecnie czasu na porządną korektę (która i tak nie byłaby pewnie wcale taka porządna). Ten tekst i tak już trochę tkwi na dysku i gdybym miała czekać, aż znajdę czas na ponowne sprawdzanie, to minąłby zapewne kolejny miesiąc (a tak naprawdę, to jestem leniem). Niestety mój wyłapywacz literówek nie podjął się czytania tego, więc zostałam z tym sama, huh. Jeżeli komuś by się chciało powytykać głupoty, których nie zauważyłam, to będę wdzięczna! Co tam jeszcze... a, proszę mnie nie pytać, o co chodzi w tym tekście, bo naprawdę nie wiem. Mimo jego dziwaczności jestem z niego zadowolona, o.

Zapraszam!

____________________________________________________________

Sasuke zazgrzytał ze złości zębami, kiedy wśród listów dostrzegł różową papeterię. Odruchowo obmacał kopertę i zdając sobie sprawę z tego, że jej zawartość jest dosyć gruba, odłożył na drugi koniec biurka. Leżały tam już dwie inne, jedna obok drugiej, ułożone datami.

Uchiha zacisnął pięści na swoich włosach. Spode łba spoglądał na koperty, próbując uspokoić oddech. Był tak zaaferowany wsłuchiwaniem się w bicie własnego serca, że nie dosłyszał skrzypu otwieranych drzwi i cichych kroków.

– Kolejny list? – spytał Itachi, stając za jego plecami. Wyciągnął rękę, by chwycić różową kopertę, jednak zanim to zrobił, Sasuke gwałtownym ruchem odtrącił jego dłoń. – Prędzej czy później będziesz musiał się z tym uporać.

Młodszy Uchiha nie odpowiedział, starając się nabrać powietrza. Zaczął mieć problemy z oddychaniem, jednak za nic w świecie nie chciał przyznać się do słabości przed Itachim. Nerwowo zaczerpnął powietrza, jeszcze bardziej spuszczając głowę. Kiedy jednak łzy naleciały mu do oczu, a policzki nabrały różowego odcienia, sięgnął dłonią po inhalator, który trzymał w kieszeni spodni. Dopiero kiedy uspokoił nieco oddech, zapanował nad dławiącą potrzebą kaszlu.

– Głupio robisz – powiedział Itachi, kręcąc z politowaniem głową. – Nawarzyłeś sobie piwa, to teraz powinieneś je wypić.

Sasuke miał ochotę wstać i wykrzyczeć bratu, żeby przestał się wtrącać w nie swoje sprawy, jednak nie potrafił tego zrobić. Pomimo opanowania oddechu, łzy wciąż cisnęły mu się do oczu, a nie chciał pokazywać się Itachiemu w takim stanie. Nie tylko napady duszności doprowadzały go ostatnio niemal do płaczu. A Sasuke najbardziej w tym momencie obawiał się, że nie uda mu się zapanować nad nerwami i rozklei się przy starszym bracie. Nie, nie przeżyłby tego.

Zamiast więc krzyczeć, postanowił milczeć, zagryzając wargę niemal do krwi. Och, tak to sobie właśnie wyobraził – że przygryza ją na tyle mocno, by po brodzie pociekła mu czerwona strużka. Tak, takie właśnie rzeczy działy się w filmach, a on chciał, by stało się tak i teraz. To było chore, a jednak postanowił na tym właśnie skupić myśli. Zagryzł usta jeszcze mocniej, ale krew się nie pojawiła.

Sasuke przesunął dłońmi po włosach w taki sposób, by grzywka jeszcze bardziej przysłoniła mu twarz. Itachi patrzył na to z nieskrywanym politowaniem, krzyżując ręce na piersi. Nic już nie powiedział. Sasuke przysłuchiwał się jego cichym krokom, kiedy opuszczał pomieszczenie. Dopiero kiedy zamknęły się za nim drzwi, Uchiha podniósł wzrok i odgarnął niesforne kosmyki z twarzy. Pociągnął nosem, wziął głęboki oddech i spojrzał na trzy koperty leżące na rogu biurka. Schował inhalator z powrotem do kieszeni i wracając do rzeczywistości, spojrzał na resztę poczty.

Nagle wszystko inne straciło dla niego sens. W tych trzech kopertach było coś ważnego. Na tyle ważnego, że wszystkie pozostałe problemy Sasuke przestawały mieć znaczenie. Był to wyczyn, ponieważ w ostatnim czasie Sasuke problemów miał naprawdę niemało.

Z rezygnacją spojrzał na list z sądu. Czy chociaż ta sprawa skończy się dla niego pomyślnie? Nieważne. Nic nie było jeszcze przesądzone, a jednak Sasuke nie zamierzał się łudzić. Co więcej – nie zamierzał nawet walczyć. Itachi jeszcze o tym nie wiedział, a Sasuke nie zamierzał go informować. Prędzej czy później się dowie. Na rozprawie sądowej, podczas której będzie jego adwokatem. Kiedy miała się odbyć? Prędzej lub… później. Sasuke nie wiedział, ponieważ tego listu również nie otworzył. To już nie miało znaczenia.

Kolejne były rachunki. Za prąd, za gaz, za wodę i za Internet. Nic, czym Sasuke by się przejmował. Ilekolwiek by one nie wynosiły – lada dzień nie będzie go stać na ich zapłacenie.

Kiedy taki człowiek sukcesu, jak Uchiha Sasuke sięgnął dna?

***

Jeszcze parę miesięcy wcześniej, nic nie wskazywało na to, że jego życie tak nagle się skończy. Był względnie szczęśliwym człowiekiem, dyrektorem jednego z oddziałów w poważnej firmie, który nie cierpiał na brak pieniędzy ani zainteresowania. W związku od dobrych dwóch lat, a wciąż cieszył się popularnością wśród kobiet i jeśliby tylko zapragnął – mógłby zmieniać partnerki jak rękawiczki.

Jego życie nie uległo zmianie z dnia na dzień. Nie prysło nagle jak bańka mydlana – takie rzeczy nie działy się w prawdziwym świecie. Sasuke stopniowo staczał się na dno, pchnięty przez nieodpowiednie decyzje.

Pierwszy błąd popełnił tego ranka, kiedy wybrał się na ważne spotkanie biznesowe. Wstał wcześniej, niż zwykle, wypił kawę i wrócił jeszcze do łóżka na szybki seks. Kiedy już zaspokoił te dwie najważniejsze potrzeby, zamierzał pójść do pracy z – w cudzysłowie – uśmiechem na ustach. Od urodzenia był zwycięzcą.

– Daj, poprawię – powiedziała Sakura, wygrzebując się z pościeli.

Kiedy Sasuke się ubierał, ona leżała na boku i przyglądała się, co jakiś czas posyłając w jego stronę całusa. Uchiha nie był najlepszy w zawiązywaniu krawatu, więc kiedy zaczął się z nim męczyć, postanowiła mu pomóc. Nic sobie nie robiąc ze swojej nagości, podeszła do niego i oblizując wargi, poprawiła węzeł. Uchiha nawet nie krył się z tym, że przez cały ten czas spoglądał na jej sylwetkę.

– Szkoda, że nie mam już czasu. Odbijemy to sobie wieczorem. Postaram się być wcześniej. – Musnął dłonią jej biodro i kierując się w górę, przejechał palcami po piersi. Zatrzymał się dopiero na policzku, spoglądając w oczy. W jego spojrzeniu nie było jednak ani krzty miłości, którą tak bardzo chciałaby dostrzec Sakura. Nie było romantyzmu, czułości, bliskości. Było tylko czyste pożądanie.

Sakura stanęła na palcach, chcąc go pocałować, jednak on już w tym czasie zdołał się wyswobodzić z jej uścisku i skierować w stronę drzwi. Zawiedziona spoglądała, jak sznuruje eleganckie buty i bez słowa wychodzi. Widocznie obietnica gorącej nocy znaczyła dla niego więcej, niż Kocham cię, do zobaczenia!, które tak pragnęłaby usłyszeć.

Kiedy już zamknęły się za nim drzwi, Sakura oparła się plecami o ścianę i obejmując rękoma, westchnęła cicho.

***

Wspominając to spotkanie, Sasuke wciąż kusiło, by zaznaczyć, że zmieniło ono jego życie. Nieprawda. Niczego by nie zmieniło, gdyby poszedł inną drogą. Samo w sobie – spotkanie okazało się zupełnie nudne i bezowocne. Nie udało się podpisać korzystnego dla firmy kontraktu, ponieważ żadna ze stron nie zamierzała ulegać, mając jasno wyznaczone granice. Cóż, Sasuke mógł się tego spodziewać. Nie poszedł w końcu na spotkanie z byle kim, a z przedstawicielem jednej z największych i najbardziej cenionych firm w kraju. Z firmą, która była ich największym konkurentem na rynku i której – według najnowszych danych – nie udałoby im się z niego wykopać. O wykupie również nie było mowy, a że obu korporacjom bardzo przeszkadzało wzajemnie istnienie, wyznaczono przedstawicieli obu, którzy mieli znaleźć rozwiązanie.

To nie było ich pierwsze spotkanie i zapewne nie ostatnie. Jeżeli czegoś nie dało się zniszczyć, a miało to katastrofalny wpływ na interesy, prędzej czy później należało znaleźć jakieś rozwiązanie. Na razie obie firmy nie odpuściły żadnego z wcześniej postawionych warunków, dlatego do porozumienia było im jeszcze daleko. Kompromisu też trzeba się nauczyć. Niekiedy jest to proces naprawdę mozolny.

Sasuke wzruszył więc tylko ramionami, kiedy opuszczał restaurację, w której odbyły się negocjacje. Przynajmniej miał okazję dobrze zjeść i to na koszt firmy. Nie narzekał na biedę, nie był również sknerą, a jednak rzadko wybierał się w takie miejsca. Zazwyczaj, kiedy Sakura nalegała. Nalegała lub żaliła się, że nigdzie jej nie zabiera. Zgrzytał zębami, ale ostatecznie dawał się ubłagać.

Kiedy oni właściwie ostatnio wychodzili? Zastanowił się nad tym, wchodząc do samochodu. Jakiś miesiąc temu. A to oznaczało, że lada dzień Sakura znowu zacznie zawracać mu głowę. Mimo to Sasuke nie mógł narzekać. Haruno znała się na rzeczy, a pretensje o coś miała do niego stosunkowo rzadko. Była pod tym względem zdecydowanie lepsza niż jego poprzednia partnerka.

Uchiha kręcąc głową, odpalił silnik i wymuszając pierwszeństwo, wyjechał na drogę. Powinien od razu po spotkaniu wrócić do firmy, ponieważ miał na dziś jeszcze parę spraw do załatwienia, a jednak nie potrafił oprzeć się pokusie, by wyrwać się jeszcze na pół godzinki i napić kawy w ulubionym miejscu. Pojechał więc w zupełnie przeciwnym kierunku, niż początkowo zamierzał. Zerknął jeszcze na zegarek, po czym włączył radio, chcąc wysłuchać najnowszych wiadomości. Skrzywił się, kiedy do jego uszu doleciała skoczna melodia i zawodzenie jednej z ulubionych popowych wokalistek Sakury. Znowu musiała wziąć jego auto bez pozwolenia i zmienić mu stację. Będzie musiał z nią na ten temat poważnie porozmawiać.

Po niespełna piętnastu minutach omijania korków Sasuke dotarł na miejsce. Zaparkował najbliżej, jak się tylko dało i ruszył w stronę kawiarni. Niezbyt obchodził go fakt, że tym samym zastawił jakieś brudne, dziesięcioletnie Audi. Jeżeli jeździło się czymś takim, można się było spodziewać, że ktoś z lepszym wozem będzie sobie rościł prawa do tego miejsca parkingowego. Samochodu na samochodzie postawić się co prawda nie dało, ale nic nie stało na przeszkodzie, by zaparkować obok i utrudnić życie innym. Uchiha nie obawiał się zarysowania, nie takie problemy już załatwiał. Zwykł sobie mawiać, że nawet mafia nie śmiałby choćby chuchnąć na jego nowiutkie BMW.

Tak, Sasuke należał do ludzi zbyt pewnych siebie. Był przekonany, że wszystko mu się należy, nie musi o nic prosić, ani za nic dziękować. Jeśli jakimś cudem do tego dochodziło, była to jedynie jego dobra wola i przejaw życzliwości. A że takie sytuacje miały miejsce naprawdę rzadko, Uchiha właśnie bez żadnego skrępowania skierował się w stronę stolika, który zawsze zajmował, zupełnie niezrażony tym, że już ktoś przy nim siedział.

Bez słowa zajął miejsce naprzeciw czytającego gazetę mężczyzny i odezwał się dopiero wtedy, kiedy ten zwrócił na niego uwagę.

– To mój stolik – powiedział, nie zaszczycając go nawet krótkim spojrzeniem. – Proszę się przesiąść.

– Sasuke?

Uchiha zmarszczył brwi, przyglądając się uważniej mężczyźnie. Przeklął się w myślach za nieuwagę. Powinien wcześniej zauważyć, że skądś zna te rysy. Oczywiście.

– Uzumaki.

– Uchiha.

To by było na tyle. Sasuke nawet nie drgnął, nie wspominając już o spuszczeniu wzroku. Taki odruch z dzieciństwa. Rywalizacja między nimi chyba nigdy nie miała dobiec końca. Zabierze ją nawet do grobu, jakkolwiek by to brzmiało.

O dziwo, mężczyzna chyba nie podzielał jego nastroju, ponieważ bez skrępowania oderwał od niego spojrzenie i zaczął nerwowo spoglądać na drewniany blat, odsuwając na bok gazetę i swoją kawę.

– Gdzie jest napisane, że to twój stolik? Chyba przeoczyłem.

Może i zerwał z rywalizacją, ale najwyraźniej nie zamierzał odpuszczać sobie dawnych przepychanek. Sasuke musiał mieć nieziemski fart, że na niego trafił. Ile to już lat?

– Po prostu się przesiądź i darujmy sobie ten cyrk – odpowiedział dyplomatycznie Uchiha. Nie to, że przed tym człowiekiem odpuszczał. Wiedział, jeżeli wda się z nim teraz w dyskusję, to nigdy jej nie zakończy. Pomimo tego, że nie widzieli się przez tyle lat, w ich przypadku kontakt było bardzo łatwo odbudować. Wystarczyło pół godziny bezsensownej sprzeczki, by Uchiha nie uwolnił się od Uzumakiego już nigdy. A przynajmniej do czasu, kiedy znowu nie zmieni miejsca zamieszkania, uciekając niemal na drugi koniec kraju.

– Daj spokój – zaczął Uzumaki. – Wiem, że też tego chcesz.

– Czego chcę?

– Pogadać.

Nie, nie chciał. Jeżeli czegoś był w życiu w stu procentach pewien, to właśnie tego. Przysiągł sobie, że nigdy więcej nie spotka się z Uzumakim i już złamanie tego jednego postanowienia w zupełności mu wystarczyło. Drugą rzeczą, którą sobie obiecał, było niewdawanie się z Uzumakim w rozmowę. Nigdy więcej.

Z drugiej strony, nie mógł tak po prostu wstać i wyjść. Był Uchiha, a oni nie uciekają. A już zwłaszcza nie wtedy, kiedy znajdują się w niebezpieczeństwie, a ucieczka byłaby najrozsądniejszym wyjściem z sytuacji. Im w gorszym znajdowali się położeniu, tym mniej logicznie działali. Taki już urok przynależności do tej rodziny.

Sasuke gestem ręki wezwał kelnerkę i zamówił kawę. Nie planował odpowiadać Uzumakiemu, mając nadzieję, że ten odpuści i sobie pójdzie. Głupia to była nadzieja, bo znali się nie od dziś, ale Uchiha wierzył, że może z wiekiem mężczyźnie udało się dorosnąć. Zbyt piękne, by mogło być prawdziwe.

– Czarna jak twoja dusza? – zagadał Uzumaki, podpierając brodę na dłoni. – A wieczorem z dużą ilością mleka i łyżeczką brązowego cukru, tak?

Uchiha miał ochotę zazgrzytać zębami. Zamiast tego sięgnął po przyniesioną przez kelnerkę kawę i wydobył ze swojej teczki gazetę. Na nieszczęście – identyczna z tą, którą czytał Uzumaki.

– Polecam felieton na siódmej, chociaż… w twoim guście będzie bardziej ten artykuł na czternastej. Sport masz od dwudziestej piątej do dwudziestej ósmej, więc te strony możesz spokojnie pominąć.

– Po co tu przyjechałeś? – wypalił Uchiha, odrywając wzrok od pierwszej strony. – Śledziłeś mnie?

– Co? Przecież to ty się do mnie dosiadłeś.

– Nie o to pytam. – Sasuke pociągnął łyk swojej kawy, spoglądając na nic nierozumiejącego mężczyznę. – Co robisz w tym mieście?

– W TYM robię to samo, co robiłem w TAMTYM. Żyję, mieszkam, pracuję. Realizuję się, spełniam, funkcjonuję.

– Dlaczego w tym? – spytał Uchiha, czując, że zaraz straci cierpliwość.

– Bo w gruncie rzeczy, to całkiem ładne miasto. – Uzumaki posłał mu szeroki uśmiech, zaglądając do swojego już pustego kubka po kawie. – Jest w nim dużo zieleni i w ogóle. Pamiętasz jeszcze, że lubię…

– Nie pamiętam – przerwał mu Uchiha, odsuwając na bok gazetę. – I raczej sobie nie przypomnę.

– Szkoda, naprawdę szkoda. – Uzumaki westchnął i z powrotem podparł brodę na dłoni, tłumiąc ziewnięcie. – Chociaż nie sądzę, by miało to jeszcze jakiekolwiek znaczenie.

Sasuke bardzo chciałby z ulgą przyjąć tę wiadomość, ale nie potrafił. Pomimo tego, że Uzumaki odpuszczał, to na pewno nie był koniec ich rozmowy.

– Czego najbardziej w życiu żałujesz, Sasuke?

No, właśnie, o czymś takim myślał. Nie widzieli się przez tyle lat, a jednak Uzumaki nie miał problemu, by wypalił od razu z takim pytaniem. Zadał je, choć doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Uchiha nie odpowie. Tak przynajmniej wydawało się Sasuke. W końcu nikt nie mógł być aż tak naiwny.

– Najbardziej? Chyba tego, że postanowiłem wstąpić tu na kawę przed powrotem do pracy.

To było kłamstwo, z którego obaj doskonale zdawali sobie sprawę. Niczego mocniej nie żałował, niż momentu, w którym zbliżył się do Uzumakiego. Tak, tu akurat Uchiha mógł z całym przekonaniem przyznać, że to był ten moment, kiedy jego życie weszło na całkiem nowy tor. Właśnie ta krótka chwila okazała się, jak żywcem wyjęta z filmu – zmieniła wszystko. Żadne ich kolejne spotkanie nie mogło już niczego zmienić. Wpadł w sidła tej znajomości i przez bardzo długi czas nie był w stanie się z nich uwolnić.

– Gdzie pracujesz, Sasuke?

Uchiha wymierzył sobie mentalny policzek za nieostrożność.

