Rozdział 7.

Witam!

Tym razem jestem z nowym rozdziałem nieco szybciej, choć i tak później, niż zamierzałam. Trochę spraw mi wypadło i o, wyszło jak wyszło.

Postanowiłam postawić na krótsze rozdziały. Wiem, ja też tego nie lubię, ale tym sposobem będą (powinny :P) ukazywać się częściej. Tym bardziej, że pozostał tylko miesiąc wakacji, a potem witaj męczarnio od rana do wieczora.

Pozostaje kwestia kontaktu. Nie bardzo wiem, co mogłabym podać. Na GG nie wchodzę prawie wcale, fb to chyba byłaby póki co przesada, zostaje mail. Na pewno gdzieś tam na profilu można znaleźć opcję kontaktu, ale i tak napiszę tutaj: erroay@gmail.com tak na początek :-) lubię zawierać nowe znajomości, więc śmiało można pisać. Jeśli ktoś chce, by go powiadamiać, również!

Nie ględzę już więcej i zapraszam do czytania!

__________________________________________________________

Muzyka rozbrzmiewała w całym domu. Tak, w absolutnie całym. Gdziekolwiek by się udał, nie był w stanie odnaleźć choćby jednego cichego zakamarka. Kiedy zdał sobie z tego sprawę, postanowił znaleźć chociaż schronienie przed tymi wszystkimi ludźmi. Miał szczerze dość towarzystwa i liczył, że w obrębie trzech pięter uda mu się znaleźć takie miejsce, gdzie choć przez chwilę będzie mógł pobyć jedynie sam ze sobą.

Naruto czuł się tu lekko zagubiony. Niby nic poważnego się nie działo, ale z niejasnych przyczyn kręciło mu się w głowie, a świat wirował przed jego oczami. Uczucie to było co najmniej dziwne. Jednak najgorsze w tym wszystkim było to, że nie znał przyczyny tego wszystkiego. Z godziny na godzinę czuł się coraz gorzej, bo nie dość, że jego własny organizm odmawiał mu posłuszeństwa, to w dodatku dołączył do tego dość smętny nastrój. Miał w głowie mały mętlik i ani trochę nie czuł się z tym dobrze. Nie potrafił bowiem wytłumaczyć, dlatego łzy prawie same cisną mu się do oczu i czuje ogromną potrzebę po prostu wziąć i się rozpłakać. Gdyby jednak znalazł się ktoś ciekawy, co też go gnębi, blondyn nie potrafiłby odpowiedzieć. Zwyczajnie nie był pewien.

Teraz zaś uciekał przed wszystkimi, korzystając z okazji, że wraz ze znikającym alkoholem, zniknęło również skrępowanie i ludzie powychodzili na parkiet. Widok ten nie należał jednak do najprzyjemniejszych. Tuzin spoconych, klejących się do ciebie ciał, splątanych w bezwstydnym, erotycznym tańcu.

Uzumaki skrzywił się lekko na samo wspomnienie tego przedstawienia. Jakże cieszył się w tej chwili z tego, że nie pił. Co prawda objawy, które go nękały były dosyć niepokojące, jednak miał pewność, że nie była to sprawka alkoholu. Niestety, fakt ten nie był zbytnio pocieszający, biorąc pod uwagę, że w związku z tym nie potrafił w żaden sposób wytłumaczyć tego, co go dotknęło.

Naruto zatrzasnął kolejne drzwi, gdy ujrzał co też działo się za nimi między dwójką gości. Nie było już ucieczki. To były ostatnie drzwi, za którymi mógłby się skryć w całym tym ogromnym domu. Blondyn z przykrością stwierdził, że niestety, ale spóźnił się. Wszystkie napalone na siebie pary, zdołały już pozajmować wszelkie możliwe kryjówki, nie pozostawiając blondynowi mu ani jednego wolnego metra kwadratowego.

– Szlag by to trafił – mruknął pod nosem i udał się schodami z powrotem na dół. Samotnie nie zaszedł jednak zbyt daleko.

– O! Tutaj jesteś! – Temari uśmiechnęła się rozpromieniona widokiem Uzumakiego i korzystając z okazji wzięła go pod ramie. – Wszędzie cię szukałam – szepnęła chłopakowi na ucho.

Naruto cicho westchnął, jednak uśmiech na jego ustach nie ustąpił nawet na moment. Dziewczyna nie puszczając go ani na moment, przeciskała się między parami obściskującymi się już na schodach.

– Może pójdziemy do mnie? – W jej oczach pojawił się nadnaturalny błysk. – Pokażę ci mój pokój – szepnęła, po czym nawet nie czekając na jakąkolwiek reakcję, pociągnęła Uzumakiego w wąski korytarz. Naruto odwrócił głowę i z utęsknieniem spoglądał w stronę schodów prowadzących na parter. Nic jednak nie mówiąc, udał się za blondynką, która w tym momencie trzymała go mocno za rękę. Już po chwili został brutalnie wciągnięty do ciemnej sypialni i pchnięty w kierunku łóżka.

– Zaczekaj chwilę, pójdę po coś do picia – powiedziała Temari, po czym zajrzała do pomieszczenia obok, które Uzumaki początkowo wziął za łazienkę.

