Rozdział 8.

Witam!

Najpierw oczywiście parę słów wstępu, choć może powinnam to nazwać raczej ostrzeżeniem? Rozdział pisany pod wpływem niekoniecznie pozytywnych uczuć, przez co wyszedł jaki wyszedł. Osobiście nazwałabym go dosyć dziwacznym, lecz ktoś mi bliski określił go nawet mianem nudnego, więc wolałam ostrzec ;-) obiecuję, że następny będzie już bardziej hm... konkretny?

Ciesze się, że w końcu zostały mi wytknięte jakieś błędy, których dosyć trudno (przynajmniej mnie) się całkowicie pozbyć. W wolnej chwili przejrzę raz jeszcze wszystkie notki i poprawię to, co wpadnie mi w oko. Na świeżo na pewno będzie łatwiej wszelkie błędy zlokalizować.

Tymczasem zapraszam do czytania

__________________________________________________________

W jego wyobrażeniach był to deszcz. Ciężkie, zimne krople spływające powoli po plastikowej tafli. W dotyku wszystko było zimne i śliskie. Mimo, że jego ciałem wstrząsnęło już wystarczająco wiele dreszczy, nie wyobrażał sobie powrotu. Lodowate krople zmoczyły mu całe ubranie, nieprzyjemnie dotykając wrażliwej skóry. Włosy przylgnęły do czoła, deszczowe łzy zaczęły mieszać się z jego własnymi. Skąd wiedział, że płacze? Powiedziało mu to ciepło, które znikąd zaczęło ogrzewać jego zmarznięte lico. Przesuwało się wraz z deszczem w dół twarzy, ostatecznie docierając do szyi, ściekając z niej i tonąc w przylegającej do ciała koszulce. Na granatowym materiale kończyły swoją podróż, a następne goniły je, najwyraźniej nie chcąc się rozstawać. Nie słyszał jednak własnego szlochu, tak, jakby uderzające o ziemię ogromne krople zagłuszały wszelkie hałasy.

Poprzez łzy spojrzał na swoją dłoń zaciśniętą na metalowej poręczy. Siedział na szczycie plastikowej zjeżdżalni. Zdążył zarejestrować jedynie jej lekkie drżenie, zanim obraz przed oczyma ponownie się zamazał. Kolejne przetarcie oczu, spowodowało ich lekkie pieczenie. Mimo to nie potrafił przestać. Nie był w stanie się opanować od ich ciągłego pocierania, tak, jakby miały przez nadmiar płynu zatonąć. Wiedział, że to nie prawda, lecz postanowił z tym walczyć, by ocalić zamazany obraz. Nie było bowiem dla sześciolatka nic gorszego, niż strach, deszcz, samotność i niesprawny wzrok spowodowany nadmiarem łez napływających do oczu. Tracąc kontakt z rzeczywistością wpadał w jeszcze większą panikę. Wiedział, że nie powinien. Zdawał sobie sprawę z tego, że ręce miał brudne od błota i rdzy znajdującej się na metalowej poręczy. Wszystko to, znajdowało się teraz na jego małej, dziecięcej twarzy i choć z całych sił starał się przecierać oczy wierzchem dłoni, już czuł w prawym oku obecność ciał obcych, co wcale nie poprawiało jego obecnej sytuacji.

Chłopczyk znał własne ciało już wystarczająco dobrze, by wiedzieć, co go po tym wyskoku czeka. Był chorowity odkąd tylko pamiętał. Wydawało mu się, że spędził w łóżku z wysoką gorączką większą część swojego życia. Był jednak na tyle młody, że pamięcią nie był w stanie sięgnąć wyjątkowo daleko. Jednak każdej myśli o życiu, towarzyszyła wizja łóżka i ogarniającej go przez większą część dnia samotności. Po prostu leżał. Leżał i patrzył, i czekał, aż ten z pozoru czarny świat w końcu się obudzi i do jego pokoju zawita życie. Słońce wpadało do niego w tylko jednej postaci. Zasłonięte w pokoju żaluzje stanowiły swojego rodzaju świętość, więc nie należało ich ruszać. Odrobina ciepła i radości wpadała do niego pod postacią starszego brata. Jedenastolatek przychodził do niego tuż po szkole, zabawiając rozmową o tym, czego się nowego w niej nauczył i organizując mu czas.