– W TEJ lub w TAMTEJ firmie.

– O, jednak podchwyciłeś moją grę – odpowiedział Uzumaki, a na jego usta ponownie wykrzywiły się w uśmiechu. – Jak za starych dobrych czasów, prawda?

Sasuke jednak nie odpowiedział, ponieważ zadzwonił jego telefon. Wyjął komórkę z kieszeni, wstał i bez słowa odszedł parę kroków, by móc spokojnie porozmawiać. Ktokolwiek do niego dzwonił, był lepszym rozmówcą, niż Uzumaki.

Zwrócił się plecami do mężczyzny i spoglądając przez okno, w paru słowach zrelacjonował szefowi przebieg dzisiejszego spotkania. Do końca dnia miał zamiar złożyć szczegółowy raport, jednak szef wolał od razu wiedzieć, na czym stoi.

Kiedy rozmowa dobiegła końca, a Sasuke odwrócił się z powrotem w kierunku stolika, Uzumakiego już przy nim nie było.

***

Uzumaki miał oczywiście imię. Imię, którego Sasuke usilnie starał się nie pamiętać i wyrzucić z głowy. Oczywiście im bardziej staramy się o czymś zapomnieć, tym lepiej pamiętamy, dlatego wciąż tkwiło ono w jego pamięci. Co więcej – prześladowało go czasem w snach. Kiedyś wypowiadał je swobodnie, teraz nie przeszłoby mu przez gardło nawet podczas bolesnych tortur.

Oczywiście istniał powód, dla którego Sasuke chciał go nie pamiętać. Właściwie, to nie tylko samego imienia, a całej osoby Uzumakiego. Wszystkiego, co było z nim związane. Dlatego też wyciął z życiorysu prawie połowę swojego życia, udając, że nigdy nie miała miejsca. Bez słowa opuścił rodzinne miasto i z dnia na dzień rozpoczął nowe życie.

Przez jakiś czas pomieszkiwał u Itachiego, który przeniósł się do tego miasta zaledwie dwa lata wcześniej. Pomimo jego zapewnień, że nie musi się dorzucać do rachunków, Sasuke nie wyobrażał sobie być znowu na czyimś utrzymaniu. Wprawdzie studiował dziennie, ale potrafił na tyle dobrze zorganizować sobie czas, że wystarczało mu go na pracę. Nie zarabiał zbyt wiele, a jednak wystarczająco, by móc dorzucić się bratu do mieszkania.

– Nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę, ale rodzice i tak co miesiąc przelewają mi niemałe pieniądze na twoje utrzymanie – powiedział mu pewnego razu Itachi.

– Jestem dorosły i potrafię sam o siebie zadbać. Możesz im odesłać te pieniądze albo je sobie zostawić. Tylko pamiętaj, że nie są one na mnie.

– Ja również nie potrzebuję kieszonkowego.

Nigdy więcej nie poruszali tej kwestii. Itachi co miesiąc robił rodzicom przelew zwrotny, a Sasuke płacił mu z własnych pieniędzy za wynajem pokoju. Dokładał się do rachunków i uzupełniał zapasy w lodówce. Itachi nigdy tego od niego nie wymagał i kiedy przed sesją Sasuke nie miał zbyt wiele czasu, by pracować, starszy nie upominał się o pieniądze.

Bracia nigdy nie byli specjalnie zżyci, ale potrafili się dogadać i to właśnie dlatego Sasuke po ucieczce z rodzinnego miasta wprowadził się do Itachiego. Jeżeli istniało coś, co rodzice naprawdę dobrze im wpoili, to fakt, że rodzina zawsze jest najważniejsza. Powinna być wobec siebie lojalna i się wspierać, nawet jeżeli nie ma w niej miłości.

To była zdecydowanie jedna z najbardziej spontanicznych decyzji w życiu Sasuke. W jednej chwili pakował wszystkie swoje rzeczy, w drugiej stał już na wycieraczce przed mieszkaniem Itachiego.

***

Chyba warto by było również wspomnieć o samym Uzumakim. O człowieku, który doprowadził w życiu Uchihy do tylu zawirowań, że ten postanowił się od niego odciąć. Wyjechał bez słowa, zmienił numer telefonu, zapomniał.

Miał pewność, że Uzumaki go tak prędko nie odnajdzie, ponieważ on nigdy nie rozumiał, co to znaczy mieć rodzinę. Zawsze był sam, nigdy jej nie poznał. Tym sposobem nie przyszło mu na myśl, że Sasuke mógł zatrzymać się u Itachiego. Przecież oni się nigdy nie lubili. Bracia unikali się, jeśli tylko istniała taka możliwość. Nie rozmawiali ze sobą, chyba że było to naprawdę konieczne. Traktowali się jak powietrze. Nie istniało między nimi przywiązanie, czy potrzeba bliskości.

No właśnie, a jednak Sasuke bez wahania poszedł szukać pomocy u starszego brata.

Co jednak zrobił takiego złego Uzumaki, że wypędził Uchihę na drugi koniec kraju? Był jego przyjacielem. Nie pierwszym, nie ostatnim – najlepszym. Byli całkowicie różni, mieli odmienne zdania na niemal każdy temat, zupełnie inne gusta. Nawet z wyglądu stanowili całkowite przeciwieństwa. Na pierwszy rzut oka nie było niczego, co mogłoby ich połączyć. Żaden postronny obserwator nie potrafił pojąć, na czym opierała się ta relacja. Czy istniała jakaś część wspólna?

Tak, była tam przez cały czas i tylko oni sami zdawali sobie z niej sprawę. Tylko oni rozumieli, na czym polegała. Przyjaźń taka jak ta, musiała się w końcu na czymś opierać.

Tylko że obaj przez długi czas nie zdawali sobie sprawy z tego, jak bardzo się mylą.

Sasuke poznał Uzumakiego w podstawówce. Mały, hałaśliwy chłopczyk działał mu na nerwy. Chociaż, to nie był chłopiec, to była bestia. Uzumaki był wręcz nie do zniesienia. Na co dzień nie pokazywał specjalnie pazurków, a i tak większość uczniów i nauczycieli miała go dość. A najbardziej z nich wszystkich, nie mógł go ścierpieć Sasuke. A kiedy Sasuke czegoś nie lubił, to wcale się z tym nie krył. Dał to Uzumakiemu odczuć tak wyraźnie, że potem nie potrafił się już od niego uwolnić.

Chłopiec przykleił się do niego jak rzep. Jakby celem jego życia było uprzykrzyć i życie Uchihy.

Sasuke udawał, że nie pamięta tych wszystkich bójek, które wówczas stoczyli. W szkole trwało zawieszenie broni, ponieważ nie wypadało mu bić się, w tak poważniej instytucji. Jednak po szkole… okładali się, ile wlezie. Uzumaki nie miał rodziny, więc omijały go wszelkie nieprzyjemności związane ze zniszczonymi ubraniami i siniakami na całym ciele. Sasuke kłaniał się ojcu z udawaną skruchą. Przecież doskonale wiedział, że następnego dnia sytuacja się powtórzy i znów wróci poobijany do domu. Kiedy miał szczęście, bo Uzumaki był nie w formie albo poprzedniego dnia dostał już od niego tak porządne lanie, że cały był potłuczony, rodzice nie dostrzegali nowych siniaków i zadrapań.

Chłopcy tłukli się dobry miesiąc. Nadszedł jednak dzień, w którym uświadomili sobie znaczenie relacji, którą przez ten czas budowali. W szkole robili sobie na złość, po szkole okładali pięściami. Ten etap i tak trwał za długo. Zdecydowanie zbyt wiele czasu zajęło im dostrzeżenie czegoś więcej.

I to chyba była ta chwila, której Sasuke żałował w życiu najbardziej. Ta, o którą jeszcze tak niedawno pytał były przyjaciel.

Pewnego razu Uzumaki podpadł nie tylko jemu. Po szkole, w miejscu, w którym zawsze spotykali się na kolejny pojedynek, prócz nich pojawiła się grupka trzech chłopaków. Wszyscy wyżsi i starsi o jakieś dwa lata. Tak niewielka różnica wieku, w podstawówce była murem niemal nie do przeskoczenia.

– Spadaj, Uchiha. Mamy z tym blond szczylem do pogadania.

I początkowo Sasuke faktycznie zamierzał odejść. Jak wiadomo – wróg mojego wroga jest moim przyjacielem. Tylko że to nie do końca tak się skończyło. Uchiha spojrzał Uzumakiemu prosto w oczy, posłał mu kpiący uśmieszek i bez słowa się wycofał, dając chłopakom okazję do otoczenia dziwnie spokojnego Uzumakiego. Gdyby w tamtym momencie wiedzieli to, co on, nie uśmiechaliby się wrednie, omawiając, jak zamierzają złoić mu skórę. Kiedy tylko pierwszy z nich wziął zamach, z krzaków wyskoczył Sasuke i wylądował na jego plecach. Druga powszechnie znana prawda głosiła – najważniejszy jest element zaskoczenia.

To był pierwszy raz, kiedy poprzez jedno krótkie spojrzenie, byli w stanie przekazać sobie wszystko. Od tego momentu często potrafili porozumieć się bez słów.

***

Pomimo złożonej rano obietnicy, Sasuke wcale nie wrócił wcześniej do domu. Wrócił nawet później, a miał ochotę nie wracać wcale. Nawet upojny wieczór z Sakurą nie mógłby poprawić mu nastroju. A skoro nawet seks nie potrafił pomóc, to nic nie mogło. Rozmowa z „ukochaną” mogła tylko wpędzić go w depresję, która w jego przypadku objawiała się napadem agresji. Nigdy nie uderzył żadnej kobiety i nie zamierzał dziś tego zmieniać.

Został w firmie po godzinach, pracując nad materiałem, którym miał się zająć dopiero w przyszłym tygodniu. Tym samym znowu wyprzedził swój grafik i znowu mógł sobie pozwolić w najbliższych dniach na odrobinę wytchnienia. I jak na złość, to było właśnie to, czego najmniej mu było w tym momencie trzeba.

Kiedy już znalazł się w swoim samochodzie, zamiast czym prędzej wyjechać z parkingu, Sasuke oparł się o zagłówek i siedząc po ciemku, przyglądał się przechodzącym niedaleko ludziom.

Dlaczego wszyscy wydawali mu się tacy szczęśliwi? Uśmiechali się. Nawet jeśli żaden z nich nie był Uzumakim i nie szczerzył zębów do wszystkich mijanych osób, to raczyli się drobnymi uśmieszkami w swoim gronie. Tutaj para zakochanych, tam pani z pieskiem na smyczy. Grupka nastolatków i trzy zawzięcie plotkujące o czymś kobiety. Wszyscy ci ludzie wydawali się zadowoleni z życia. Sasuke nie był.

– Uchiha, czy twoja gęba potrafi się wykrzywiać tylko w ten sposób? Nie mógłbyś, nie wiem, się uśmiechnąć? – zapytał go pewnego razu Uzumaki, jakoś niedługo po skończeniu podstawówki.

Oczywiście Sasuke potrafił tylko wykrzywić się mocniej, a kiedy nawet próbował się uśmiechnąć, jakoś niespecjalnie mu to wychodziło.

– To kwestia wprawy, draniu – rzekł Uzumaki przy innej okazji. – Ale twojej mrocznej facjacie to nawet uśmiech nie pomoże. Ba, jeśli kiedyś spróbujesz się do mnie wyszczerzyć, to będę wiedział, że mam wiać, gdzie pieprz rośnie.

– Uważaj lepiej, żeby ktoś tobie przypadkiem nie wybił kiedyś tych równiutkich zębów. Zobaczymy, kto się wtedy naprawdę uśmiechnie.

Oczywiście Uzumaki nigdy zębów nie stracił, a Uchiha w dalszym ciągu się nie uśmiechał. Przynajmniej nie w obecności przyjaciela. Kiedy zostawał sam i wspominał ich rozmowy, delikatny uśmiech sam cisnął mu się na usta.

Sasuke w końcu odpalił samochód i darując sobie nawet wiadomości, ruszył najkrótszą trasą do domu. Nie musiał słuchać głosu spikera, nie musiał słuchać radia, ponieważ przed oczami stanął mu Uzumaki, który zapił na balu maturalnym i wyrywając mikrofon prowadzącemu, zgłosił się na ochotnika do konkursu karaoke, którego nikt nawet nie organizował. Uzumaki nie czekając na podkład muzyczny, zaczął śpiewać. I to, o dziwo, całkiem płynnie. Zalany Uzumaki miał lepszy słuch i poczucie rytmu niż trzeźwy. Skąd Sasuke to wiedział, pomimo tego, że nie grała muzyka? Wystarczył mu śpiew blondyna, by całą resztę mógł dograć sobie w głowie.

Na szczęście, kiedy w końcu dotarł do domu, jedno spojrzenie wystarczyło, by Sakura zrozumiała, jak w podłym był nastroju. Bez słowa zeszła mu z oczu, choć jego uwadze nie umknęło, że prawdopodobnie pół dnia szykowała się na tę noc. Sasuke był na tyle spostrzegawczy, że dostrzegał każdą najdrobniejszą zmianę. A Sakura zafundowała sobie delikatną opaleniznę, pedikiur, fryzjera, a na zakończenie wysmarowała się chyba wszystkimi olejkami, jakie mieli w domu. A zresztą. Nawet gdyby nie to wszystko, pończochy i szpilki w zestawieniu ze szlafrokiem już mówiły same za siebie.

Uchiha błądził przez jakiś czas wzrokiem za jej sylwetką, jednak szybko sobie odpuścił. Zamiast tego postanowił nieco opróżnić barek. Dawno nie kupował żadnego alkoholu, a wypadałoby odświeżyć zapasy. Jednak w tym celu, należało najpierw zrobić na nie miejsce.

Nie zapił jak Uzumaki na balu maturalnym. Skończyło się na trzech szklaneczkach whisky i spędzeniu samotnej nocy na kanapie.

***

Sasuke przyglądał się krytycznie swoim pracownikom. Stał w swoim gabinecie i odchylając lekko zasłony, przypatrywał się ludziom, którym płacił. Zarówno w teorii, jak i w praktyce, to nie on wypłacał im pensje, ale tak zwykł sobie mawiać. Nie był prezesem i to nie jego pieniądze szły na wynagrodzenie, a jednak miał wrażenie, że gdyby nie on, ci ludzie nie mieliby z czego żyć. Powinni być mu wdzięczni, a co zamiast tego robili? Rozmawiali, uśmiechali się, jedli.

Tak, od jedzenia w biurze gorsze było tylko jawne lenistwo. Podczas gdy chęć rozmowy ze współpracownikami Sasuke był jeszcze w stanie pojąć, tak jedzenia przy biurku nie i nie zamierzał tego tolerować. Pracownikom przysługiwała przerwa, podczas której mogli przecież objadać się do woli w firmowej stołówce. Ale żeby tak kruszyć nad klawiaturą? Dotykać jej klejącymi palcami?

Uchiha zacisnął zęby.

Uzumaki raz w życiu pożyczył od niego klawiaturę, i raz w życiu Sasuke rozwalił mu ją na głowie. Nie miał siły nawet krzyczeć. Kiedy zobaczył te okruchy powciskane za klawisze, tłuste ślady i odrobinę zaschniętego sosu, po prostu coś w nim pękło. Uzumaki miał twardą głowę, więc skończyło się tylko na siniaku i ostrej wymianie zdań, po której nastąpiła kolejna… wymiana siniaków.

To zdarzenie miało miejsce na początku liceum. Uzumaki tak zawzięcie nabijał poziomy w ulubionej grze, że zepsuł klawiaturę.

– Draniu, musisz mi pożyczyć swoją! – jęczał Uzumaki, niemal wieszając się na przyjacielu.

Uchiha uległ dopiero po długiej rozmowie, podczas której blondyn obiecał mu rzucić palenie.

– Czemu po prostu nie kupisz sobie nowej, matole?

– Nie mam kasy! Dostanę ją dopiero w przyszłym tygodniu. Nie bądź taki, Sasuke!

– Na co wydałeś ostatnie pieniądze?

– No weź… wiesz, że na fajki.

– To rzuć.

Przez następne pół godziny spierali się o sens życia, palenia, oszczędzania i o kwestie racjonalnego planowania wydatków. Racjonalnego, ponieważ Uzumaki przecież wszystkie swoje wydatki spisał i rozplanował. Pokazał nawet listę Sasuke. Tak daleko jej było do racjonalności, że Uchiha nie skomentował jej nawet słowem.

Sasuke poprawił krawat i wypadł jak burza z gabinetu. Planował to załatwić na spokojnie, a jednak niechciane wspomnienie wzmogło tylko jego zdenerwowanie. Nie powinien reagować tak impulsywnie, ale nie potrafił nad sobą zapanować. Dopadł mężczyznę, który zajadał się właśnie drożdżówką i wygłosił taką mowę, że niemal całe piętro zamarło.

***

Przez prawie trzy tygodnie Sasuke żył w ciągłym strachu. Był czujny na każdym kroku i uważnie rozglądał się dookoła, zanim zdecydował się wypić gdzieś kawę. Popadał w lekką paranoję i był w stanie się sam przed sobą do tego przyznać. Myśl, że gdzieś w tym mieście przebywał Uzumaki, powodowała u niego gęsią skórkę.

Oglądał wiele filmów. A jednym z najczęściej powtarzających się filmowych motywów jest pojawienie się zagrożenia właśnie wtedy, kiedy człowiek najmniej się go spodziewa. W związku z tym Sasuke postanowił nie stracić czujności. Ani razu nie opuścił przez te trzy tygodnie gardy. Udawał spokojnego na tyle umiejętnie, że nawet Sakura nie zdołała się w niczym połapać. Jeżeli przez całe życie grało się kogoś, kim się nie było, nabierało się doświadczenia.

Uchiha był więc świetnym aktorem.

Więc kiedy po raz kolejny wpadł na Uzumakiego, w porę zdołał się zorientować w sytuacji.

Najpierw jednak musiał wysiedzieć na kolejnym bezowocnym spotkaniu. Problemu zdecydowanie nie można było tak łatwo rozwiązać. Rezygnując z jednego warunku, postawili drugi. Taki, na który konkurencja za nic nie zamierzała się zgodzić. Zresztą – na ten pierwszy też nie. Sami zażądali tyle że Sasuke miał ochotę zaśmiać się im w twarz. Zamiast tego prychnął sobie cicho pod nosem, tak, by przypadkiem nie zdenerwować rozmówców. Spotkanie skończyło się jeszcze większym niepowodzeniem niż ostatnie.

Kiedy siadł za kółko, pokręcił zrezygnowany głową i odpalił samochód. Coś go tknęło, żeby zamiast od razu do firmy i na dywanik do szefa, wybrać się znowu na kawę.

Sasuke nie był głupi. To, że raz spotkał w swojej ulubionej kawiarni znienawidzonego Uzumakiego, wcale nie oznaczało, że miał już do końca życia unikać tego lokalu i okolic. Uzumaki musiałby wisieć jak fatum nad tym miejscem. A dopóki zaledwie raz się tam spotkali, Sasuke był spokojny. Zacznie się zastanawiać nad zmianą ulubionej kawiarni, jeżeli sytuacja się powtórzy.

Niezwykle uważnie popijał swoją kawę, co jakiś czas przyglądając się ludziom wchodzącym do środka. Żałował tylko, że nie potrafił się tak naprawdę zrelaksować, bo musiał być ciągle czujny. Był tak czujny, że w ostatniej chwili dostrzegł sylwetkę Uzumakiego, który właśnie przechodził za oknem. Uchiha zmarszczył brwi, a kiedy mężczyzna minął kawiarnię i poszedł dalej, czym prędzej wstał i skierował się do wyjścia.

Nie to, że zamierzał go śledzić. Nic z tych rzeczy. Planował zrobić to, co zrobił piętnaście lat temu – uciec. Najwidoczniej jednak nad tym miejscem wisiała jakaś klątwa i jeśli nie można jej było zniszczyć, to należało się wycofać.

Jakże ucieszył go więc fakt, że zaparkował tam, gdzie ostatnio. Blisko, a w dodatku w przeciwnym kierunku, niż poszedł Uzumaki. Nie spieszyło mu się, więc ruszył spokojnym krokiem, opanowując chęć, by rzucić się biegiem do samochodu. Chyba do reszty zwariował.

Po niespełna dwóch minutach przekonał się, że to fatum wisiało raczej nad nim. Ktoś go zastawił. I to nie byle kto, bo właściciel tego dziesięcioletniego Audi, któremu to on ostatnio utrudnił życie. Czerwony, brudny samochód stał niemal dokładnie tak, jak Sasuke zaparkował ostatnio. Mściwy właściciel Audi jeszcze dostanie za swoje.

– O, nawet nie przyszło mi do głowy, że tym dupkiem, który mnie ostatnio przyblikował możesz być ty. Nie doceniłem cię.

Sasuke nie musiał się odwracać, by poznać ten głos. Zamiast tego zazgrzytał bezgłośnie zębami, nie chcąc okazywać swojego zdenerwowania. Było to raczej trudne, ponieważ kiedy mężczyzna zrobił krok w jego stronę, musiał się odwrócić.

– Przestaw auto.

– Co ty, Sasuke, przecież widzisz, że nie ma miejsca – odpowiedział Uzumaki, uśmiechając się do niego szeroko. Wcisnął dłonie w kieszenie spodni i zrobił jeszcze jeden krok w jego stronę.

– To odjedź.

– Wiesz… to całkiem niezły pomysł. Tyle, że ja dopiero przyjechałem. To co, może wyskoczymy na kawę? A nie, przecież dopiero piłeś, zapomniałem.

Uchiha zazgrzytał zębami ponownie. Ręce już zaczynały go świerzbić i gdyby nie to, że nie miał już trzynastu lat i potrafił nad sobą panować, najprawdopodobniej przywaliłby Uzumakiemu.

– Daj spokój, przecież wiem, że nie spieszy ci się do pracy. Chodź, coś ci pokaże. – Uzumaki ruszył przed siebie, jednak po paru krokach się zatrzymał i odwrócił do Uchihy. – Nie? No to zawsze możesz wrócić komunikacją miejską. Kiedyś nią jeździliśmy, pamiętasz?

Oczywiście Sasuke pamiętał. Może nie tyle same autobusy i tramwaje, bo w nich nie było niczego nadzwyczajnego. Pamiętał pewien incydent, od którego przejazd miejskim środkiem transportu nabrał nowego znaczenia. To było… tak, to jeszcze podstawówka.

Kiedy Uzumaki ponownie zaczął się oddalać, Uchiha zacisnął dłonie w pięści i ruszył za nim. Nie zrównał z nim jednak kroku, szedł jakieś pięć metrów za, wlepiając spojrzenie w jego plecy.

– Dokąd, Uzumaki? – zapytał.

Mężczyzna przystanął, co zmusiło i Uchihę do zatrzymania się. Wiedział, że ten na niego czekał, a jednak nie zamierzał sprawiać mu tej przyjemności.

– Mam imię, Uchiha.

Rozmowa zaczynała zjeżdżać na zdecydowanie kiepski tor. Imię, które Sasuke przez całe życie starał się zapomnieć. Nie wypowiedziałby go teraz, za nic. Nie chciał o nim nawet słyszeć. A Uzumaki zdawał się mieć tego świadomość.

– Nieważne – odpowiedział brunet i dla odwrócenia uwagi, podszedł bliżej. – Czego ode mnie chcesz?

– Porozmawiać o… moim imieniu.

– Świetnie, to rozmawiaj sobie z kimś innym – odpowiedział Uchiha, odwrócił się plecami do mężczyzny i ruszył w drogę powrotną. Nie zrobił jednak nawet trzech kroków, a został pociągnięty za ramię i odwrócony w kierunku blondyna.

– Boisz się, Sasuke?

Uzumaki był zdecydowanie za blisko. Wpatrywał się w niego tymi swoimi niebieskimi oczami. Dopiero teraz Uchiha spostrzegł, co zmieniło się w tym spojrzeniu. Zniknęły gdzieś te wesołe ogniki, które zawsze czaiły się wewnątrz. Dziś ujrzał w nich determinację.

Sasuke próbował wyrwać swoją rękę, ale Uzumaki mocno trzymał. Owszem, mogliby zacząć się szarpać i sprawdzić, który z nich jest silniejszy, ale to by się raczej skończyło wizytą policji. Bądź co bądź, wciąż znajdowali się na ulicy w centrum miasta. Nawet na jednokierunkowej, takiej jak ta, był ciągły ruch.

Uchiha naprawdę nie wiedział, o co powinien go teraz zapytać. Ciągle cisnęły mu się na usta te same pytania. Co tu robisz? Czego ode mnie chcesz? Może wypadałoby spytać o coś nowego. Tylko o co?

– Nie odpowiesz mi?

Wciąż milczał. Teraz wrócił umysłowo do szkoły średniej i jedyne, co przychodziło mu do głowy, to pierdol się. Nie powiedział tego jednak. Uzumaki uśmiechnąłby się szeroko i wdaliby się w jakąś mało sensowną dyskusję, obrażając wzajemnie. Milczenie jest złotem.

– Dobra, to może inaczej. Co muszę zrobić, żebyś zaczął się do mnie odzywać? Nie, nie odjadę. Rozmowa na odległość mnie nie satysfakcjonuje. Nie, żeby coś, ale nie słyszę na parę kilometrów.

– Za to wzrok masz całkiem dobry – odpowiedział Uchiha.

– No! I węch też! – Ucieszył się Uzumaki, pochylając nad Sasuke. – Ładnie pachniesz.

O nie. Tego było za wiele. Uchiha wyszarpał rękę z uścisku i pchnął Uzumakiego na tyle mocno, że ten przewrócił się na przechodzącą obok kobietę.

Instynkt samozachowawczy kazał mu biec. Uciekać ile tylko sił w nogach. Był to jednak tak cholernie głupi pomysł, że na samą myśl, Sasuke niemal wrósł w chodnik. Nie zrobił ani kroku, patrząc, jak Uzumaki z uspokajającym uśmiechem przeprasza kobietę i pomaga jej pozbierać zakupy, które wysypały się na drogę.

To było… chore. Ta rozmowa nie miała kompletnie sensu, reakcja Sasuke tym bardziej. Uchiha uszczypnął się dotkliwie, ale to nie był sen. Jak to się stało, że znalazł się w tak absurdalnej sytuacji? Niby nic się nie stało, ale jemu już to wszystko nie mieściło się w głowie. Pieprzony koszmar.

– Zadowolony? – zapytał blondyn, kiedy kobieta się oddaliła. – Trzeba było mówić, że spierdoliłeś z miasta, bo ci odjebało.

Jakże kwieciste słownictwo. A więc Uzumaki się zdenerwował, chociaż starał się tego nie okazywać.

– Czy to wszystko do czegoś zmierza?

Uzumaki wydawał się przez moment zastanawiać nad jego pytaniem, ale po chwili uśmiechnął się szeroko.

– Właściwie, to… tak. Życie zmierza do śmierci. Wiosna zmierza do lata. Coś się kończy, a coś nowego zaczyna. Tylko czas zmierza donikąd. Bo czas się chyba nigdy nie kończy. Płynie, nie?

– O czym ty, kurwa, mówisz? – spytał zdziwiony Sasuke.

– Czekam.

– Na co?

– Aż zaczniesz ze mną rozmawiać. – Uzumaki spoważniał. – Możemy to ciągnąć w nieskończoność albo od razu przejść do sedna.

Nie, to chyba był jakiś sen. Kiedy Sasuke zdążył zwariować? Próbował odnaleźć w pamięci ten moment, ale nie potrafił. Może miał wypadek, uderzył się w głowę, a teraz był w śpiączce i umysł płatał mu figle? Już sam fakt, że takie rozwiązanie przyszło mu na myśl, wskazywał na to, że coś z nim było nie tak.

– Do sedna.

***

Kiedy tego wieczoru Sasuke wrócił do domu, Sakura nie mogła narzekać na brak zainteresowania. Darując sobie obiad, Uchiha zaciągnął ją do sypialni. Sakura nie była wprawdzie zadowolona, że będą robić to od tyłu, ale Sasuke nalegał. Właściwie, to nie pozostawił jej wyboru. Na czworaka, kobieto. I już była mu posłuszna.

Pieprzył ją bez opamiętania, starając się wyciszyć. Nie tylko samego siebie, ale również jęki, które wydobywały się z jej ust. Nie chciał tego słyszeć. Wprawiało go to w obrzydzenie. Jej widok również, dlatego wymusił na niej, by się do niego wypięła. Im mniej widział, tym lepiej to znosił.

Na do sedna umówili się na przyszły tydzień. Uzumaki wymusił na nim spotkanie na neutralnym gruncie, który sam wybierze. Sasuke nie protestował. Nie miał zamiaru się z nim spotykać i kiedy tylko mężczyzna przestawił samochód, odjechał bez słowa. Uzumaki nie wyglądał na zdziwionego. Nie wydawał się nawet rozczarowany. Powiedział Sasuke, że do niego zadzwoni, kiedy już będzie wiedział, co i jak. Jak miał zamiar to zrobić, nie mając jego numeru? Uchiha nie wiedział i wiedzieć nie chciał. Udało mu się chwilowo wyrwać z tego koszmaru i tylko to się liczyło.

Kiedy Sakura zaczęła wykrzykiwać jego imię, Sasuke nie potrafił nie słuchać. Stłumił rosnące obrzydzenie, mocniej przytrzymując jej biodra. Zamknął oczy, próbując sobie wyobrazić, że to był ktoś inny. Musiał skończyć, potrzebował tego, a z nią nie było to możliwe. To nie były jej biodra, to nie był jej głos. Nie były jej włosy, nie jej pośladki tak chętnie wypięte w jego stronę. Nie, nie, nie.

***

Pierwsza nieprzyjemna rozmowa, jaką musiał odbyć, miała miejsce już następnego dnia. Sasuke potrzebował pomocy prawnej, dlatego postanowił zadzwonić do Itachiego. Powinien skontaktować się prawnikiem zatrudnionym przez firmę, jednak po ich ostatniej rozmowie, obiecał sobie, że nigdy więcej. Zdecydowanie zbyt wiele stanowisk było obsadzanych przez niekompetentnych ludzi.

– Masz czas? – spytał, kiedy Itachi odebrał.

Sprawa nie była nagląca, a jednak postanowił ją rozwiązać najszybciej, jak to możliwe. W paru słowach streścił bratu, czego dotyczyła kwestia, która chciał omówić i już godzinę później wyszedł z biura.

W umówionym miejscu był dwadzieścia minut przed czasem, mógł więc sobie pozwolić na zapoznanie się z dokumentami, które wcisnęła mu sekretarka przed wyjściem. I tak będzie musiał to przecież zrobić. Kiedy już przejrzał pobieżnie papiery, postanowił jeszcze sprawdzić pocztę. Wyjął laptopa z torby i ustawił go na wąskim blacie. Cóż, nie było już miejsca na kawę. Przynajmniej nie na kawę Itachiego.

Sasuke bez czytania skasował od razu czternaście wiadomości. Reklamy, podania o urlop, prośby o podwyżkę. Niewiarygodne. Parę maili dotyczyło interesów, nie błahostek, te więc przeczytał. Ostatnia wiadomość pochodziła od nieznanego nadawcy. Gdyby nie tytuł, Sasuke już dawno by ją usunął, uznając za spam. Tymczasem ręce zaczęły mu się pocić, kiedy kliknął kopertę.

Wiadomość nie zawierała żadnego tekstu. Tylko pięć załączników. Pięć zdjęć z pięciu różnych momentów jego życia.

Uzumaki i on występujący na apelu z okazji Dnia Matki na początku szkoły podstawowej. Sasuke, ubrany w marynarkę i eleganckie spodnie, recytował wiersz. Uzumaki miał recytować naprzemian z nim, ale tak rozbawił go wyniosły ton Uchihy, że dławił się ze śmiechu.

Uzumaki przebrany za mumię trzymający bruneta za kołnierz. Sasuke został siłą zmuszony, by pójść na szkolny bal karnawałowy. Przecież nie wypada, by Uchiha nie pokazał się na tak ważnym wydarzeniu. Matka ubrała go w kostium wampira i powierzyła opiekę nad nim wychowawcy, który był zarazem opiekunem prawnym Uzumakiego.

Sasuke stojący na plaży, ze stopami zamoczonymi w wodzie. Parę kroków przed nim stał blondyn, którego chwilę wcześniej dopadła fala. Obejmował się rękoma i krzyczał na Sasuke, który próbował ukryć rozbawienie. Czyżby to już było liceum?

Uzumaki przyklejony do ramienia Sasuke na jakiejś imprezie. Chyba urodzinach kolegi z klasy. Uzumaki przecenił swoje możliwości i po godzinie nie był w stanie utrzymać się na nogach. Uchiha siedział jak kołek, ostatkiem silnej woli powstrzymując się, by go nie odepchnąć. Z obrzydzeniem i mordem w oczach spoglądał na przyjaciela.

I ostatnie zdjęcie, jakie sobie zrobili, zanim Uchiha wyjechał. Stali na ulicy, spoglądając w obiektyw. Uzumaki szczerzył się i pokazywał uniesionego w górę kciuka. Sasuke ze znudzeniem spoglądał na aparat, ręce trzymając w kieszeniach. W tle znajdował się budynek uniwersytetu, na który się obaj wybierali. Wydział, na który miał pójść Uzumaki. Zaledwie ulicę dalej znaleźli sobie kawalerkę, w której mieli wspólnie zamieszkać.

Sasuke pożałował, że nie dostał tych zdjęć w do rąk. Wersji elektronicznej nie można było zgnieść i podrzeć na strzępy, a to miał ochotę właśnie zrobić. Zazgrzytał zębami i dopiero wtedy dostrzegł, że Itachi znalazł się przy jego stoliku.

– Siadaj – warknął do brata, chowając laptopa z powrotem do torby.

Ze zdjęciami będzie musiał rozprawić się później. Być może dla własnej przyjemności faktycznie je sobie wydrukuje. Pozbyłby się Sakury i urządziłby sobie samotny wieczór z whisky i fotografiami z młodości. Najpierw przyczepiłby je do tarczy i rzucał lotkami, a potem spalił. Gdyby mu to nie wystarczyło, dodrukowałby sobie po jeszcze jednym egzemplarzu i powtórzył zabawę. Ewentualnie wyżyłby się na nich w inny sposób.

Sprawę z Itachim załatwił najszybciej, jak to było możliwe. Widzieli się po raz pierwszy od ponad roku, a jednak żaden z nich nie spytał, co słychać u tego drugiego. Nie interesowało ich to. Sasuke miał parę pytań i to na nich się skupił. Itachi odpowiadał rzeczowo, ignorując dziwne zachowanie brata. Obaj poczuli się znacznie lepiej, kiedy spotkanie dobiegło końca.

***

Sasuke nie wiedział, w jaki sposób Uzumaki to zrobił, ale w końcu jego telefon zadzwonił. Nie zdziwiłby się, gdyby blondyn znalazł jego służbowy numer, ale on zadzwonił na prywatny. Ten prywatny telefon, który był tak prywatny, że nie znał go właściwie nikt. Znała go Sakura, znał Itachi. Sasuke nawet rodzicom przez długi czas go nie podawał, wiedząc, że zaczną zawracać mu głowę. Na palcach jednej ręki mógł policzyć osoby, które miały do niego dostęp. Kto go zdradził?

– Sasuke – powiedział Uzumaki, kiedy Uchiha odebrał. Następie milczał, dając mu możliwość wsłuchania się we własny oddech. Nie, żeby to było coś, co interesowało Uchihę.

Sam Sasuke też się nie odezwał, żaden z nich się jednak nie rozłączył. Tak, jakby spotkali się twarzą w twarz i przyglądali temu drugiemu, zastanawiając się, jaką podjąć decyzję. To była jednak tylko rozmowa telefoniczna.

– We wtorek o osiemnastej. Adres wyślę ci SMS–em.

Uchiha odsunął telefon od ucha, ponieważ Uzumaki rozłączył się, nie czekając na odpowiedź.

***

Wtorek był dniem, kiedy Sasuke miał umówione kolejne spotkanie biznesowe. Nie nastawiał się na nic nowego, ponieważ od ostatniego minęło zbyt mało czasu, by strony miały możliwość obmyślenia nowej strategii. Tydzień to za krótko, by móc wyciągnąć stosowne wnioski i przemyśleć postawione wcześniej warunki.

Jednak dopóki nie Sasuke o tym decydował – spotkania się odbywały.

To, co różniło nowy termin od poprzednich, to godzina. Poprzednie odbywały się raczej przed południem, dzisiejsze zaplanowano na godzinę szesnastą.

Sasuke nie miał już nawet siły, by się na tym zastanawiać. To wszystko i tak wydawało mu się być pieprzonym horrorem. Budził się w nocy oblany zimnym potem. Ręce trzęsły mu się niemiłosiernie i Uchiha nie potrafił nad tym zapanować. Szklaneczka whisky i pod gorący prysznic. Woda parzyła jego bladą skórę, a jednak Sasuke zdawał się nie zwracać na to uwagi. Kiedy wychodził z łazienki, jego cera była mocno zarumieniona.

Czuł się jak świr. Pieprzony świr. W jego głowie Uzumaki wciąż prosił go o rozmowę. Krótką rozmowę na temat jego imienia. Na samą myśl po ciele Sasuke przechodziły dreszcze.

Pomimo rosnącego zdenerwowania, Uchiha na spotkaniu dał z siebie wszystko. Jednak to wszystko, to wciąż było za mało. Konkurencja pokręciła nosem i przedstawiła swoje rozwiązanie. Sasuke odmówił. Na kolejne spotkanie mieli umówić się, kiedy przedyskutują przedstawione warunki z osobami postawionymi wyżej.

Sasuke zacisnął dłonie na kierownicy, skupiając się na prowadzeniu. Oczywiście nie zamierzał pójść na spotkanie z Uzumakim. Mimo to jechał właśnie pod wskazany adres. Zatrzymał się ulicę dalej i oparł o zagłówek. Siedział tak po ciemku, zastanawiając się, co też znajdowało się pod wskazanym adresem. Kawiarnia? Bo klubu czy pubu się raczej nie spodziewał. Gdzie jeszcze mogliby spokojnie porozmawiać? Przecież nie w kręgielni.