***

Sasuke pamiętał dokładnie ten moment. W pokoju panował półmrok, on leżał szczelnie owinięty swoją czerwoną, puchatą kołdrą. Granatowa lampka na stoliczku nocnym była zgaszona, a obok niej stał jedynie kubek z gorącą herbatą i paczka zamkniętych chusteczek. Nie miewał zbyt wielu zabawek, a w dzień taki jak ten matka zabierała mu wszystkie, tłumacząc, że musi się najpierw wykurować, a siedzenie na zimnej podłodze mu w tym nie pomoże. Pokój chłopca był więc całkowicie wysprzątany i pozbawiony wszystkich przedmiotów, sprawiających mu jakąkolwiek radość. Matka bywała surowa, szczególnie, kiedy któryś jej dwóch synów chorował. Chodziła podenerwowana przez cały ten czas, bardziej jednak zła z powodu przymusowego wolnego od pracy, niż z powodu niedyspozycji dziecka. W głębi serca oczywiście się martwiła, nie ukazując tego jednak. Sasuke było niesamowicie przykro z tego powodu przez połowę każdego dnia. Połowę, ponieważ powrót Itachiego ze szkoły rozbudzał na nowo jego dziecięcą radość, dzięki której w mig zapominał o chorobie i samotności, ciesząc się obecnością brata.

Najpierw słyszał ciche szuranie, a kiedy  po domu rozległ się dźwięczny głos matki nawiązujący do lekcji, serce zaczynało mu walić w piersi jak oszalałe. Spinał się i nie odrywając wzroku od drzwi, czekał na ten moment. Minęła pierwsza minuta, druga, czasami mijały i trzecie, lecz zawsze w końcu klamka zaczęła powoli opadać w dół, czemu towarzyszyło powolne ustąpienie drzwi. Do pokoju wdarło się odrobinę światła, lecz nie ono było tak niezwykłe ważne. Sasuke skupiał się na sylwetce, która stała w drzwiach, nieśmiało zaglądając do środka, chcąc się upewnić, że swoją obecnością nie będzie przeszkadzać. Chłopiec wiedział, że Itachi po prostu nie chciałby go obudzić. Wiedział to tak dobrze, że choćby był nie wiadomo jak zmęczony, nie byłby w stanie zasnąć. Tej chwili wyczekiwał przez cały dzień i nie wybaczyłby sobie, gdyby jakimś cudem ją przegapił, a starszy brat widząc, że zmorzył go sen, odpuściłby sobie dzisiejszą opowieść i powrócił do siebie.

Starszy z chłopców widząc uśmiechnięta twarz brata i jego błyszczące w zainteresowaniu oczy, sam automatycznie przywoływał błogi wyraz twarzy i wchodził do pomieszczenia. Wszystko odbywało się zawsze według określonego schematu. Zawsze tak samo, jakby czynności tych nie można było urozmaicić. Brak zmian, brak momentu zaskoczenia, jak gdyby całość działa się w po raz któryś z kolei czytanej powieści. Niezależnie od momentu, od chwili w której śledziło się z uwagą ponownie te same linijki tekstu, treść nie ulegała zmianie. Obraz zyskiwał na wyrazistości. W trakcie trwania poszczególnych scen, można było dostrzec szczegóły, na które wcześniej nie zwróciło się najmniejszej uwagi. Inny czas, różne momenty w życiu, lecz ten sam film, obraz, sceneria, tylko bohaterowie rośli z seansu na seans.

Itachi podchodził do łóżka młodszego brata, zapalał lampkę na stoliczku i uśmiechał się do chłopca szczelnie owiniętego pościelą. Sasuke odsuwał się na bok i odchylając nieco kołdrę, składał mu niemą prośbę. Jedenastolatek wsuwał się pod nakrycie, po czym obejmował młodszego chcąc go dodatkowo ogrzać własnym ciałem. Sasuke zaczynał zawsze od obwąchania lśniących, z każdym dniem dłuższych włosów chłopca, przy okazji komplementując je na głos i prosząc, by nigdy ich nie ścinał. Następnie odsuwał się na odległość, z której mógł dobrze obserwować spokojną twarz Itachiego. W tejże chwili rozpoczynała się opowieść. Historie o życiu, o książkach, filozoficzne przemyślenia jedenastolatka. Sasuke był bardzo dobrym słuchaczem, a to o czym opowiadał brat, zawsze sprawiało mu wiele radości, nawet wówczas, gdy brunet mówił o czymś, czego pięciolatek za nic nie potrafił zrozumieć. Wszystkie te kwestie, niezależnie od tego, czy dotyczyły szkoły, do której jeszcze nie chodził, czy świata ogólnie. Chłopiec chłonął każde jego słowo, zachowując głęboko w pamięci mądrości, którymi dzielił się z nim brat.