– Wysiadaj – zażądał Uzumaki, otwierając drzwi od strony kierowcy.

Uchiha ledwo powstrzymał się przed podskoczeniem ze strachu, widząc blondyna na pustym parkingu przy zamkniętym supermarkecie. Przecież celowo nie przejeżdżał tamtą ulicą, nie chcąc zostać zauważonym. Powstrzymał się jednak przed zadaniem pytania, ponieważ w odpowiedzi spodziewał się ujrzeć rządek białych zębów i cwaniacki uśmieszek.

Posłusznie wysiadł z samochodu, wmawiając sobie, że dość już tych gierek i czas to wszystko zakończyć. Ruszył za blondynem, który nawet nie obejrzał się przez ramię. W ciągu pięciu minut znaleźli się na klatce schodowej w lekko podniszczonej kamienicy. Uzumaki przekręcił klucz w drzwiach jednego z mieszkań i wszedł do środka. Sasuke przystanął, czując, że wracają wspomnienia.

Kiedy skończyli szkołę średnią, obaj zdecydowali się kontynuować naukę i wybrać na studia. Uzumaki nigdy nie był zbyt ambitny czy specjalnie zdolny, dlatego zdecydował się na najbliższy, przeciętny uniwersytet, niecałe sześćdziesiąt kilometrów od rodzinnego miasta. W przeciwieństwie do niego Sasuke zawsze wyróżniał się wiedzą i umiejętnościami, dlatego też ogromnym zaskoczeniem dla wszystkich było, kiedy oznajmił, że on również nie zamierza specjalnie oddalać się od domu.

Sasuke do dziś pamięta ten uśmiech, którym obdarzył go blondyn, kiedy usłyszał o jego decyzji. Miał wrażenie, że chłopak rzuci mu się z radości na szyję. Teraz już nic nie miało ich rozdzielić.

W przeciągu zaledwie kilku dni obaj doszli do wniosku, że wynajmą kawalerkę i zamieszkają razem. Dojazdy nie miały sensu, a mieszkanie oddzielnie zbyt wiele kosztowało. Tym bardziej że Sasuke po kłótni z rodzicami obiecał sobie, że od tej pory nie weźmie już od nich ani grosza. Nikt nie miał prawa ingerować w jego przyszłość i narzucać mu, co i gdzie powinien studiować. Nawet ojciec. Przede wszystkim on.

Mieszkanie, które znaleźli, okazało się idealne. Niemal w centrum miasta, stosunkowo niedrogie, całkiem niezłe warunki i w dodatku pod samym wydziałem Uzumakiego. Gdyby nie urok osobisty Sasuke, zapewne właścicielki nie udałoby się przekonać, by nie wynajmowała go tej miłej parze, która pojawiła się przed nimi. A tak, to zaklepane.

Uchiha przełknął ślinę, kiedy zamiast tu i teraz, przed oczami stanął mu obraz tamtego dnia.

Uzumaki kręcił się po mieszkaniu, zachwycając niemal wszystkim. A to niebieskimi ścianami w salonie, a to białymi kaflami w łazience. Słońce wpadało przez okno, oświetlając jego uśmiechniętą twarz. W tym czasie Sasuke stał w drzwiach. Swoje rzeczy miał przywieźć dopiero jutro, ale dziś obiecał pomóc Uzumakiemu w przeprowadzce. Stał i patrzył na blondyna, który emocjonował się, jak nigdy wcześniej.

– Zaczynamy nowe życie, Sasuke – powiedział, szczerząc się do przyjaciela.

Uchiha oparł się o framugę. Nowe życie. W ciasnej kawalerce. We dwóch. Już nigdy nie miał być samotny. Gdyby nie Uzumaki, Sasuke byłby skazany na wynajęcie czegoś sam. Nie było nikogo innego, z kim zdecydowałby się zamieszkać. Wystarczyło, że przez tyle lat musiał męczyć się z rodziną. Tym bardziej cieszyło go, że w końcu miał szansę być szczęśliwy. Szczęśliwy w towarzystwie kogoś, kogo koch…

Kiedy Uzumaki odwrócił się do niego tyłem, zachwycając się paprotką, którą postawił na parapecie, Sasuke zatkał dłonią usta. Nie, to nie działo się naprawdę. To nie mogło się dziać.

Nigdy nie zdecydowałby się zamieszkać z kimś, jeżeli nie obdarzyłby tej osoby naprawdę silnym uczuciem. Nieważne, jak bardzo tego pragnął – nie potrafił temu zaprzeczyć. Przyjaźń – nawet ta największa i najwspanialsza – do takich uczuć nie należała. Nie dla Sasuke. To, co czuł do przyjaciela, było czymś więcej.

Uzumaki paplał coś bezsensu, ale Uchihy już nie było. Zrobił w tył zwrot i czym prędzej pognał w kierunku dworca. Stamtąd w pociąg, z pociągu do domu. Zaszył się w łazience, przez cały wieczór zwracając treści żołądkowe. Uzumaki dzwonił parę razy, ale Sasuke nie odważył się odebrać.

Teraz stał w progu bardzo podobnego mieszkania, starając się zapanować nad emocjami. Uzumaki opierał się o ścianę i przyglądał mu bacznie, jakby spodziewając się, że ten zaraz mu ucieknie. I nie pomylił się. Uchiha nawet nie zdołał pomyśleć, nogi ruszyły się same. Zanim jednak zdołał zbiec na półpiętro, silna ręka zacisnęła się na jego ramieniu i pociągnęła na ścianę. Uzumaki przyparł go do niej, zaciskając mocno pięści na jego marynarce. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, jak gdyby mogło to zastąpić normalną rozmowę. Nie mogło. Nie po tylu latach.

– Chodź – powiedział blondyn i pociągnął go z powrotem w stronę mieszkania.

Uchiha pomimo trzęsących się kolan ruszył za nim, nie próbując się wyrywać. Wszedł do mieszkania i usiadł przy stole w kuchni, do której zaprowadził go Uzumaki.

– Dzisiaj wyjaśnimy sobie wszystko.

Sasuke spojrzał na poważne oblicze byłego przyjaciela i skinął nieznacznie głową.

– Co chcesz wiedzieć? – spytał.

– Dlaczego?

– Ponieważ nie potrafiłem inaczej.

To mnie przerosło. To było zbyt wiele. Nie tak zostałem wychowany. Te słowa nie mogły przejść mu przez gardło. Z drugiej strony nie musiały, ponieważ obaj zdawali sobie sprawę z prawdziwego powodu.

– Czy teraz byś potrafił?

– Nie.

Nie, ponieważ nigdy nie był w stanie się z tym pogodzić. Od kiedy dowiedział się prawdy o sobie, ani razu nie odważył się spojrzeć rodzicom w oczy. Minęło piętnaście lat, a on za każdym razem, kiedy się z nimi spotykał, zwracał się w ich stronę, ale nigdy do nich bezpośrednio.

Uzumaki zacisnął pięści, a jednak jego twarz rozjaśnił uśmiech. Niewymuszony uśmiech. Sasuke od razu by poznał, gdyby był fałszywy.

– Powiedz moje imię.

Uchiha milczał.

– Powiedz je. Wiem, że pamiętasz.

Znowu odpowiedziała mu cisza. Sasuke spoglądał mu w oczy, ale jego twarz nawet nie drgnęła.

– Ja wypowiem twoje, a ty moje. Sasuke.

Uchiha zacisnął szczękę, wzdrygając się.

– Sasukeee – przeciągnął blondyn.

– Na…

– No dalej. – Uzumaki się uśmiechnął. – Jeszcze trochę.

– Naru…

Blondyn kiwał głową, niemal przeskakując z nogi na nogę ze zniecierpliwienia. Cały się rozpromienił, zdając sobie sprawę z tego, co zaraz nastąpi.

– Naruto.

***

Sasuke leżał w łóżku, wpatrując się w sufit. Sakura przytulała się do jego ramienia, a on nie miał siły jej odpychać. Właściwie, to nie miał siły na kłótnię, która by wybuchła, gdyby ją przypadkiem obudził. Nie miał siły na nic.

Uzuma… Naruto podszedł do niego powoli. Sasuke nie potrafił oderwać oczu od jego uśmiechniętej twarzy. Potem nie potrafił przestać patrzeć na usta, które powoli zbliżały się do jego własnych. Kiedy ich wargi złączyły się w pocałunku, Sasuke wpadł w panikę. Próbował się wyrwać, uciec. To było złe. To było obrzydliwe. Naruto jednak okazał się silniejszy i już po chwili przypierał go całym ciałem do ściany. Uchiha czuł jego gorące wargi, wilgotny język błądzący wewnątrz jego ust. Stał jak sparaliżowany. Nie mógł nawet swobodnie oddychać, ponieważ przy każdym ruchu klatki piersiowej mocniej napierał na Uzumakiego. I tak czuł każdy jego mięsień na swoim ciele.

Naruto próbował jakoś zachęcić go do zabawy. Kiedy nabrał pewności, że Sasuke nie zdoła mu uciec, wsunął dłonie pod jego koszulę, błądząc po klatce piersiowej. Muskał palcami każdą krzywiznę, badał wrażliwą skórę. Uchiha zadrżał mocniej, kiedy dłonie odnalazły jego sutki.

– To obrzydliwe – wyszeptał, kiedy Naruto uwolnił jego usta i zszedł pocałunkami na szyję.

Uzumaki nic nie odpowiedział, mocniej zaciskając palce na jego brodawkach. Sasuke zamknął oczy i zacisnął szczękę. Po tym wszystkim na pewno nie będzie mógł spojrzeć na rodziców. Już nawet nie w oczy, w ogóle nie będzie w stanie patrzeć w ich stronę. Kiedy zdał sobie sprawę z tego, że jego penis robi się coraz twardszy i napiera na udo drugiego mężczyzny, doszedł do wniosku, że już chyba nigdy się z nimi nie spotka. Wystarczyłoby, żeby Fugaku na niego spojrzał, a domyśliłby się całej prawdy.

– Przecież ci się to podoba, Sasuke.

O tak, podobało się. Jego ciało prosiło o więcej, umysł miał ochotę zapaść się pod ziemię. Pożądanie mieszało się ze wstydem.

– Czekałem na to tyle lat – powiedział Naruto, muskając ustami płatek jego ucha. – Nie wyjdziesz stąd teraz. Nie wypuszczę cię, dopóki mi nie ulegniesz.

A Sasuke uległ. Dał się zaciągnąć do sypialni. Dał się rzucić na wąskie łóżko. Kiedy Naruto zaczął mu obciągać, resztki zdrowego rozsądku zostały zagłuszone przez pragnienie, by być z nim jeszcze mocniej i intensywniej. Sakura wypadała przy Uzumakim tak blado, że Sasuke kompletnie zapomniał o jej istnieniu.

Uchiha poczuł, jak zbiera mu się na mdłości. Mało delikatnie odsunął od siebie Haruno i wyskoczył z łóżka, kierując się do łazienki. Uklęknął, zwracając wczorajszy obiad. Sakura, zaniepokojona jego stanem, wstała i pytając, czy wszystko w porządku, ruszyła do łazienki. Sasuke zatrzasnął jej drzwi przed nosem. Przytulił czoło do chłodnych kafelków, próbując zapanować nad kolejną falą mdłości.

Sasuke wylądował na czworakach, wypinając pośladki. Zacisnął pięści na prześcieradle i przygryzł dolną wargę. Dopiero co narzucił tę pozycję Sakurze. Teraz narzucił ją sobie, nie chcąc na to wszystko patrzeć. Nie będzie nic widział, tylko czuł. To już wystarczająco dużo.

Uchiha poczuł silne ręce zaciskające się na jego biodrach. Przygotował się na ból i jakie było jego zdziwienia, gdy Uzumaki zamiast w niego wejść, odwrócił go na plecy.

– Chcę cię widzieć – powiedział, pochylając się nad Uchihą.

Nie, nie, nie. Sasuke ponownie wpadł w panikę, kręcąc głową na boki i mocno zaciskając oczy. To było zdecydowanie zbyt wiele. Poczuł, jak Naruto rozchyla jego nogi i wślizguje się pomiędzy.

– Patrz na mnie. – Ton jego głosu był na tyle uspokajający, że Sasuke uchylił powieki, spoglądając w niebieskie oczy. Tak, pozwoli mu dzisiaj na wszystko. Nie miał co do tego żadnych wątpliwości.

***

Śniadanie spożywali bez słowa. Sakura przygotowała kanapki i kawę, Sasuke w tym czasie czytał gazetę. Haruno nie spuściła z niego wzroku, gdy jadł, jakby domagając się wyjaśnień. On jednak nie zamierzał jej się z niczego tłumaczyć. Kiedy otwierała usta, by o coś zapytał, zgromił ją spojrzeniem. Natychmiast je zamknęła i spuściła wzrok.

– Sasuke – zaczęła kobieta, kiedy po śniadaniu brunet szykował się już do wyjścia. – Może wróciłbyś dzisiaj wcześniej i byśmy…

– Nie – przerwał jej stanowczo, nie zaszczycając nawet krótkim spojrzeniem.

Kiedy wyszedł, Sakura nie była w stanie powstrzymywać już dłużej łez.

***

Sasuke nie był głodny, dlatego podczas przerwy postanowił zostać w swoim gabinecie. Jak zawsze, żaluzje miał szczelnie zaciągnięte, by nikt nie mógł go obserwować.

Siedział przy biurku i spoglądał w ekran laptopa. Przeglądał zdjęcia, które ostatnio dostał, żałując, że nie ma ich więcej. I pomyśleć, że jeszcze parę dni temu wypierał się tej znajomości. Może gdyby wtedy nie uciekł, etap akceptacji miałby dawno za sobą. Nie miał innego wyjścia – albo pogodzi się z tym, kim jest, albo straci rozum.

Przespał się z Uzumakim. Dał się wciągnąć w coś, czym tak bardzo pogardzał. Czym od zawsze gardziła jego rodzina i nie bała się powiedzieć tego głośno.

Naruto jakby czytał w jego myślach. Kiedy tylko Uchiha skończył przeglądać zdjęcia, dostał nową wiadomość. Ten sam adres, ten sam tytuł. I tym razem aż dwadzieścia załączników. Dwadzieścia obrazów z przeszłości, o której starał się zapomnieć.

***

Od pamiętnej nocy minął miesiąc. Żaden z nich nie kwapił się, by odezwać do tego drugiego. Sasuke podejrzewał, że Uzumaki chciał po prostu dać mu czas. Walka z własnymi uprzedzeniami nie należała do najłatwiejszych. Zwłaszcza kiedy nie miało się po swojej stronie nikogo. Trzeba było pokonać tę drogę samemu, by dostać się do jedynej osoby, która w przyszłości mogła się okazać wsparciem. Na to wsparcie, trzeba sobie jednak najpierw zasłużyć.

Uchiha stawiał kroczek po kroczku. I wykorzystywał do tego Sakurę. Nie mógł się jednak przemóc, by na nią spojrzeć. Nie słuchając jej protestów, zmuszał ją do padnięcia na kolana tyłem do niego.

To nie tak, że Sasuke zmuszał Haruno do seksu. Była chętna, niezmiennie chętna. Tyle że wolałaby patrzeć mu w oczy, kiedy to z nią robił. On tymczasem odsuwał ją od siebie, poświęcając jej coraz mniej uwagi. Grę wstępną ograniczył do minimum. Z odrazą dotykał jej piersi i wzgórka łonowego. O zatapianiu w niej palców, nie wspominając.

Jednak za każdym razem, coś się w nim zmieniało. Wyobraźnia pracowała, podsyłając mu coraz śmielsze obrazy wypinającego się do niego Naruto. O tak, Sasuke nie miał wątpliwości, że przy następnym spotkaniu nie da się tak szybko zdominować. Wciąż miał opory i czuł odrazę na samą myśl o seksie z mężczyzną, jednak powoli oswajał się z tą myślą. Jeśli nie przy następnym spotkaniu, to może jeszcze kolejnym. Nieważne. Przyjdzie w końcu pora na to, by to on zdobył Uzumakiego.

Sasuke zaparkował przed ekskluzywną restauracją, w której miało odbyć się kolejne nudne spotkanie. Zakończone bezowocnie, tego był pewien. Jego perfekcyjne przygotowanie na nic się nie zda, skoro tamci znowu nie będą chcieli współpracować. Mimo to Uchiha był podekscytowany i niespokojny. Do tej pory, każde kolejne negocjacje, kończyły się na zobaczeniu z Uzumakim. Najpierw w kawiarni, później na parkingu obok. Ostatnio w jego mieszkaniu. Na dziś się nie umawiali, a jednak Sasuke miał przeczucie, że i tak dane im będzie gdzieś w okolicy się spotkać.

Darował sobie zastanawianie się nad tym dziwnym zbiegiem okoliczności. I tak czuł się szalony, robiąc to wszystko i myśląc o tym. To był zdecydowanie najbardziej nieprzemyślany i zwariowany moment w jego życiu. Nawet w czasach szkolnych, kiedy miał Uzumakiego na co dzień, nie działy się takie rzeczy.

Kiedy kolacja dobiegła końca, Uchiha niespiesznie wyszedł z restauracji i tym razem postanowił się przejść. Nie miał pomysłu, dokąd mógłby pojechać, żeby spotkać Naruto, postanowił więc zdać się na los. Jeżeli istniało coś takiego jak przeznaczenie i jeżeli chciało ono, by znowu spotkał się z blondynem, to na pewno go do niego zaprowadzi. Jeśli nie, Uchiha będzie cierpliwie czekał na kolejną okazję.

– Cześć, draniu. – Naruto spotkał parę ulic dalej, kręcącego się obok jakiegoś już i tak zamkniętego sklepu.

Sasuke kiwnął głową i ruszył za nim.

– Dokąd tym razem?

– Dzisiaj sobie tylko porozmawiamy.

– A jeżeli ja nie chcę tylko rozmawiać?

Uzumaki przystanął, odwracając się w jego stronę. Przez chwilę szukał czegoś w jego oczach, po czym uśmiechnął się szeroko.

– Wierz mi, że to jeszcze nie czas.

Sasuke nie odpowiedział, nawet nie próbując zrozumieć, skąd Naruto wiedział takie rzeczy. Z żadnego Uchihy nie można było czytać jak z otwartej księgi.

Tak jak poprzednio, Naruto zaprowadził go do jakiejś kamienicy i poprowadził klatką schodową na samą górę. Otworzył drzwi i puścił Sasuke przodem.

– Ile mieszkań jeszcze wynająłeś?

– Wystarczająco dużo, byśmy mogli za każdym razem pójść do innego.

Sasuke udał się do kuchni i siadając przy stole, skinął na blondyna, by ten zrobił mu herbaty. Nie zapalili światła, ograniczając się do nikłej poświaty, która wpadała przez okno. Kiedy już Naruto przygotował napoje, postawił jeden z kubków przed brunetem i siadł naprzeciwko.

– O czym chciałeś rozmawiać? – spytał Sasuke, chwytając kubek w dłonie. Zamierzał trochę je rozgrzać, zanim wsadzi je Uzumakiemu pod koszulkę, przypierając go do ściany, tak, jak on zrobił to z nim ostatnim razem.

– Opowiedz mi o swoim życiu. O tym, co robiłeś przez te wszystkie lata.

– A jeśli nie?

– To ja opowiem ci o swoim.

I opowiedział. Streścił mu ostatnie lata, nie pomijając żadnego istotnego szczegółu. Zaczął od tego, ile kosztowało go odkręcenie wynajęcia tej kawalerki, w której mieli zamieszkać razem. Wspomniał o tym, jak zamierzał go szukać, ale domyślając się, czym kierował się Sasuke, nie odważył się porozmawiać z jego rodzicami.

– Pewnie nie przyszło ci do głowy, że mogłem zatrzymać się u Itachiego, prawda?

– A powinno?

No właśnie. A więc Uchiha się nie mylił. Naruto był niezdolny do zrozumienia siły rodzinnych więzów.

Uzumaki przeniósł się do akademika. Miał tyle szczęścia, że niespodziewanie zwolniło się jedno miejsce i dostał je pomimo zakończonej rekrutacji. Jego współlokator był równie hałaśliwy, jak on sam, więc mieszkanie z nim okazało się ciekawe. Nie dla ich sąsiadów oczywiście. Naruto opowiedział mu parę śmiesznych anegdotek związanych z pomieszkiwaniem w akademiku i streścił kilka najciekawszych imprez. Skończył wychowanie fizyczne z całkiem dobrymi ocenami na dyplomie, a potem dostał etat w pobliskiej szkole. Nigdy jednak nie potrafił się z nikim związać, wciąż pamiętając o Sasuke.

Uchiha zesztywniał, kiedy to usłyszał, niezdolny do jakiejkolwiek reakcji.

– Skoro już do tego doszliśmy – zaczął Uzumaki. – Dziś nauczymy się mówić słówko kocham. Jeśli dobrze się spiszesz, dostaniesz ten seks, o którym tak ciągle myślisz.

To jakiś żart? O co w tym wszystkim tak naprawdę chodziło? Tym razem jednak Sasuke nie wpadł w panikę. To było tak absurdalne, że nie był pewien, co powinien zrobić.

– Zaskoczony? – Naruto uśmiechnął się, wyciągając w jego stronę dłoń i zakładając mu opadający na twarz kosmyk za ucho. – Kocham cię, Sasuke.

Uchiha poczuł, że robi mu się gorąco. Pieprzenie pieprzeniem, ale o czułościach nie było wcześniej mowy. Jedyne uczucie, które powinno towarzyszyć im w tej chwili, to pożądanie. Żadnego ciepła, bezpieczeństwa, ckliwości. Czego ten Naruto chciał go nauczyć? Nie dość, że miał pieprzyć się z facetem, to jeszcze go kochać?

– Powiedz to. Powiedz, co sprawiło, że musiałeś odejść.

– Naprawdę chcesz wiedzieć? – Sasuke zacisnął pięści. – Godność.

Tym razem to blondyn wydawał się zbity z tropu. Zmarszczył brwi, przetrawiając jego słowa.

– Godność?

– Nie musisz po mnie powtarzać.

– Chcesz powiedzieć, że uciekłeś i zostawiłeś mnie samego z szacunku do samego siebie? – Naruto wydawał się wściekły. Kiedyś naprawdę łatwo było go wyprowadzić z równowagi. Tym razem Sasuke musiał się naprawdę nagimnastykować.

– Doskonale wiedziałeś, że…

– Nie! – krzyknął Uzumaki, wstając od stołu i pochylając się nad Uchihą. – To przez wychowanie, przez strach.

Sasuke pokręcił głową, upijając jak gdyby nigdy nic łyk herbaty. Ten wieczór zdecydowanie bardziej przypominał ich spotkania sprzed lat. Uchiha prowokował, Uzumaki się wściekał. Potem obrażali się nawzajem i jeśli trzeba było – tłukli. Czy istniał jakiś inny sposób, by uzmysłowić temu drugiemu, jak bardzo jest ważny?

– Nieważne. – Naruto uspokoił się po chwili i z powrotem usiadł. – I tak już utraciłeś godność, idąc ze mną do łóżka.

Prawda. Ale Sasuke nie zamierzał się kłócić. Nigdy nie twierdził, że zachował ją do dziś. Na swój sposób już uciekając, stracił część szacunku do siebie. Sama świadomość, że gdyby został, prawdopodobnie już dawno przespałby się z Uzumakim, uderzała w jego poczucie własnej wartości. Nie widział jednak sensu, by dzielić się tym z Naruto. To nie była jego sprawa. Zamiast tego wzruszył ramionami.

– Co proponujesz?

– Co masz na myśli? – spytał Naruto.

– Nie usłyszysz ode mnie tego, co chciałbyś usłyszeć. Więc jeżeli to już wszystko, to albo możemy porozmawiać inaczej, albo zakończmy to spotkanie.

– Prawie mnie przekonałeś. – Uzumaki uśmiechnął się, podpierając brodę na dłoni. – W taki sposób prowadzisz rozmowy biznesowe? I to skutkuje?

– Zazwyczaj.

– Na mnie niekoniecznie.

– Ta rozmowa do niczego nie prowadzi.

– Masz rację – odpowiedział Naruto, po czym wpił się w jego usta.

***

A więc jeden do jednego. Choć Uzumaki twierdził, że argumenty Uchihy do niego nie przemawiają, dał się zaciągnąć do łóżka bez kompromitujących wyznań. Dwa do jednego, jeżeli wziąć pod uwagę, że znowu jemu przypadła dominacja.

Sasuke wrócił do siebie późno w nocy, mając nadzieję, że Sakura nie wpadła na pomysł, by na niego czekać. Uzumaki nie miał w tym mieszkaniu nawet dostępu do ciepłej wody, dlatego nie mógł pozwolić sobie na prysznic. Przeczuwał, że nie pachniał tylko potem, ale i seksem. Zapach Naruto zmieszał się z jego własnym, kiedy dwa rozgrzane ciała ocierały się o siebie. Do tego dochodziła wymiętolona koszula, rozczochrane włosy, które po wszystkich trudno mu było ujarzmić oraz malinka na prawym obojczyku. Tego ostatniego Sakura zdecydowanie widzieć nie powinna.

A jeśli o niej mowa – Uchiha w ogóle nie zastanawiał się, co powinien zrobić z ich związkiem. Mieszkał z kobietą, a ciągnęło go do faceta. Po tylu latach miłość, to zdecydowanie zbyt wielkie słowo. Sasuke nie dopuszczał do siebie myśli, że kiedykolwiek mogłoby opisywać ich skomplikowaną relację. To, że piętnaście lat temu ubzdurał sobie i przestraszył się, że zakochał się z przyjacielu, wcale nie znaczyło, że teraz miało być tak samo. Prawdziwa miłość to bujda. Takie rzeczy tylko w filmach. A Sasuke po raz pierwszy nie chciał, by jego życie przypominało kiczowatą komedię romantyczną.

Chyba to pierwszy raz w życiu, postanowił nie myśleć o przyszłości. Nie mógł przecież związać się z Uzumakim – nie oficjalnie. Nie mógł też do końca życia spotykać się z nim potajemnie i oszukiwać Sakurę. Czuł, że już wkrótce nie będzie w stanie, bo jej widok napawał go coraz większym obrzydzeniem. Co miał zrobić? Właśnie nad tym wolał się nie zastanawiać. Boleśnie świadom, że nie było dobrego wyjścia z tej sytuacji.

Kiedy dostrzegł zapalone światło w kuchni, czym prędzej pognał do łazienki. Sakura coś za nim krzyczała, ale on zatrzasnął drzwi. Zrzucił z siebie ubranie i wszedł pod strumień ciepłej wody. Wyszorował się dokładniej, niż zazwyczaj, chcąc pozbyć się każdego śladu, który Uzumaki mógł zostawić na ciele. W nozdrzach wciąż czuł jego zapach i nie będąc pewien, czy sam nim nie przesiąknął, dla pewności obsikał się jeszcze obficie perfumami.

Sakura siedziała przy stole z kubkiem zimnej herbaty. Spojrzała na niego smutno, kiedy nie zaszczycając jej spojrzeniem, zaczął grzebać w lodówce.

– Odgrzać ci obiad?

Uchiha jeszcze raz zlustrował produkty poustawiane na półkach, po czym pokręcił głową. Zrobi sobie kanapkę, będzie szybciej.

– Gdzie byłeś tyle czasu?

– Miałem spotkanie.

Biznesowe. Do prawie pierwszej w nocy. Oczywiście.

– A–aha.

Sasuke zastanawiał się, czy kobieta pociągnie temat. Kiedyś nie była taka ugodowa i potrafiła zrobić mu awanturę, jeśli coś jej się nie podobało. I chyba właśnie dlatego zwrócił na nią uwagę. Kiedyś. Od jakiegoś czasu czuła nóż na gardle i zrobiła się tak posłuszna, że aż mdła. Uchiha mógł z nią robić, co mu się żywnie podobało.

– Jeszcze jakieś pytania?

Sakura otworzyła usta, jednak po chwili z powrotem je zamknęła. Patrzyła, jak Sasuke przygotowuje sobie kanapki.

– Masz romans? – wypaliła po dłuższej chwili.

– A jak myślisz?

W kuchni zapadła cisza. Sasuke, nie doczekawszy się odpowiedzi, po chwili spojrzał na Sakurę. Zatykała sobie usta dłonią, próbując powstrzymać szloch. Łzy ciekły jej po twarzy, rozmazując makijaż. Wyglądała jak chodzące nieszczęście.

– Nie płacz, nie zdradzam cię – powiedział beznamiętnym głosem.

Patrząc na nią, Sasuke spodziewał się, że najdą go wyrzuty sumienia. Przeliczył się. Naprawdę był przekonany, że po tylu latach, Sakura będzie coś dla niego znaczyć. Rozstanie się z nią, nie wchodziło w grę, a mimo to powinno być mu chociaż przykro. Nie było.

***

Przez następny miesiąc, Sasuke miał okazję spotkać się z Uzumakim tylko raz. Zgodnie z przewidywaniami, nie udało mu się dojść do porozumienia z konkurencją, więc żegnając się, ustalili już orientacyjny termin następnego spotkania. Sasuke był z tego powodu bardzo zadowolony. Wpisał już sobie do kalendarza, że tego dnia zobaczy się również z Naruto.

Ich ostatnia schadzka miała miejsce w zupełnie innym mieszkaniu niż poprzednie. Oczywiście w kamienicy, a jakże. Naruto albo lubował się w takich miejscach, albo robił to specjalnie, nawiązując do ich planów zamieszkania razem na okres studiów. Sasuke nie pytał, nie chciał wiedzieć.

Przez cały wieczór przeglądali zdjęcia.

Uzumaki najwyraźniej poczuł się swobodniej w towarzystwie Sasuke, ponieważ zebrało mu się na wspominki. Blondyn zawsze był sentymentalny. Zabrał ze sobą obszerny album, w którym trzymał wszystkie zdjęcia swoje i Sasuke.

Poznali się na rozpoczęciu roku i właśnie z tego dnia pochodziło ich pierwsze zdjęcie. Uchiha pamiętał, że Naruto nadepnął mu wówczas na nogę. Nie pokłócili się, o dziwo. Sasuke zwrócił mu uwagę, a Naruto przeprosił. Przełom w ich znajomości nastąpił później.

Uzumaki miał tysiące zdjęć. Sasuke był w prawdziwym szoku, bo wielu z nich zupełnie nie pamiętał. Naruto oczywiście kojarzył każdą sytuację, więc Uchiha niejednokrotnie pytał go o jakąś fotografię, a blondyn mu o niej opowiadał. Wszystko z najdrobniejszymi szczegółami. Jakim cudem on to wszystko tak doskonale pamiętał?

– A to? Pamiętasz, kiedy to zostało zrobione? – pytał co jakiś czas Naruto, podsuwając mu pod nos kolejne zdjęcie.

Nie, Sasuke nie wiedział. Do tej pory był przekonany, że pamiętał aż zanadto z ich znajomości, ale teraz zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo się mylił. Niektóre momenty pamiętał jak przez mgłę, wielu wcale.

– O, a to? Wiesz, co mi tego dnia powiedziałeś?

Z przypominaniem rozmów, miał jeszcze większy problem. Kojarzył jakieś pojedyncze frazy, którymi czasem zarzucał go Uzumaki. Swoich wypowiedzi nie pamiętał wcale.

To był miły wieczór. Ckliwy.

Kiedy dotarli do końca albumu, było już grubo po pierwszej. Naruto znalazł jeszcze jedno zdjęcie, które się nie zmieściło i tkwiło luzem wepchnięte do środka. Przyglądał mu się chwilę, po czym bez słowa podał je Sasuke.

Uchiha poczuł, jak serce zaczyna mu mocno walić w piersi. Fotografia przedstawiała jego. Stał oparty o framugę w mieszkaniu, które mieli wynająć. Patrzył w stronę okna, którego nie było widać na zdjęciu. Patrzył takim wzrokiem, że ani on, ani Naruto, nie mieli żadnych wątpliwości. Spoglądał na Uzumakiego. Na zdjęciu został uwieczniony ten moment, kiedy Uchiha zdał sobie sprawę ze swoich uczuć. Jego oczy błyszczały nienaturalnie, wargi były lekko uchylone. Twarz przedstawiająca tyle emocji nie mogła należeć do niego, prawda?

– Co… skąd to? – spytał mało składnie.

Uzumaki tylko wzruszył ramionami, zerkając mu przez ramię na fotografię. Jego wcześniejsze zadowolenie zniknęło. Teraz był bardziej poważny niż kiedykolwiek.

– Naruto… kto zrobił to zdjęcie?

Odpowiedziała mu cisza.

– Uzumaki, kurwa, tam przecież nikogo więcej nie było!

Uchiha zerwał się na równe nogi i odsunął od blondyna i jego albumu. Atak paniki? Tak, chyba tak. Stanął pod ścianą, starając się to sobie jakoś logicznie wytłumaczyć. A gówno, w tym nie było ani krzty logiki, to niemożliwe.

– Naruto, powiedz mi, o co w tym wszystkim chodzi?!

– O nic, Sasuke. Zupełnie o nic – odpowiedział Naruto, a na jego ustach ponownie pojawił się uśmiech.

Sztuczny. Co do tego, Sasuke nie miał żadnych wątpliwości. Uzumaki podniósł się z podłogi i zbliżył do Uchihy, który spanikowany zrobił jeszcze krok w tył, przylegając plecami do ściany.

– O nie, odpowiedz, natychmiast! Co tu się, kurwa, wyprawia?!

Naruto stanął przed brunetem i wyciągnął przed siebie rękę. Odgarnął mu kosmyk z twarzy za ucho. Znowu. Uchiha poczuł, że ma déjà vu.

– Kocham cię, Sasuke.

– To żart? – Mężczyzna roześmiał się nerwowo, widząc pytające spojrzenie Uzumakiego. – To sen? Powiedz mi, Naruto.

– To ty mi powiedz.

Zanim jednak Sasuke zdołał odpowiedzieć, blondyn przycisnął go do ściany i pocałował zachłannie. Bez ceregieli rozpiął mu spodnie i zsunął od razu z bielizną. Nie przeszkadzało mu to, że Uchiha stał jak skamieniały i nie oddawał pocałunku. Maltretował jego wargi jeszcze przez chwilę, po czym oderwał się od niego i szybkim ruchem odwrócił tyłem do siebie.

– Dziś będzie tak, jak chciałeś za pierwszym razem, pamiętasz?

Sasuke nie odpowiedział. Jęknął cicho, kiedy poczuł, że mężczyzna przyciska go mocniej do ściany i zakrada się pomiędzy jego pośladki. Odruchowo stanął w większym rozkroku.

– Dzisiaj mi powiesz, co do mnie czujesz – szepnął mu Uzumaki na ucho.

Brunet krzyknął, kiedy Naruto wszedł w niego gwałtownym ruchem. Zacisnął mocno zęby, żałując, że nie ma co zrobić z rękoma. Trzymał je po bokach głowy, wbijając sobie paznokcie w skórę. Uzumaki poruszał się w nim chaotycznie, trzymając za biodra. Sasuke bezskutecznie próbował złapać oddech. Czuł, że brakuje mu powietrza. Nie rozumiał, dlaczego, ale się dusił.

– Naru… ach.

– Spokojnie, Sasuke. Uspokój się, to nie będziesz miał problemów z oddychaniem. To wszystko przez twoje nerwy.

Uchiha niestety nie był zdolny do odpowiedzi. Nawet wiedział, jakby ona brzmiała – pierdol się. Łatwo było powiedzieć, żeby się uspokoił. To nie on doprowadził się do takiego stanu. Złość na Uzumakiego okazała się mieć jednak zbawienny wpływ na jego samopoczucie. Pomimo przyspieszonego oddechu, zaczął wreszcie normalnie oddychać.

– Dobrze ci, Sasu?

Uchiha przygryzł dolną wargę, spoglądając na swojego penisa, który ocierał się o ścianę. Próbował tłumić jęki, ale co jakiś czas wydobywały się z jego gardła. Pchnięcia Uzumakiego też zaczęły dawać mu coraz więcej przyjemności.

Naruto przesunął jedną rękę na jego pośladek, ściskając go mocno. Och tak, niech jeszcze da mu klapsa. I choć Sasuke nie powiedział tego na głos, Uzumaki wypełnił polecenie.

– A wiesz, że może być jeszcze lepiej? Powiedz, Sasuke, co do mnie czujesz?

Naruto zwolnił ruchy. Czyżby szantaż?

– Jeśli ci powiem – wychrypiał Uchiha. – Zaczniesz mnie pieprzyć, jak należy?

Nie mógł go dostrzec, ale wyobraził sobie uśmiech, który pojawił się na twarzy przyjaciela. Cholerny Uzumaki. Jakby na zachętę, opalona dłoń jeszcze przed chwilą ściskająca pośladek, znalazła się teraz na jego penisie. Uchiha aż sapnął z wrażenia.

– Pokażę ci próbkę tego, co cię czeka.

Sasuke krzyknął, kiedy Naruto zaczął szybko poruszać dłonią po jego penisie, jednocześnie przyspieszając ruchy z tyłu. Uchiha wypiął mocniej biodra, z radością przyjmując każde kolejne pchnięcie. Czuł gorący oddech na karku i żałował, że nie może złączyć ich ust.

– Liczę do pięciu – powiedział po chwili Naruto, tuż przy jego uchu. – Pięć. Czte…

– Nie trzeba – wysapał Sasuke, przyciskając policzek do ściany. – Ko-kocham cię, Naruto.