Wszystko to kończyło się w chwili, w której do domu wracał ojciec, czasem niemal siłą odciągając Itachiego od chorego brata i zaganiając do lekcji. Pięciolatek pozostawał zupełnie sam do końca dnia, tylko czasem odwiedzany przez matkę, która co jakiś czas sprawdzała mu temperaturę, przynosiła coś do picia bądź jedzenia. Jedyne, co odróżniało końcówkę dnia, od jego początku, to zapalona, nieustannie znajdująca się na stoliku, lampka. Sasuke wpatrywał się w nią, wspominając obecność brata i przypominając sobie każde słowo, które padło tego dnia w tym pokoju. Wpatrywał, rozmyślał i tęsknił, dopóki matka nie zjawiała się każąc mu spać, przy okazji gasząc jedyne źródło światła. Pięciolatek ponownie znajdował się opuszczonym przez życie pokoju.

***

Kurczowo trzymał się barierki, gibał się w przód i w tył, powtarzając wyuczone na pamięć sentencje. Starał się odnaleźć w nich sens i ukojenie. Zrozumieć, uspokoić się i zapamiętać, jak do tego doszło. Choćby w niewielkim stopniu ogarnąć, czemu służyć ma ten świat. Dlaczego musi żyć tak, jak w kółko powtarza matka? W głowie niesamowicie mu huczało. Słyszał wiatr, szum morza, którego nigdy nie widział, słyszał cichy szept brata, który dzielił się z nim każdym swoim przemyśleniem. Z czasem zaczął pojmować więcej, niżby w tym wieku chciał. Rozumiał więcej, przyswajał i analizował. Ogarnęły go wszystkie wątpliwości, które od jakiegoś czasu towarzyszyły już Itachiemu, do których dołączyły jego własne, przerażając go jeszcze bardziej. Na właśnie te, całkowicie osobiste, nie miał gotowej odpowiedzi. Nie było niczego, co mogłoby je rozwiać bądź potwierdzić. Po prostu były. Kłębiły się w jego głowie, dostarczając coraz to nowych i doprowadzając go do szaleństwa. To, co opowiadał mu Itachi zmieniło wszystko. Każda ta historia była niesamowicie interesująca, wciągająca, lecz jednocześnie tak niezwykle przejmująca i zmuszająca do myślenia.

Sasuke wraz z pierwszymi niepokojącymi objawami powinien zrezygnować. Wiedział to wszystko tak doskonale, był całkowicie świadom, lecz nie potrafił tego zrobić. Nie potrafił powstrzymać rosnącej z każdym dniem fascynacji i dał się pochłonąć przez ten obłęd, wiedząc, że może nie być już ratunku. Prosił o więcej, błagał Itachiego, by powiedział mu wszystko. I choć czuł się przez to znacznie gorzej, nie widział już innego rozwiązania, jak tylko oddać się temu i żyć z tą świadomością.

W głowie zaszumiało mu na tyle, że odruchowo zasłonił uszy, starając się powstrzymać to uczucie. Jednak dźwięk, który próbował rozsadzić jego mózg nie pochodził z zewnątrz. Wszystko to działo się gdzieś głęboko w nim, nie pozwalając mu dalej spokojnie funkcjonować. Jakby cały świat zmówił się przeciwko niemu, chcąc go zniszczyć. Za dużo wiedział, zdecydowanie za dużo. To było za wiele, zdecydowanie za wiele jak dla przeciętnego sześciolatka. Choć czy sam ten fakt nie świadczył o nim zupełnie inaczej?

– Sasuke, już w porządku. – Usłyszał głos gdzieś z dołu. Następnie rozległo się ciche skrzypienie stopni, prowadzących na szczyt zjeżdżalni.

I tym razem było tak samo. Przejmujący chłód i poczucie samotności opuściło go wraz z ciasno obejmującymi go ramionami brata. Długie włosy Itachiego, związane z luźny kucyk opadły na jego ramiona. Mimo oczu, które wciąż pełne miał słonych łez, mimo rozmazanego obrazu, on widział. Doskonale widział, jak zadbane były i jak błyszczały zdrowym, niewymuszonym blaskiem.

– Póki jesteśmy razem, wszystko będzie dobrze. – Przy jego uchu rozległ się cichy szept dwunastolatka, którego gorący oddech owiał zmarznięta skórę szyi młodszego chłopca. – Jesteśmy wyjątkowym rodzeństwem, pamiętaj o tym. Uzupełniamy się, potrzebujemy, by to wszystko przetrwać. Nie pozwolę, by kiedykolwiek któryś z nas miał zostać z tym sam. Obiecuję ci to, Sasuke.

***

Dochodziła godzina druga, a on był zaledwie na etapie luźnego szkicowania. Było to niezwykle dziwne, biorąc pod uwagę fakt, że zazwyczaj z początku nie zwracał zbytniej uwagi na detale, przywiązując do nich większą wagę dopiero podczas bardziej zaawansowanego etapu pracy. Szczegóły, to było coś, co można było nanieść w dowolnym momencie. Szkic miał być zaledwie zarysem, nie musiał więc zawierać wszystkiego tego, co chciał by rysunek w sobie miał. Tym razem jednak bał się. Zdecydowanie zbyt mocno obawiał się, że myśl przeminie, a jemu ulecą z głowy wszelkie szczegóły. Myśl, że mógłby zapomnieć, towarzyszyła mu od samego początku tej pracy. Przerażała i mobilizowała, narzucając przerastające go tempo. Wielokrotnie musiał zaczynać od początku, gdyż przez pośpiech zniszczył to, co udało mu się stworzyć do tej pory. Mechanizm ten przypominał mu własne życie, a wizja ta jedynie bardziej go dobijała. Jakkolwiek by się nie starał, świat zawsze legł w gruzach, a cały ten wysiłek, który włożył w osiągnięcie choćby niewielkiego sukcesu, szedł na marne.

Sasuke musiał przyznać to przed samym sobą, on po prostu się poddał. Tego wszystkiego nałożyło się już na siebie zdecydowanie za wiele, by mógł walczyć dalej. Życie - jego przeciwnik numer jeden - wyrobił sobie miażdżącą przewagę, nie pozwalając brunetowi nawet zwyczajnie wystartować. Każdej próbie towarzyszyło kolejne rozczarowanie i zwątpienie w jakikolwiek sens tej żałosnej egzystencji.

Potrząsnął głową, starając się wyzbyć wszystkich tych myśli. Następnie przeczesał ręką włosy i spojrzał nieufnie w kierunku kartki. Kolejna sztuka papieru była na granicy zarysowana nadmierną ilością delikatnych kresek. Papier lepszej jakości pozostał zaś wyłącznie cichym marzeniem, które prawdopodobnie nigdy nie miało się spełnić. Sasuke oszczędzał na wszystkim, na czym tylko się dało. Mógłby zrobić sobie co prawda mały prezent urodzinowy, lecz zwyczajnie nie chciał. Samo pamiętanie o tym dniu, powodowało ciarki na jego bladych plecach.

 Starając się zapanować nad drżeniem dłoni, przeciągnął suchym pędzlem całkiem śmiało po papierze, w celu delikatnego rozmazania ołówka. Zatrzymał się w odpowiednim momencie, odrywając rękę od kartki. Przez chwilę przyglądał się swemu dziełu, po czym nieco zmieniając koncepcję obrazu, zaczął mieszać kontury i cieniowanie. Ze wszystkich możliwych rodzajów jesieni, musiała wygrać akurat ta. Pora brzydka, ponura, czasem zdarzało się, że i deszczowa. Błoto, wilgotne zimne powietrze, szerząca się wokół depresja.