To, co nastąpiło po tym wyznaniu, było według Sasuke nie do opisania. Zupełnie puściły mu hamulce i chyba po raz pierwszy czuł się całkowicie spełniony. Kiedy było już po wszystkim, nawet nie zarejestrował, jakim cudem znalazł się w łóżku. Naruto leżał obok, z niewyraźną miną wpatrując się w sufit. Dopiero kiedy poczuł na sobie wzrok Sasuke, odwzajemnił spojrzenie, uśmiechając się lekko. Z jego oczu nie zniknął jednak smutek, a Uchiha nie miał odwagi go o to zapytać. Łudził się, że to nic wielkiego. Jednak w głębi czuł, że okłamywał samego siebie.

***

Następnego dnia Sasuke obudził się we własnym łóżku, nie mając pojęcia, jak się w nim znalazł. Czyżby w nocy jeszcze prowadził i zupełnie o tym nie pamiętał? To nie było do niego podobne. Uchiha się tak nie zachowywali.

Spojrzał na zegarek i powoli zwlekł się z łóżka. Była sobota, nie musiał się więc nigdzie spieszyć. Zamierzał oczywiście wstąpić do firmy, ale był weekend, a sprawa nie była nagła.

Wziął szybki prysznic i udał się do kuchni. Sakura zrobiła właśnie kawę, jeden kubek stawiając przed nim. Następnie pospiesznie przygotowała kilka kanapek i podając je Sasuke, siadła naprzeciwko.

– Nie za dużo wczoraj wypiłeś?

Uchiha zamrugał zaskoczony, przyglądając się kobiecie.

– Nie byłem pijany.

– Na pewno? Wiesz… byłeś w takim stanie. Padłeś tuż po przekroczeniu progu i musiałam cię niemal zanieść do sypialni. Martwiłam się.

Sasuke zmarszczył brwi. Przecież nie pili z Naruto wczoraj żadnego alkoholu. Owszem, film mu się urwał i nie pamiętał, co się działo później, ale z całą pewnością była to wina zmęczenia. Głowę może miał i słabą, ale pamiętałby chociaż tyle, że pił.

Sakura spoglądała na niego bardzo zmartwiona. Chyba faktycznie musiał być w kiepskim stanie.

– Jak się czujesz? – zapytała.

– Dobrze. – Sasuke wzruszył ramionami, kończąc drugą kanapkę.

– Czyli nie masz kaca?

– Nie mam, ponieważ niczego nie piłem.

Haruno wzdrygnęła się lekko, słysząc szorstki ton jego głosu. Przeprosiła i pospiesznie opuściła kuchnię.

Czy Sasuke przesadzał? Z pewnością. Ale nie potrafił się zmusić, by być dla niej milszym. Denerwował go już sam jej widok. A jeszcze bardziej się rozzłościł, kiedy usłyszał płacz, a następnie trzask drzwi od łazienki.

***

Sasuke nie lubił poniedziałków z zupełnie innych powodów niż przeciętny człowiek. Krzywił się, kiedy wchodząc do firmy, dostrzegał zaspanych, skacowanych i zupełnie nieproduktywnych ludzi. Wszyscy narzekali i to w dodatku przez cały dzień. Oczywiście nikt nie marudził bezpośrednio jemu, a jednak nie sposób było nie słyszeć niektórych ich wynurzeń.

Uchiha pracował przez siedem dni w tygodniu, dlatego nadchodzący początek tygodnia nie robił na nim wrażenia. Owszem, w weekendy zjawiał się w pracy później i wychodził wcześniej, ale to wcale nie oznaczało, że te dwa dni uważał za lepsze od pozostałych. Chociaż, w weekendy praktycznie nikogo nie było w firmie i w końcu miał święty spokój. Okej, jednak sobota i niedziela były trochę przyjemniejsze.

Kiedy już zmotywował swój zespół do działania, zasiadł w końcu przy biurku, mogąc w spokoju przejrzeć pocztę. Swoim zwyczajowym sposobem, wyselekcjonował to, co istotne, resztę kasując.

Najważniejszą wiadomością, okazała się lista nowych warunków, które w sobotę przedyskutowali na zebraniu z zarządem. Już oficjalna i zaakceptowana przez prezesa.

Kiedy Sasuke zaczął ją studiować, chcąc się zorientować, co się zmieniło od ich wstępnych założeń, zadzwonił telefon. I to nie byle który, bo ten prywatny. Uchiha spojrzał na wyświetlacz, po czym wsłuchał się w irytującą melodię. Czy on naprawdę ustawił sobie taki dzwonek? Nie pamiętał, kiedy po raz ostatni skorzystał z tego aparatu. Być może nigdy nie zmieniał dzwonka, a to irytujące brzdąkanie wynikało z ustawień fabrycznych.

W końcu Sasuke postanowił jednak odebrać. Nie ze względu na chęć przeprowadzenia rozmowy, a raczej z powodu wkurzającej melodyjki, która nie miała końca. A może jednak sam, z własnej woli ustawił sobie coś takiego? Chcąc nie chcąc, był to dobry impuls do odbierania połączeń. Lub ich odrzucania.

– Tak?

– Może trochę kulturalniej – warknął mężczyzna. – Nie zapominaj, z kim rozmawiasz.

Sasuke zazgrzytał zębami i przełożył telefon do drugiej ręki. To mogło potrwać, a on musiał pracować. Przesunął dłoń na myszkę i otwierając ponownie dokument, zaczął czytać tam, gdzie skończył.

– Przepraszam, ojcze – rzucił od niechcenia.

– Czy zdajesz sobie sprawę z tego, jaki dzień będzie za tydzień?

Sasuke przewrócił oczami, zduszając chęć, by odpowiedzieć, że owszem – poniedziałek.

– Tak – powiedział zamiast tego. Oczywiście nie odbyło się bez uprzedniego zerknięcia na kalendarz. – Moje urodziny.

– Więc zapewne rozumiesz powagę sytuacji. Kończysz trzydzieści pięć lat, a to najwyższy czas, żebyś się ustatkował. Przyjedź ze swoją narzeczoną i powiedz matce, kiedy planujecie ślub. Masz tydzień na ustalenie terminu. Kiedy przyjedziecie, pójdziemy do księdza, by omówić wszystkie szczegóły. Proboszcz jest mi coś winien, więc na pewno znajdzie dla was czas we wskazanym terminie. Najlepiej załatw już obrączki, bo matka chce je zobaczyć.

Sasuke ekspresowo zrezygnował z przeglądania tekstu. Zacisnął sobie dłoń na udzie, biorąc głęboki oddech. To zabrnęło za daleko.

– Czy mógłbym się chociaż dowiedzieć, co mają moje urodziny wspólnego ze ślubem?

– Nie uważasz, że po tylu latach matce się coś w końcu należy? – warknął Fugaku. – Urodziła cię. Spraw jej tę przyjemność i przynieś wreszcie jakieś dobre wieści. Sąsiedzi zaczynają gadać. To najwyższa pora, by się ustatkować.

Pierdolę sąsiadów, pomyślał Sasuke. Nie powiedział tego jednak głośno, bo z ojcem się nie dyskutowało. Argument z sąsiadami był w końcu nie do podważenia. A poza tym, kto to widział, by świętować czyjeś urodziny. Według jego rodziny był to kolejny dzień męczeństwa, w którym należało na kolanach dziękować matce za to, że raczyła urodzić. A gówno, Sasuke nigdy się na ten świat nie prosił.

– Obawiam się, że nie będę mógł się zjawić. Mam bardzo ważne spotkanie biznesowe, na którym muszę być i którego nie mogę przełożyć.

– Wszystko można w jakiś sposób rozwiązać, synu.

– Ależ oczywiście. W tym przypadku kosztem mojego stanowiska.

Uchiha podparł czoło na dłoni, przeczuwając kolejną porcję biadolenia. Oczywiście się nie przeliczył.

– Na wszystko trzeba sobie w życiu zapracować. Jeżeli nie jesteś na tyle zdolny, by utrzymać się na tym stanowisku, pomimo rezygnacji z paru mało ważnych spotkań, to najwidoczniej nie zasługujesz na tę posadę.

– Ojcze, to nie są jakieś nieistotne kwestie, a kontrakty na takie kwoty, o jakich ci się nigdy nawet nie śniło.

Błąd. Uchiha Fugaku miał o sobie tak wysokie mniemanie, że nawet gdyby Sasuke udało się kupić za grosze całe Stany Zjednoczone, ojciec byłby święcie przekonany, że sam uzyskałby lepszy efekt i ugrał więcej. Owszem, państwu Uchiha się powodziło, ale nigdy nie widzieli na oczy takiej sumy, o jakiej myślał Sasuke.

Słyszał, jak po drugiej stronie Fugaku aż się zapowietrzył z oburzenia.

– Nie wypowiadaj się na tematy, o których nie masz zielonego pojęcia – odpowiedział w końcu. – Tyle razy cię tego uczyłem, ale najwyraźniej niczego nie zapamiętałeś. Jeszcze przyjdzie taki dzień, kiedy pożałujesz, że nie słuchałeś, kiedy ktoś straszy i mądrzejszy miał ci coś do powiedzenia. Jesteś tak oporny na naukę, że czasem się zastanawiam, czy na pewno jesteś moim synem.

Śmiało, zróbmy test DNA, pomyślał Sasuke. Im ojciec był starszy, tym ciężej z nim było wytrzymać. Chociaż teraz przynajmniej nie podnosił na niego ręki, kiedy ich zdania się różniły. To Sasuke był teraz tym większym i silniejszym, Fugaku już nie ryzykował w ten sposób. Mimo to młodszy mężczyzna nie potrafił się ot tak wyprzeć wszystkiego, co wpajano mu przez lata. Został wychowany w taki sposób, by zgadzać się z ojcem i nie mieć własnego zdania. Teraz już oczywiście je miał, ale rodzicom wciąż przytakiwał i robił, co kazali.

– Tak czy inaczej – odchrząknął Sasuke – przekaż matce moje najszczersze przeprosiny, ale nie będę mógł przyjechać.

– Czy ty wiesz, z kim rozmawiasz? – huknął Fugaku po drugiej stronie. – Jak śmiesz prosić mnie o coś takiego? Jestem twoim ojcem i należy mi się szacunek!

Sasuke przewrócił oczami.

– Przepraszam, ojcze. Zadzwonię do niej i sam jej to wyjaśnię.

– Ma się rozumieć – odpowiedział mężczyzna i bez pożegnania odłożył słuchawkę.

Uchiha skrzywił się i samemu odkładając telefon, wrócił do pracy.

***

Kiedy parę dni później Sasuke poznał termin kolejnego spotkania, postanowił skontaktować się z Uzumakim. Korzystając z tego, że Sakura akurat gdzieś wyszła, rozsiadł się na kanapie i sięgnął po telefon. Naruto odebrał dopiero po piątym sygnale.

– No co tam?

– Masz czas w poniedziałek? – Sasuke wprawdzie nie musiał pytać, a jednak chcąc zachować pozory normalności, postanowił wypowiedzieć to pytanie na głos.

Zdziwił się, kiedy po drugiej stronie odpowiedziała mu cisza.

– Naruto? Jesteś tam?

– Tak. Słuchaj, Sasuke, żałuję, ale chyba nie będę mógł spędzić z tobą urodzin. Bardzo bym chciał, naprawdę.

– W czym problem?

– Mam przeczucie.

– Jakie znowu przeczucie? – wycedził przez zęby Uchiha. – Wszystko w porządku? – spytał po chwili, kiedy w odpowiedni usłyszał smutne westchnienie w słuchawce.

– A u ciebie?

– Uzumaki, nie pieprz. To nie ja brzmię, jakbym miał lada moment umrzeć.

W odpowiedzi Sasuke usłyszał cichy śmiech blondyna. Śmiech, który przyprawił go o ciarki na plecach. Nie był on ani wesoły, ani zaczepny. Był za to cichy i zupełnie bez wyrazu. Uchiha zmarszczył brwi.

– Zaczynasz mnie martwić, młotku.

– Chciałbym powiedzieć, że wszystko będzie dobrze – odpowiedział mu słaby głos. – Uśmiechnij się, Sasuke. Uśmiechnij się dla mnie.

Uchiha poczuł, że serce zaczyna mu walić w piersi, a dłonie pocić. Co się, do cholery, właśnie wyprawiało? Co to była za rozmowa?

– Gdzie jesteś, Uzumaki? Podaj mi adres, zaraz będę.

– A… przepraszam cię, Sasuke. Mam dziś trochę melancholijny nastrój.

– Przyjadę – wycedził przez zęby Uchiha. – Powiedz mi tylko, gdzie.

– Oj, daj spokój. Co ty, pedał jesteś? Będziemy się trzymać za rączki i wypłakiwać żale? Uwierz, nie chcesz tego. Ja tym bardziej.

Sasuke zazgrzytał zębami. Nawet nie zauważył, kiedy zaczął nerwowo chodzić po pokoju. Uzumaki nigdy nie zachowywał się w ten sposób. Nawet jeśli coś go martwiło lub czuł się źle, starał się to zamaskować. Nigdy nie zdołał tego jednak ukryć przed Sasuke, który zawsze dostrzegał, gdy coś było nie w porządku. Jednakże jakkolwiek źle by nie było, z jego ust nigdy nie padły takie słowa, jak przed chwilą. To było nienaturalne i mogło oznaczać tylko jedno – sytuacja była bardzo poważna.

– Słuchaj, matole. Jeśli zajdzie taka potrzeba, to zacisnę zęby i potrzymam cię za tę cholerą rękę, a ty wypłaczesz mi się w ramię.

– Przepraszam, że się we mnie zakochałeś – wypalił Naruto, a jego głos przybrał trochę na sile. – Zadzwonię do ciebie w niedzielę, dobra?

– Uzumaki, to nie jest zabawne – warknął Uchiha.

– Wiem. Obiecuję, że porozmawiamy w niedzielę. Stoi?

Sasuke poczuł, że zaczyna odpuszczać. Rozluźnił mięśnie, które nieświadomie spiął podczas tej rozmowy. Był czwartek. Do niedzieli zostało jeszcze trochę czasu i Sasuke miał wrażenie, że nie wytrzyma. Kurwa, to Naruto był zawsze tym niecierpliwym.

– Zgoda – odpowiedział, pomimo ogromnej guli, którą czuł w gardle.

***

Kiedy w sobotni wieczór pieprzył Sakurę, czuł, że coś mu się wymyka. Nie potrafił nawet stwierdzić, co takiego, a jednak odczuwał stratę. Z chwili na chwilę coraz mocniejszą.

Co się z nim najlepszego działo? Zawsze potrafił zachować zimną krew, a teraz co? Panikował częściej niż przez ostatnie dwadzieścia lat. Zaczynał się robić nerwowy i w dodatku pogłębiały się jego problemy z oddychaniem. Po ostatniej rozmowie z Uzumakim nie mógł złapać powietrza i zanim zdołał spokojnie odetchnąć, klęczał na kolanach na środku sypialni.

Długo nie musiał szukać, by natrafić w Internecie na artykuł o astmie. Duszności, świszczący oddech i kaszel. Wszystko się zgadzało. Jednak Internet nie był lekarzem, więc Sasuke nie przyjął wyroku. Równie dobrze mógł mieć raka mózgu, o którym też ktoś we wspominanym Internecie napisał.

– Sasuke… och! – krzyknęła Sakura, wypychając biodra w jego kierunku.

Uchiha zerknął na nią kątem oka, żałując, że je otworzył. Dopóki mocno zaciskał powieki, wszystko zdawało się w porządku. Dziwne, to ciemność zazwyczaj powodowała niepokój.

Pięć minut później popijał whisky w salonie, korzystając z chwili spokoju, ponieważ Haruno brała prysznic. Zaproponowała mu, by jej towarzyszył, ale odrzucił propozycję. Cudem powstrzymał się przed tym, by się nie skrzywić. Czuł się odsłonięty, ponieważ jego maska w ostatnim czasie zaczynała się kruszyć.

Sasuke siadł na fotelu i włączając laptopa, zaczął się zastanawiać, jaka była ulubiona piosenka Naruto. Co puszczał zawsze Uzumaki, kiedy zapraszał go do siebie?

Próbował przypomnieć sobie słowa, nucąc pod nosem znaną melodię. Ucichł, dopiero kiedy na korytarzu pojawiła się Sakura, wlepiając w niego zdziwione spojrzenie. No tak, Uchiha nie nucą. Nie śpiewają też, nie tańczą i nie grają. To Uzumaki zajmował się tymi rzeczami i Sasuke poczuł się zły na siebie, że w ogóle przyszło mu to teraz do głowy.

– Idź spać – wycedził, nie zaszczycając już kobiety spojrzeniem.

Umilkł, a jednak wciąż pragnął odnaleźć piosenkę, za którą tak szalał Naruto.

– Kiedy zacząłem przejmować te twoje irytujące nawyki? – spytał sam siebie, kręcąc z niedowierzaniem głową, kiedy po raz kolejny złapał się na tym, że nuci.

Minęło dobre pół godziny, zanim namierzył ukochany utwór Uzumakiego. Przeniósł się z laptopem do kuchni, nie chcąc zbudzić Sakury muzyką. W sypialni od jakiegoś czasu nie paliło się światło, ale on i tak na wszelki wypadek sprawdził, czy kobieta faktycznie śpi.

Spała. A on słuchał muzyki. I to w dodatku czegoś tak mało ambitnego, że w życiu by się przed nikim do tego nie przyznał. Chociaż melodia nie była tak skoczna, jak pamiętał i nawet wpadała w ucho, tekst pozostawał wiele do życzenia. Cóż, Uzumaki nigdy nie był dobry z języka angielskiego. Ważne, że słowa ładnie i obco brzmiały. Sens nie był istotny.

Na szczęście Uchiha nie oszalał do tego stopnia, by zaczął tańczyć, choć i to przyszło mu na myśl. Naruto ze swoim wdziękiem słonia poruszał się w taki sposób, że nie sposób było powstrzymać śmiech. Co z tego, że Sasuke sam nie potrafił tańczyć i istniała nawet szansa, że wypadłby gorzej. Dopóki tego nie robił, nie dawał nikomu powodów do radości.

Kiedy piosenka zaczęła zbliżać się ku końcowi, a wokalistka znacznie przeszła na wyższe tony, chcąc dać z siebie wszystko, zadzwonił telefon. Sasuke odebrał od razu, kiedy tylko zerknął na wyświetlacz.

– Nie spodziewałem się, że zadzwonisz od razu po północy – zagaił.

– A, wiesz, miałem przeczucie, że nie śpisz i słuchasz obciachowej muzyki. – Po drugiej stronie słuchawki rozbrzmiał głośny śmiech. – Ej, trzeba było mówić, że podoba ci się ten kawałek, to dałbym ci płytę.

– Obejdzie się. Co z naszym spotkaniem w poniedziałek?

– Sasuke, już ci tłumaczyłem. – Uzumaki zmarkotniał. – Raczej nie będę mógł.

– Praca? Żona? Dzieci? Nigdy mi nie tłumaczyłeś, czym się właściwie zajmujesz.

– Nie ma o czym mówić. To co z tą płytą? – spróbował raz jeszcze.

– Nie zmieniaj tematu – powiedział Sasuke, przyciszając laptopa i siadając przy stole. – Obiecałeś mi rozmowę.