Z każdą chwilą prace postępowały sprawniej. Ciemne oczy nabrały niespodziewanego blasku, dłoń poruszała się coraz sprawniej i precyzyjniej. Myślami był gdzieś daleko, wszystko działo się poza jego świadomością. On po prostu rysował, zupełnie o tym zapominając. Ręka poruszała się automatycznie, rejestrowała efekty, zmieniała wizję, poprawiała. Sam Sasuke jakby nie miał o tym pojęcia, o czym świadczył jego nieodgadniony wyraz twarzy i nieobecny wzrok. Wydawać by się mogło, że czuł się w tej chwili szczęśliwy, że czerpie z tego radość. Były to jednakże wyłącznie spekulacje. Wraz z ukończeniem pracy, oczy zaszły znajomą mgiełką obojętności, ręce zaś opadły wzdłuż ciała, smętnie zwisając. Rozbiegany wzrok rejestrował każdą, nawet najmniejszą kreseczkę, analizując, czy jej istnienie okazało się konieczne. W grę weszła ocena wszelakich odcieni. Czy aby na pewno zacieniowania te idealnie ze sobą współgrały? Gdy wzrok chłopaka spoczął na samym centrum rysunku, wyraz jego twarzy odzwierciedlał szczery smutek. Długi czas wpatrywał się w uśmiechniętą twarz, której nigdy nie zapomni. Obraz ten wyrył się w jego pamięci tak bardzo, że potrafił odtworzyć w tym momencie nawet najdrobniejsze detale. Doskonale pamiętał wszystko, od stroju zaczynając, na szerokości uśmiechu kończąc. Był dokładnie taki sam, jak tamtego dnia. Przymrużone oczy, łagodny wyraz twarzy, miłość mieszcząca się w zaledwie jednym, delikatnym uśmiechu. Zachował każdą, nawet najdrobniejszą krzywiznę twarzy.

Gdyby chwycił akurat kartkę i długopis, prawdopodobnie napisałby o tym, jak bardzo pęka mu w tej chwili serce. O strumieniach gorącej krwi, które zalewają jego duszę, piekąc i drażniąc, kiedy on nie był w stanie się podrapać, przynosząc sobie chociaż chwilową ulgę. To wszystko bolało tak bardzo, że nie miał nawet pojęcia, jak mógłby to światu ukazać. Choć skryty, czasem miał ochotę wykrzyczeć to wszystko. Wrzeszczałby tak głośno, by usłyszał go cały świat, calutki. Krzyczał, dopóki ktoś nie udzieliłby pomocy. Krzyczał i modlił się, by to się wreszcie skończyło.

Odłożył pędzel na bok i postanawiając dać odpocząć chorej nodze, przysiadł na rogu niewielkiej kanapy. Na dworze zaczęło się już przejaśniać. Kiedy blade światło, poczęło zalewać pomieszczenie, dopiero zauważył ile w namalowanej przez niego twarzy było smutku i upiorności. I tym razem się nie udało. Mimo starań, uśmiechnięta twarz Itachiego przypominała mu jedynie oblicze trupa.

***

W porównaniu z ostatnimi dniami, ten zapowiadał się wyjątkowo przyjemnie. Temperatura skoczyła nieco w górę, słońce wyłoniło się zza nieskazitelnie białych chmur. Blask promieni  słonecznych odbijał się od świeżego śniegu. Biały puch zalegał niemalże wszędzie. Mimo iż ulice i większe chodniki zostały dokładnie oczyszczone, wszelakie boczne uliczki oraz alejki parkowe wręcz tonęły pod jego ciężarem. Cóż się jednak dziwić, skoro padało niemalże przez cała noc.

Szczupła dłoń sięgnęła pod poły płaszcza, dosięgając komórki i nieco ściszając dźwięk w odtwarzaczu MP3. Następnie ponownie pokierowała się do kieszeni, poszukując źródła poprzedniego ciepła. Rękawiczki niewiele pomagały, mimo iż było dziś wyjątkowo sucho, przez co mróz nie dawał się tak mocno we znaki.

Wszystko wokół ucichło, piosenka skończyła się. Następne na liście było The Unforgiven. Nie minęła chwila, kiedy popłynęła dobrze znana melodia, choć zdecydowanie nienależąca do ulubionych. Właściwie, to nigdy specjalnie nie przepadała za Metallicą. Słuchania tego utworu nauczyła się od niego. Dość często zdarzało się, że gdy postanawiała złożyć mu wizytę, w głośnikach leciała akurat ta melodia. Nie miała pojęcia, ile ta piosenka może dla niego znaczyć, skoro uparcie, w kółko jej słuchał. Podejrzewała jednak, że dosyć wiele i musiało to dotyczyć spraw możliwie najbardziej osobistych,  skoro wyłączał zawsze, gdy tylko pojawiała się na horyzoncie, tak jakby poprzez słuchanie mogła się wszystkiego domyślić. Nie była zbyt dobrze obeznana w ludzkich uczuciach, jednak mimo to zdołała zrozumieć, że w jej towarzystwie podczas słuchania czuł się bardzo nieswojo. I choć nigdy nie miała okazji przesłuchać w całości tego utworu będąc u niego, często znienacka wpadając natrafiała na inny jego kawałek. W niedługim czasie piosenka zapadła jej w pamięć, lecz dopiero później zaczęła się podobać. Słowa zaczęły przemawiać, melodia koić i uspokajać. I choć wciąż nie wiedziała, czego on w niej poszukiwał, wmówiła sobie, że potrafi to zrozumieć i zaakceptować.