– No to rozmawiamy, nie? W ogóle to od kiedy to ty jesteś taki zainteresowany poważnymi rozmowami? Zawsze przed tym uciekałeś i twierdziłeś, że twoje sprawy to nie mój interes. A teraz sam próbujesz mieszać się w moje życie.

– Chcesz się kłócić?

– Najlepszą obroną jest atak – powiedział Naruto i zachichotał głupawo. – Ale zejdź ze mnie, okej?

Czy Sasuke mógł na to przystać? Uzumaki zachowywał się co najmniej dziwnie.

– Skoro jutro jesteś zajęty, to może we wtorek? – Odpowiedziała mu cisza. – Też nie? Środa?

– Ja naprawdę nie chciałem, by ta rozmowa tak wyglądała.

– Znowu wpadłeś w melancholijny nastrój? Co się dzieje, Uzumaki?

– Wiesz, Sasuke, tak naprawdę to nigdy nie potrafiłem na ciebie patrzeć, jak na przyjaciela. Nie, żeby to była miłość od pierwszego wejrzenia, bo to zwykłe pieprzenie, ale wydaje mi się, że zawsze byłeś kimś więcej.

Uchiha zamilkł. To brzmiało jak pożegnanie i wcale nie chciał tego słyszeć. Nagle to on zapragnął zmienić temat i znowu pierdzielić o ulubionej piosence Uzumakiego.

– Nie mów tak, młotku – wypalił.

– Obiecasz mi, że nie zrobisz niczego głupiego?

– Nie jestem tobą, Uzumaki.

– Ale pół życia byłeś przy mnie i przyglądałeś się, jak ja robię głupoty. To wystarczająco długo, by co nieco podłapać. Zresztą, o czym mu mówimy, właśnie słuchasz piosenki, którą gardziłeś całe życie. To moja ulubiona, wiesz?

Sasuke poczuł, że serce zaczyna mu bić mocniej. Znowu.

– To nie to samo – odpowiedział. Uzumaki milczał przez dłuższą chwilę. – Mów do mnie, Naruto.

– Czy jest coś jeszcze, co chciałbyś wiedzieć?

Chyba nie zamierzał się rozłączyć? Przecież dopiero zaczęli rozmawiać.

– Wszystko.

– Będzie ciężko. Myślę, że może zabraknąć nam czasu.

– Nie musi, ja… możemy gdzieś wyjechać, nic mnie nie trzyma w tym miejscu.

Naruto zaśmiał się w słuchawce, ale nie było w tym ani krzty radości. Brzmiał głucho i smutno, dlatego Sasuke poczuł jeszcze silniejszy uścisk na sercu. Powróciło to nieprzyjemne uczucie, które towarzyszyło mu od paru ostatnich dni. Poczucie straty.

– Gdzie się podziała twoja duma, Sasuke? Czy ja na pewno rozmawiam z tym dupkiem, Uchihą? On by się nigdy nie zniżył do czegoś takiego, nie zaproponował mi życia u swojego boku do końca swoich dni. Albo… nie, cholera, już zepsułem. Miało zabrzmieć romantycznie.

– Temat mojej dumy już wałkowaliśmy.

– A, prawda. No to… ten…

– Tak, hm… – powiedział Sasuke. Zrobiło się trochę niezręcznie.

– To tak, to odpowiedź na moje wcześniejsze pytanie?

Uchiha zmarszczył brwi, zastanawiając się, o czym mówił blondyn. Dopiero po chwili go olśniło.

– Masz na myśli obietnicę?

– Tak, właśnie tak. Jaka będzie twoja odpowiedź?

Sasuke wstał od stołu i wolnym krokiem podszedł do okna. Spojrzał na miasto, które w środku nocy składało się wyłącznie ze świateł. Sporo osób jeszcze o tej porze nie spało.

– Tak – odpowiedział, siląc się, by ton jego głosu brzmiał pewnie.

– Uchiha nie rzucają słów na wiatr, prawda?

– Nie wymagałbyś ode mnie czegoś, czemu nie miałbym szans sprostać, prawda?

– Wierzę w to – odpowiedział cichym głosem Naruto. – Muszę kończyć.

Sasuke przytaknął, czując, że gula w jego gardle urosła do takich rozmiarów, że nie jest w stanie się odezwać. Powinien chociaż spróbować, ale za bardzo się bał, że głos odmówi mu posłuszeństwa. Nie chciał, by Naruto to wyczuł.

– Smęty i sentymenty – kontynuował blondyn coraz cichszym głosem. – Przepraszam – rzucił i się rozłączył.

Uchiha odłożył telefon na stół, pustym wzrokiem wpatrując się w przestrzeń. Zaczynał rozumieć, co się przed chwilą stało. Każda kolejna myśl zdawała mu się straszniejsza niż poprzednia. I nie wiedział, czy sobie z tym poradzi.

***

Pomimo ich ostatniej rozmowy, Sasuke nie mógł odpuścić. Łudził się, że jeśli po spotkaniu powłóczy się wystarczająco długo po okolicy, w końcu natknie się na blondyna. Kiedy jednak, ku jego zaskoczeniu, wreszcie udało im się podpisać umowę, uświadomił sobie, jak bardzo się mylił.

Zniknął jego problem w pracy, zniknął też Uzumaki.

Wychodząc z restauracji, poczuł, że zaczyna panikować. Zamiast skierować się do samochodu i wrócić do domu, skręcił w prawo i ruszył szybkim krokiem w tamtą stronę. Szedł godzinę.

Uzumaki naprawdę go zostawił. Po tym wszystkim, co ostatnio razem przeżyli, po prostu z dnia na dzień się ulotnił. Po co były te kłamstwa o miłości, skoro relacja, którą stworzyli, tak niewiele dla niego znaczyła?

Sasuke zacisnął pięści i puścił się biegiem przed siebie. Naprawdę zaczynał wariować. Reagować emocjonalnie, zamiast trzymać nerwy na wodzy i starać się jakoś logicznie to wyjaśnić. Wziął głęboki oddech, uspokajając nerwy. Co zrobiłby w takiej sytuacji stary dobry Uchiha? Na pewno nie biegałby bez celu po mieście, piekląc się i kopiąc wszystko, co stanęło mu na drodze. To była domena Naruto.

Zmieniał się w Uzumakiego! Przystanął gwałtownie, by puknąć się otwartą dłonią w czoło. Pomysły już też zaczynał mieć równie głupie. Chociażby właśnie ten. Powstrzymał chęć, by zacząć gadać do samego siebie – jak to robił czasem Naruto – i w myślach powtórzył plan. Wróci na parking, wsiądzie w samochód i obskoczy wszystkie trzy mieszkania Uzumakiego, w których był. Jeśli będzie trzeba, to popyta nawet sąsiadów. Najsensowniej byłoby zacząć od wybrania numeru przyjaciela, ale to już zrobił, wychodząc ze spotkania. Nie było sygnału, jakby numer nigdy nie istniał.

Zgodnie z planem, Sasuke odnalazł swój samochód. Na szczęście chodząc po mieście, krążył w kółko, dlatego dosyć szybko udało mu się wrócić na parking. Ponadto z radością przyjął fakt, że przynajmniej jego orientacja w terenie miała się dobrze, bo auto odnalazł bez problemu. Naruto potrafił się zgubić, idąc przez cały czas prosto przed siebie.

Godziny mijały, a Sasuke jeździł z miejsca na miejsce, dobijając się do drzwi i wypytując mieszkańców. Z każdą kolejną rozmową robił się bardziej niespokojny. Zaczynał być zdenerwowany i nie potrafił nad sobą panować. I chociaż cudem uniknął uderzenia w drzewo, nie potrafił sobie odpuścić. Jeżdżąc pomiędzy mieszkaniami miał jeszcze odrobinę nadziei. Stracił ją, kiedy dodzwonił się do właściciela jednego z mieszkań i odbył z nim krótką rozmowę. Jak się okazało – lokalu nikt nie wynajmował od ponad trzech lat.

***

Kiedy Sasuke wkroczył do domu, wszystko wydawało mu się głupim snem. Bo czymże innym mogłoby być? Niezaprzeczalnie był to koszmar. Nikt nigdy nie widział Naruto, nikt o nim nie słyszał. Okej, sąsiedzi mogli nie zauważyć nowego lokatora, w końcu Uzumaki był w tym mieście od niedawna, ale jeżeli nawet właściciele mieszkań nie mieli pojęcia o tym, że komuś je wynajmowali, to coś zdecydowanie było nie w porządku.

Mimo to Sasuke gdzieś w głębi wierzył, że to wszystko nieprawda. Że ci wszyscy ludzie go okłamują, bo właśnie o to prosił ich Naruto. W końcu właściciele nie mieli obowiązku zdradzać mu, kim był ostatni lokator, kiedy wynajął to mieszkanie i gdzie się wyniósł.

Uchiha czuł jak wali mu serce, kiedy dotarł pod ostatnią z trzech kamienic. Wszedł schodami na górę i zamarł. Mieszkania nie było. Spłonęło doszczętnie – jak zdołał ocenić – dosyć dawno temu. Mieściło się na ostatnim piętrze, na które nikt nie zaglądał. I nikt nie raczył uprzątnąć syfu, który tu panował. Wszystko było stare i doszczętnie spalone. Patrząc na to, Sasuke poczuł, że uścisk na sercu wcale nie maleje. Było jeszcze gorzej.

Nie był pewien, czy sobie wmówił, ale kręciło mu się w głowie. Spojrzał na stojącą w progu Sakurę i na buty leżące przy drzwiach. Widział jedną parę? A może osiem takich samych? Haruno chyba dostrzegła, że był w kiepskim stanie, ponieważ nie odezwała się ani słowem. Mina jej zmarkotniała na jego widok i wycofała się do kuchni.

Sasuke chwiejnym krokiem udał się do łazienki, od razu wkładając głowę pod kran. Kiedy już zmarnował wystarczająco dużo wody, spojrzał w lustrze na swoje odbicie. Czy on, kurwa, zwariował?

Spotykał się z Uzumakim. Rozmawiali. Całowali się. Uprawiali cholernie przyjemny seks. Tyle… tyle że nie. Bo to wszystko nie mogło się zdarzyć. Bo miejsca, w których byli nie istniały. A raczej istniały, ale nie dla nich. Te wszystkie wspomnienia, które Sasuke nosił w pamięci, były jednym wielkim gównem. Były nic niewarte.

A numer Uzumakiego? Też nie istniał. Jeszcze wczoraj rozmawiał z nim przez telefon. A parę dni temu sam do niego zadzwonił. Tak, właśnie na ten numer.

Uchiha usiadł na podłodze i korzystając z tego, że zabrał ze sobą laptopa, szybko włączył urządzenie i odpalił pocztę. Wiadomości, które wymieniali były jego ostatnią deską ratunku. A nawet jeżeli Naruto przy jakiejś okazji dostał się do jego komputera i je skasował, to nieważne. Sasuke miał kopię zapasową wszystkiego. Tak dobrze ukrytą, że nikt nie miał możliwości, by się do niej dostać. Teraz wszystko się okaże. Tak, jakby mało mu było do tej pory dowodów.

A wiadomości nie było. Nic… ani śladu. Sasuke poczuł, jak robi mu się niedobrze. Owszem, mógł sprawdzić swoją kopię całej skrzynki, ale wiedział, że nie było takiej potrzeby.

W następnej chwili tkwił na kolanach przy sedesie, zwracając niedawno spożyty obiad.

***

Sakura była nieco bardziej uparta, niż zakładał. Kiedy tylko wychynął z łazienki, wyskoczyła zza rogu, trzymając tort czekoladowy. Pozapalała świeczki i uśmiechała się do niego zachęcająco. Jaką on miał, kurwa, ochotę wyjebać tym tortem w ścianę. I zrobił to. Z premedytacją.

***

Sasuke wziął urlop. Nie, żeby miał na to ochotę, ponieważ kochał pracować. Wziął go, bo musiał. Bo inaczej by sobie nie poradził.

Oszalał. Z całą pewnością zwariował i nie dało się już tego odkręcić. Skąd wiedział? Miał pierdolone przeczucie. I bynajmniej nie zamierzał wybierać się do specjalisty. Zakład zamknięty wcale go nie kusił.

Przez ostatnich parę dni w jego głowie kołatało się tyle myśli, że nie potrafił się na niczym skupić. Niektóre z nich były tak absurdalne, że wskazywały na pogłębienie się tego całego szaleństwa. Bo co to za pomysł, by nałykać się tabletek uspokajających i zobaczyć, co się stanie? Nie, wcale nie chciał popełniać samobójstwa. Tego akurat był w zupełności pewien. Nie było chyba takiej rzeczy, która by go do tego skłoniła. Nawet gdyby poprosił go o to Naruto. Chociaż…

Przerażało go to, że powoli sam zmieniał się w Uzumakiego. Skoro planował biegać po całym mieście i wykrzykiwać imię ukochanego, mając nadzieję, że może ktoś go spotkał lub zna, to nie mógł uznać się za normalnego. Naruto na pewno by tak postąpił na jego miejscu.

Nie wszystko w jego zachowaniu się zmieniło. Wciąż był dupkiem. Bez żadnych wyrzutów sumienia oznajmił Sakurze, żeby chwilowo spierdalała do swojej matki, bo on chce zostać sam. Nie, nie ujął tego wcale ładniej. Powiedział to dokładnie tymi słowami. Jej łzy również nie zrobiły na nim wrażenia.

Mimo że cały dom miał dla siebie, to i tak najpewniej czuł się w łazience. Siadał przy umywalce i myślał, co powinien teraz zrobić. Jak w ogóle mógł podejmować jakiekolwiek decyzje, skoro oszalał? Może to, że siedział tu, teraz, też mu się zdawało? Może spał? A może w ogóle nigdy do tego wszystkiego nie doszło, a on wciąż był w liceum? A może wcale się nie urodził?

Sasuke przetarł twarz dłonią, wiedząc, że coś zrobić musi. Jeżeli faktycznie był szalony, to żadna dodatkowa głupia decyzja już tego nie zmieni. Czy mogło być gorzej? Gorzej, to będzie, jeżeli tu zostanie.

***

To była jedna z tych cech, których u siebie nie poznawał. Być może dlatego, że nigdy jej nie posiadał. Spontaniczności, bo o niej mowa. Naruto był spontaniczny, a Sasuke… Sasuke był jego całkowitym przeciwieństwem pod tym względem. Nigdy nie decydował o czymś z dnia na dzień. No, prawie nigdy. Siadał, myślał i podejmował decyzję po zrobieniu wyczerpującej listy za oraz przeciw. I właśnie dlatego, decyzję, by wrócić do rodzinnego miasta podjął w jakieś trzy sekundy. Nie myślał. Zamiast tego się pakował. Zostawiając samochód w garażu, ruszył pieszo na dworzec kolejowy.

Kiedy siedział już w pociągu i wyglądał za okno, zaczął się zastanawiać nad jakimiś kolejnymi krokami. Chyba ta część, która wciąż była Uchihą zaczęła się kłócić z jego nową osobowością, ponieważ zganił się w myślach za ten idiotyczny pomysł z wyjazdem i chociaż resztę postanowił załatwić, jak należy.

Czy on już miał rozdwojenie jaźni, czy jeszcze nie?

Lista punktów okazała się dosyć prosta. Musiał unikać rodziców – to po pierwsze. A przynajmniej tak mówiło jego dawne ja. Przemawiający przez niego Uzumaki poradził mu, by nie zważając na nic, biegał po mieście i szukał. Sasuke jednak aż tak jeszcze nie oszalał.

Drugim punktem było odwiedzenie starego mieszkania blondyna. Kto wie, może wciąż tam pomieszkiwał? Jeśli nie, to może nowy właściciel miał pojęcie, co się z nim stało.

Trzeci punkt – dla Sasuke zdecydowanie najgorszy – to próba skontaktowania się ze starymi znajomymi Uzumakiego. Naruto nigdy nie palił za sobą mostów i bardzo cenił sobie kontakty z ludźmi, więc istniała spora szansa, że utrzymywał z kimś jeszcze przyjazne stosunki.

I na razie na tym lista się kończyła. Jeżeli to nie przyniesie efektów, to opracuje nowy plan. Albo… zacznie biegać po mieście i wykrzykiwać jego imię.

Kiedy po wielu godzinach jazdy, znalazł się w końcu na miejscu, miał mieszane uczucia. Z jednej strony pogłębiła się jego determinacja, by odnaleźć Uzumakiego. Z drugiej zaś, miał ogromną chęć, by odwrócić się i czym prędzej zawrócić.

Nie mieszkali w dużym mieście, dlatego niemal każda ulica w tym miejscu, w pewien sposób przypominała mu o Naruto. Blondyn jako dziecko miał tyle przygód, że Uchiha miał teraz spory problem, by znaleźć takie miejsce, w którym przyjaciel niczego nie odwalił. Jego przecież zawsze było wszędzie pełno. Nawet na osiedlowym śmietniku zdarzało mu się mieć nietuzinkowe przygody.

W ciągu tych lat miejscowość trochę się zmieniła i gdzieniegdzie rozrosła. Zamknięto ich ulubioną cukiernię i niewielkie kino, a zamiast tego otworzono kręgielnie i sklep meblowy. O, a tam po prawej niegdyś mieścił się ulubiony bar Uzumakiego. Podobno serwowano tam najlepszy ramen na świecie. Podobno, ponieważ Uchiha nie cierpiał tej potrawy i sam jej widok powodował u niego mdłości. Nienawiść do tej zupy jeszcze mu się pogłębiła, kiedy wpatrywał się, jak Naruto pałaszował miskę za miską. Jeden ramen był obrzydliwy, ale pięć to już zakrawało na tortury.

Sasuke darując sobie na razie wynajęcie pokoju w hotelu oraz kąpiel, od razu pewnym krokiem ruszył w stronę starego mieszkania Naruto. Właściwie, to jego opiekuna prawnego, który był przy okazji ich wychowawcą. Nawet jeżeli Uzumaki już z nim nie mieszkał, co było w sumie bardzo prawdopodobne, to na pewno mężczyzna mógłby mu zdradzić, gdzie przeniósł się jego podopieczny.

Ze sporym rozczarowaniem Uchiha pocałował klamkę. Nie łudził się nawet, że może zastałby go w innym terminie. Stary i obdrapany blok zniknął po prostu z powierzchni ziemi. Sasuke to nawet nie zdziwiło, gdyż budynek od dawna nadawał się do rozbiórki. Nie raz powtarzał Uzumakiemu, że wolałby mieszkać w baraku, niż w tej ruinie.

Nie potrafił jednak oderwać oczu od miejsce, w którym kilkanaście lat temu spotykał się z Uzumakim. Wprawdzie umawiali się w połowie drogi między ich domami, ale wiadome było, że przyjaciel nie stawi się na czas i Sasuke zdąży dojść pod jego miejsce zamieszkania. Zawsze stawał tak, jak teraz i wpatrywał się w dal. Na pojedyncze drzewa i pole, które wówczas znajdowało się po lewej stronie. Teraz wybudowali tam jakiś supermarket, a w tle majaczyły mu dachy innych nowych budynków.

***

Jakkolwiek długo by się nie łudził, w końcu musiał otworzyć oczy. Stało się to jednak szybciej, niż się spodziewał.