Mury szkoły pojawiły się na horyzoncie w ekspresowym tempie. Mimo iż nie miała na to specjalnie ochoty, bez ociągania skierowała się w stronę głównej bramy. W tym celu musiała przejść przez jedną z większych ulic, przy której położony był budynek. Świadomie, lecz zupełnie się do tego nie przyznając, postanowiła przeciągnąć tę mało upragnioną chwilę i skierowała się w stronę najbliższych pasów. Całkowicie zignorowała myśl, że przecież przy średnio uczęszczanej ulicy spokojnie nie raz przebiegała na dowolnym odcinku jej długości, wyjątkowo sugerując się tym, co mówiło prawo.

Nie spiesząc się, skierowała się w stronę pasów, przy których prócz przystanku autobusowego nie stało absolutnie nic. Szkolny parking znajdował się z zupełnie przeciwnej strony, dlatego też tą ulicą przemieszczały się głównie pojazdy komunikacji miejskiej, oraz ludzie jadący gdzieś dalej do pracy. Dziewczyna zatrzymała się, rozejrzała, po czym ruszyła przed siebie, korzystając z okazji, że autobus, który właśnie zmierzał w jej kierunku, musiał zatrzymać się jeszcze na przystanku. Po chwili na ulicy zaroiło się od uczniów, którzy całymi stadami opuszczali zatłoczony pojazd. Jak wielkie było jej zdziwienia, gdy wśród nich dostrzegła z trudem wysiadającego Sasuke. Brunet był cały poobijany, posiniaczony, do tego chodził o kulach. Głos jej odebrało, przystanęła.

– Długi weekend sobie zrobiłaś, co? – odezwał się chłopak, gdy tylko dostrzegł koleżankę. Starał się zupełnie zignorować jej przerażoną minę, jakby nic się nie stało.

– Kto? Kiba? – Sakura zlustrowała uważnie całą jego sylwetkę. – Zgłosiłeś? Pewnie nie.

– A coś by to zmieniło? – Uchiha spojrzał na nią marszcząc groźnie brwi, po czym bez słowa ruszył przed siebie w kierunku znienawidzonej szkoły.

Haruno poszła w ślad za nim, bez trudu zrównując z nim krok. Nie było to specjalnie trudne, bo mimo iż chłopak radził sobie w nowej sytuacji całkiem sprawnie, to jednak tempo jego chodu było dosyć ograniczone.

– Spójrz tylko na swoją stopę, naprawdę uważasz, że to nic takiego?

– Akurat to nie jest jego sprawką. – Brunet westchnął widząc pytające spojrzenie dziewczyny. – Nie pytaj, to nie twoja sprawa – dodał ostro.

Sakura wzruszyła ramionami, dając wyraźnie do zrozumienia, że w takim razie nic jej to nie obchodzi. Doskonale rozumiała, że Uchiha nie należy do wylewnych, jednak tym razem sprawa wyglądała na dosyć poważną i postanowiła się zwyczajnie obrazić. Nikt nie kazał mu się spowiadać z tego, co i po co pisał, malował, myślał, jednak niemalże niesprawna noga stanowiła problem znacznie innej kategorii. Przyspieszyła kroku, nie mając jednak zamiaru zachowywać się jak typowe naburmuszone dziewczęta, wymijając go i udając się w dalszą drogę samotnie. Skończyło się na tym, że miała nad nim pół kroku przewagi.

– Sakura – usłyszała za sobą cichy, tak dobrze znany jej głos. Niewiele myśląc odwróciła głowę. – Wybacz, ale chyba w najbliższym czasie nie wybierzemy się na łyżwy. – Na ustach bruneta pojawił się delikatny uśmiech.

I jakże by ona mogła dalej być na niego zła? Wyszczerzyła się tylko w odpowiedzi i poklepała go po ramieniu.