Okazało się, że namierzenie któregoś z dawnych znajomych Uzumakiego nie było problemem. Tylko część z nich opuściła rodzinne strony i wyjechała podbijać świat. Większość była przywiązana do ich małomiasteczkowej społeczności i od razu po skończeniu studiów, wróciła przejmować rodzinne biznesy.

Uchiha bez trudu namierzył Kibę – jednego z bliższych znajomych blondyna. Naruto wspomniał o nim nawet co nieco podczas jednego z ich ostatnich spotkań.

Inuzuka Kiba mieszkał w willi, w której mieścił się zarazem rodzinny zakład weterynaryjny. Dom wyremontowano i podzielono na części, tak aby zapewnić kolejnemu pokoleniu swobodę i własny kąt. Siostra Kiby wyszła za mąż, zanim Sasuke wyjechał na studia. Z tego, co kojarzył, to ona zamieszkiwała prawą stronę willi. Z mężem i… dziećmi. O ile jakieś mieli. Po aranżacji pozostałych dwóch części mieszkalnych Uchiha nie miał problemu z domyśleniem się, którą z nich zamieszkiwał Kiba. Przez te lata gust najwyraźniej wcale mu się nie poprawił.

Nie pomylił się.

Inuzuka otworzył mu drzwi, ziewając głośno i nawet nie racząc zasłonić ust. Dopiero kiedy zauważył Sasuke, spiął się lekko i wytrzeszczył oczy.

– Uchiha?

Sasuke skrzyżował ręce na piersi. Następnie nic sobie nie robiąc z szokowanej miny dawnego kolegi, minął go w drzwiach i wszedł do przedpokoju.

– Śmiało, czuj się jak u siebie – powiedział Inuzuka, który najwyraźniej zdążył się już otrząsnąć z szoku. – A mogę chociaż wiedzieć, co tu robisz?

Kiba zamknął drzwi i zaprosił gestem Sasuke do salonu. Ten jednak pokręcił głową, dając do zrozumienia, że przyszedł tylko na chwilę.

– W liceum przyjaźniłeś się z Uzumakim. Muszę wiedzieć, gdzie on teraz jest. Został w mieście?

Inuzuka ponownie wytrzeszczył oczy, a następnie z zakłopotaniem spojrzał na Uchihę.

– Ty tak na serio? Przecież Naruto wyniósł się z tobą na studia. Nie wiem, co się między wami wydarzyło, ale on je skończył i już tam został. Ale… tak, od paru lat jest tu z powrotem. Można tak powiedzieć.

– To znaczy? – dopytywał Uchiha, mając bardzo złe przeczucia.

Kiedy usłyszał odpowiedź Kiby, musiał podeprzeć się ściany, by się nie przewrócić.

***

Sasuke stał przed nagrobkiem, niezdolny do jakiejkolwiek reakcji. Jego maska zdążyła się już na dobre skruszyć, zanim dotarł na cmentarz. Teraz stał, wpatrując się w wyżłobione w marmurze litery, nie potrafiąc zapanować nad szokiem. Zatkał dłonią usta, nie będąc pewien, czy zaraz się nie rozpłacze.

Naruto nie żył od dobrych ośmiu lat. A on – jego najlepszy przyjaciel – nie miał o tym pojęcia. Nie wiedział, jak i dlaczego umarł. Czy był szczęśliwy? Na jego ustach zawsze pałętał się uśmiech. O czym pomyślał w tej ostatniej chwili? Czuł radość? Serce podpowiadało mu, że nie. Ale ono w końcu należało do egoisty.

Nogi mu się trochę trzęsły, a jednak wciąż stał. Dumny i wyprostowany. Nie chciał okazywać już więcej słabości. Wystarczyło, że i tak czuł na sobie wzrok Naruto. Obserwował go.

Czy Sasuke zwariował?

Poczuł, że ogarnia go panika. Tak, jakby dopiero teraz do niego dotarło, co się wydarzyło. Po tylu latach na nowo zakochał się w Naruto. Wystarczyło kilka spotkań, intensywnych zbliżeń, by poczuł dokładnie to, co kiedyś. Tyle że… to wszystko nie miało miejsca. Tym razem już musiał mięć tę pewność. Uzumaki był trupem!

Mężczyzna złapał się za głowę, próbując opanować zawroty. Naruto… nie żył? Jego Naruto, który jeszcze przed paroma tygodniami mówił mu, jak bardzo go kocha? Ten sam, który pokazał mu album ze zdjęciami, w którym trzymał wszystkie wspomnienia z ich wspólnego życia? Życia, które tak na dobrą sprawą nigdy się nie zaczęło, ponieważ Sasuke mu na to nie pozwolił. Uciekł, przekreślając wszystko. Od tego momentu nigdy nie był już szczęśliwy i miał nieodparte wrażenie, że Uzumaki również.

Sasuke tchnięty przez jakąś kolejną nierealną myśl, która zrodziła się w jego głowie, podszedł bliżej i zaczął dotykać nagrobka. Bardzo dokładnie przesunął palcami po żłobieniach, jakby chcąc się upewnić, że wzrok go nie mylił. Jednak i to nie dało mu pewności, że to na pewno miejsce spoczynku Uzumakiego. Jeździł nerwowo rękoma po chłodnym kamieniu, szukając… sam nie wiedział czego. Zapadni? Iluzji?

Tak, Sasuke chyba naprawdę zwariował.

Kiedy uzmysłowił sobie, że to na nic, odsunął się gwałtownie i spojrzał na niebo. Zbliżał się wieczór. Słońce powoli zachodziło, rzucając na świat pomarańczową poświatę. Ulubiony kolor Naruto.

Sasuke jeszcze raz rozejrzał się dookoła i nie dostrzegając na niebie ani jednej chmurki, wybuchł histerycznym śmiechem.

Przecież w filmach, kiedy któryś z bohaterów dowiadywał się o śmierci innego i stawał przed jego grobem, zawsze padał deszcz. Było ciemno, a z nieba skapywały krople przypominające łzy, którymi zalewał się bohater. Na cmentarzu był tylko on i mógł oddać się cierpieniu w samotności. A tutaj, tutaj było za spokojnie! Wesoły, pomarańczowy zachód, a więc jeszcze dzień. Te drzewa, na których pełno było zielonych liści. I to niebo, krystalicznie czyste i niebieskie, jak… oczy młotka.

Sasuke upadł na kolana i zaniósł się głośnym płaczem. Zatkał usta ręką, próbując powstrzymać szloch.

Krajobraz nie mógł być smutny i ponury, ponieważ sam Uzumaki nigdy taki nie był. Naruto był właśnie tym, co Sasuke dostrzegał wokół siebie tego wieczora. Żywy jak liście, pomarańczowy jak słońce i jego oczy – czyste jak niebo.

Właśnie w ten sposób Uzumaki chciał mu dać do zrozumienia, że umarł naprawdę.

***

Sasuke siedział na podłodze w pokoju hotelowym, zerkając przez balkon na pobliski plac zabaw. Była chwila po północy, więc żadne dziecko nie bawiło się już w piaskownicy. Było ciemno i pusto. Dokładnie tak, jak w sercu Sasuke.

Nie można było tego samego powiedzieć o jego głowie. W niej panował chaos. Tyle myśli, że Uchiha nie potrafił ich rozdzielić i zrozumieć. Jak gdyby ktoś posadził go w sali, w której puszczano koło setki filmów na raz na niewielkich monitorach. Były zbyt małe, by mógł coś na nich dostrzec, a jednocześnie było ich zbyt wiele, by potrafił je wszystkie omieść wzrokiem. Obrazy migały, odbierając rozum. Nie od dziś wiadomo, że telewizja ogłupia i zabija zdrowy rozsądek.

Dlatego Sasuke jeszcze przed zamknięciem wszystkich sklepów, zdołał kupić łopatę. Nie byle jaką, bo porządną łopatę. Nie miał doświadczenia w kopaniu dziur i właśnie dziś zamierzał go trochę zdobyć. Za jakąś godzinę, kiedy już będzie miał pewność, że o tej porze nie zastanie nikogo na cmentarzu.

Mężczyzna już tak naprawdę nie wiedział, w co wierzy. Nagrobek niewątpliwie był prawdziwy. Naruto, z którym widział się dwa tygodnie temu również. Ktoś musiał tutaj kłamać. A Sasuke zamierzał się dowiedzieć, kto taki.

***

Jak wyglądało ciało po ośmiu latach od śmierci? W jakim stanie rozkładu było? Tego Sasuke nie wiedział. Nie miał nawet zamiaru szukać na ten temat informacji, zdając się na instynkt. Nawet jeżeli zastanie w trumnie tylko kości, był przekonany, że rozpozna czy należą do byłego przyjaciela.

Tak, gdyby był sobą, dawno wyśmiałby ten pomysł. To było nielogiczne, już nawet pomijając sam plan wykopania zwłok. Jednak póki kierowała nim ta część, która od niedawna identyfikowała się z Uzumakim, myślenie przestało mieć znaczenie.

Nie wiedział, jak długo kopał. Pomimo panującego w nocy chłodu, czuł pot spływający po całym ciele. Grzywka przylepiła mu się do czoła, dłonie co rusz wycierał o materiał spodni. Kopał zawzięcie, nie zwracając uwagi na otoczenie. Kiedy po raz pierwszy zahaczył łopatą o trumnę, zdwoił wysiłki.

Był w połowie, kiedy z cmentarza zgarnęła go policja.

***

Siedział w celi, pustym wzrokiem wpatrując się w podłogę. Godzinę temu na posterunku zjawili się jego rodzice, jednak odmówił widzenia. Najwyraźniej oni jeszcze nie wiedzieli, co się stało. Gdyby poznali powód zatrzymania, w życiu by tu nie przyszli.

– Rodzina jest zawsze najważniejsza, prawda? – szepnął do siebie Sasuke, splatając dłonie. – Jest, dopóki jej postępowanie nie zagrozi reputacji reszty.

Uchiha nie miał wątpliwości, że ojciec wyprze się go przy pierwszej możliwej okazji. Sąsiedzi i tak będą gadać, jednak dopóki było co ratować, należało się wycofać. Lada dzień wszyscy się dowiedzą, że Sasuke jest szalony, a Fugaku już od dawna zastanawiał się, czy nie wysłać go do zakładu dla obłąkanych.

Cóż, miał trochę racji.

***

– Dlaczego to zrobiłeś? – spytał Itachi, kiedy już znaleźli się w jego mieszkaniu.

Sasuke wzruszył ramionami i postawił swoje bagaże przy drzwiach. Itachi zacisnął szczękę, przyglądając się obojętnej minie brata.

– W poniedziałek czeka cię parę testów i rozmowa z psychologiem. Postaraj się dobrze wypaść.

Nie odpowiedział. I nie zamierzał się odzywać do żadnego lekarza. W ogóle nie planował się komukolwiek tłumaczyć. Nawet Itachiemu. Chociaż starszy brat go o nic nie pytał. Liczyło się dla niego tylko to, by dobrze wykonać swoją pracę. A to, że w tej chwili przypadła mu obrona brata, nie miało znaczenia. Mimo to Sasuke wcale się nie łudził. Itachi się od niego nie odwrócił tylko dlatego, że na tym polegała jego praca.

– Jesteśmy rodziną – powiedział w pewnym momencie starszy, jakby czytając w jego myślach.

Ach, więc to tak. Pozwolił mu u siebie mieszkać, ponieważ tak został wychowany. Nie dlatego, że młodszy brat cokolwiek dla niego znaczył.

Sasuke zamknął się w swoim nowym pokoju, próbując odciąć się od reszty świata. Naruto był. Naruto go kochał. Naruto go opuścił. Sasuke został sam i brakowało mu tej… miłości? I teraz usilnie szukał jej u brata, którego przez całe życie miał gdzieś. Pięknie.

***

Trochę mu zajęło uświadomienie sobie, co też chciał mu tak naprawdę podarować Uzumaki. Bo czy nie było tak, że właśnie ponownie odnalazł swoje człowieczeństwo?

Odkąd porzucił przyjaciela, nie czuł nic. Stłumił wszystkie emocje, kierując się tylko tym, co właściwe i korzystne. Nie miewał chwil słabości, chyba że chodziło o filiżankę kawy. Ludzie nigdy nie znaczyli dla niego specjalnie wiele, a jednak po tym wydarzeniu zupełnie przestał sobie nimi zawracać głowę. Czy gdyby był świadkiem wypadku, rzuciłby się na pomoc? Nie miał na to czasu i jeszcze by się ubrudził.

Teraz przypomniał sobie, co znaczyło naprawdę czuć. Był pewien, że zwariował. Tęsknił, bał się, pragnął. I chyba to bolało go najbardziej.

***

Szansa na zmianę pojawiła się niebawem. Uzumaki zapewne nazwałby ją zmianą na lepsze, jednak dla Sasuke był to tylko kolejny cios.

Odkąd rozstał się z Sakurą i sprzedał ich dom, oddając jej część pieniędzy, nie widział jej ani razu. Swoje seksualne potrzeby postanowił zaspokajać ręcznie, więc nie była mu już do niczego potrzebna. Jej rola w jego życiu się skończyła.

Kiedy Sasuke dostał od niej pierwszy list, skrzywił się z niesmakiem, a jednak zdecydował się go przeczytać. Nie był długi. Sakura prosiła go o kontakt, ponieważ… była w ciąży.

Naruto powiedziałby, że dla Sasuke była to szansa na normalne życie. Skoro na powrót czuł jak każdy normalny człowiek, to co stało na przeszkodzie, by nie spróbować tego wykorzystać? Mógł przecież… spróbować zakochać się w Sakurze. A nawet jeśli nie, to pokochać przynajmniej swoje własne dziecko.

– Miałbyś dla kogo żyć, Sasuke. – Niemal słyszał słowa blondyna. I niemal widział jego uśmiech. I niemal… zwymiotował na tę myśl.

Żadnego listu więcej nie otworzył. A Itachi się nie wtrącał, tylko sporadycznie powtarzając mu, by wziął się w garść.

Sasuke już ani razu nie odstawił takiej histerii, jak w dniu, kiedy dowiedział się o śmierci Naruto. Popadał w swoją obsesję po cichu. W głowie. Czasami zdawało mu się, że czuł zapach Uzumakiego. Że ciepła dłoń musnęła jego policzek. Innym razem zdawało mu się, że ktoś siada tuż obok na jego materacu. Że szepcze coś do ucha. Ale Sasuke słyszał tylko krzyk. Nieustający wrzask, który nasilał się w jego głowie.

***

Kiedy taki człowiek sukcesu, jak Uchiha Sasuke sięgnął dna?

Sasuke spojrzał ponownie na równiutko ułożone koperty. Ta ostatnia… był w stanie się założyć, że był to wynik USG. Koperta była w końcu dość pokaźna, a Sakura raczej nie bawiłaby się w pisanie tak długich listów. Chociaż brunet nigdy się przed nią nie otworzył, nie ulegało wątpliwości, że trochę go jednak znała.

W jego głowie Naruto szeptał, by stanął na nogi.

A jeżeli Uzumaki wciąż mieszkał gdzieś głęboko w nim…

To powinien znaleźć w sobie jego legendarną odwagę.

Sasuke wziął głęboki oddech. Czuł napływ sprzecznych emocji. Emocji należących do niego i tych, które niezaprzeczalnie pochodziły od Uzumakiego.

Naruto wciąż żył. Był bez przerwy w jego sercu i co jakiś czas szeptał mu, co powinien dalej robić. A Uchiha już nie weryfikował, czy to się działo naprawdę, czy był to kolejny przejaw ogarniającego go szaleństwa.

Szukał złotego środka, starając się nie popadać w skrajności i coraz lepiej mu to wychodziło. Nie był już tym samym Sasuke. I choć w jego głowie mieszkał teraz i Naruto – nim również nie był. Był teraz Sasunaru. Albo Narusasu. Chociaż był sam jeden, tak naprawdę było ich dwóch.

– Itachi! – krzyknął po chwili, odwracając się na krześle w stronę drzwi do pokoju brata.

Starszy Uchiha pojawił się po chwili, krzyżując ręce na piersi i ze znudzonym wyrazem twarzy czekał, aż brat kontynuuje.

– Mógłbyś…? – spytał Sasuke, wyciągając w jego stronę dłoń z kopertami.

Itachi spojrzał najpierw na różową papeterię, a później na młodszego brata. Skinął głową, wyjmując listy z jego rąk. Sasuke czując, że nie może usiedzieć w miejscu, wstał i oparł się plecami o ścianę, tupiąc ze zdenerwowania nogą.

Starszy Uchiha otwierał po kolei każdą kopertę i przeglądał jej zawartość z lekkim uniesieniem brwi. Kiedy skończył, wyciągnąć dłoń, by oddać je bratu.

– Co tam jest? – dopytywał Sasuke, nie przyjmując wyciągniętych w jego stronę papierów.

– Ta dzisiejsza, to USG. Te dwie poprzednie, cóż, uważam, że sam powinieneś je przeczytać.

– Skoro ty już to zrobiłeś, to możesz mi streścić.

– To było dosyć osobiste.

– Jakie to ma znaczenie, skoro i tak już to przeczytałeś? – warknął Sasuke, marszcząc brwi. – Po prostu powiedz.

– Ma znaczenie. Jako prawnik niejednokrotnie miałem wgląd w cudzą korespondencję. Nie oznaczało to jednak, że mieszałem się w sprawy osobiste klienta, bardziej, niż wymagałaby tego sytuacja.

– Nie pieprz! – Sasuke nie wytrzymał i wyrywając mu z ręki koperty, cisnął nimi na drugi koniec pokoju. – Nie jestem twoim klientem! Jestem twoim… twoim…

– Jesteś moim młodszym bratem – dokończył spokojnie Itachi.

W następnej chwili wpadli sobie w ramiona, obejmując się ciasno. Itachi gładził brata uspokajająco po plecach. Ramiona Sasuke drżały, a koszula Itachiego z każdą chwilą stawała się bardziej wilgotna.

Po raz pierwszy Sasuke tak naprawdę zrozumiał, co znaczy mieć brata.

– I nigdy nie pozwolę, byś został z tym wszystkim sam – szepnął mu pewnego razu Uzumaki, kiedy siedzieli późną nocą sami w jego pokoju. – Jeśli nie będę mógł być przy tobie osobiście, załatwię zastępstwo.

Wtedy Uchiha nic na to nie odpowiedział. Bo co miałby? Nawet nie do końca rozumiał, co Naruto miał na myśli. Teraz jednak słyszał, jak blondyn kończył myśl w jego głowie:

– Nie jestem jedynym, który cię kocha. Nie jestem jedynym, którego odrzuciłeś, bo przerosły cię własne uczucia. Jest ktoś jeszcze. I ten ktoś zaopiekuje się tobą, kiedy ja nie będę w stanie.

Sasuke otarł łzy wierzchem dłoni i się roześmiał. Nie smutno, nie histerycznie. Chyba właśnie poczuł się szczęśliwy. Itachi zacisnął mocniej dłonie na jego plecach, dodając mu otuchy. Właśnie przestał być sam. Zyskał brata.