Naruto rozsiadł się wygodnie na dużym, dwuosobowym łóżku i starając się rozluźnić, począł rozglądać się po pomieszczeniu. Drzwi były zamknięte na klucz, dlatego też nie udało mu się tu wcześniej trafić. Pokój był typowo kobiecy. Mimo zgaszonego światła, blondynowi nie umknęło, iż ściany mają kolor ciemnego różu. Centralną część pomieszczenia zajmowało łóżko, z prawej strony od drzwi stała mała, kremowa toaletka wyłożona najróżniejszymi kosmetykami. Po stronie lewej znajdowała się wysoka komoda wykonana z jasnego drewna oraz szafka na książki. Dalej były drzwi do sąsiedniego pomieszczenia, za którymi chwilę temu zniknęła dziewczyna. Na samym środku podłogi leżał biały, puchaty dywanik. Poza tym w pokoju znajdował się jedynie stoliczek nocny po prawej stronie łóżka, na którym leżało kilka typowo kobiecych rzeczy. Blondyna wmurował lekko widok różowych stringów dziewczyny, zrobionych z właściwie samej przezroczystej koronki. Widok ten sprawił, że chłopakowi zrobiło się gorąco, a jego policzki pokryły się rumieńcem. Sytuacja, w której się znajdował powoli przestawała mu się podobać.

Kiedy blondynka wróciła do pokoju, chłopak nawet nie podniósł na nią wzroku. Bez słowa przyjął od niej szklankę, starając się zapanować nad gorącem, które na dobre ogarnęło jego policzki.

– Za co wypijemy? – spytała, wplątując swoją dłoń w jego jasne włosy. – Za nas?

Lekko zaskoczony Uzumaki prawie zakrztusił się pitym właśnie sokiem. Blondyn zaczął kaszleć, a kiedy się opanował, podniósł zszokowane spojrzenie na stojącą nad nim dziewczynę. Zamiast jednak zadać planowane pytanie, powiedzieć w tej sytuacji cokolwiek, Naruto nie mogąc powstrzymać odruchu, wypluł cały sok, który znajdował się w jego ustach. Jego błękitne oczy powiększyły się do niemożliwych rozmiarów, a wraz z nimi szkarłat oblewający policzki.

Temari nie miała na sobie bluzki. Nie miała w dodatku bielizny. Była naga od pasa w górę i najzwyczajniej w świecie się tym nie przejmując, uśmiechała się do zaskoczonego chłopaka.

– Podoba ci się? – Nie czekając na jakąkolwiek reakcję sięgnęła po jego dłoń i ulokowała na swojej nagiej piersi. – Ładne, prawda?

Dopiero to sprawiło, że Uzumakiemu udało się ocknąć. Chłopak wręcz odskoczył od blondynki, wyrywając się z jej uścisku. Odstawił szklankę na łóżko i nie zwracając uwagi na zaskoczoną minę koleżanki, szybkim krokiem opuścił pomieszczenie.

Czuł jak robi mu się niedobrze. Nie potrafił tego wytłumaczyć, ale naszła go ogromna chęć, by zwrócić wszystko to, co do tej pory jadł. Nie bardzo pamiętał jak dostał się na dół, w jaki sposób pokonał schody. Wszystko to działo się jak w amoku. Świat rozmazywał mu się przed oczami i choć nie powinien wiedzieć dokąd właściwie zmierza, on przesuwał się z miejsca na miejsce bez jakichkolwiek problemów. Umysł był jednak na tyle nieprzytomny, że nie zarejestrował gdzie w ogóle całym ciałem zamierzał się znaleźć. Zupełnie stracił poczucie czasu. Nie był pewien, czy dotarcie do stołu zajęło mu pół godziny, czy też dwadzieścia sekund. Chłopak zupełnie ignorując towarzystwo, które przyglądało mu się bacznie, sięgnął po w połowie pustą flaszkę i robiąc to zupełnie świadomie, napełnił sobie całą szklankę. Następnie bez wahania opróżnił naczynie, łapiąc się przy tym za głowę.

***

Wszystko zdawało się znajdować za niewidzialną barierą. Ruch był spowolniony, dźwięk odrobinę przyćmiony, kolory zdawały się mniej wyraziste tak samo jak i wszelkie kształty. Cały świat znajdował się zasłoną, zdawać by się mogło, że zrobionej z czegoś na kształt worka foliowego. Muzyka szeleściła bardziej niż zwykle, tak jakby fale dźwiękowe poruszały workiem, nie narażając przy tym na zniszczenie jej struktury. Obraz nie dość, że wydawał się częściowo zamazany, to w dodatku niebezpiecznie falował, jakby na wietrze. Być może to te fale dźwiękowe wprawiały go tak w ruch.

– Niech ktoś zdejmie ze mnie tę reklamówkę. – Naruto oparł się łokciami o stół, przyglądając się znajomym z niemą prośbą. – Mam jakiś worek na twarzy?

Shikamaru westchnął cicho i ponownie ulokował swoją głowę na blacie stolika. Od samego początku był pewien, że upijanie Uzumakiego wcale nie skończy się dobrze. Co więcej, kiedy już Ino wraz z Temari przestały dolewać mu wódki do napoju, blondyn sam postanowił uatrakcyjnić sobie czas i sięgnął po alkohol. Wstawiony na początku, teraz był już ledwo przytomny. Owszem, kontaktował jeszcze i potrafił rozróżniać twarze, ale Nara był pewien, że chłopak nie bardzo zdaje sobie sprawę z tego, co robi i co się wokół niego dzieje.

– Siedź – szepnął do kolegi, powstrzymując go od wstania. – Nie masz niczego na głowie. – Dodał widząc otwierające się już usta blondyna.

Chcąc nie chcąc teraz Nara był zmuszony do pilnowania pijanego kolegi. Czuł taki obowiązek, w końcu to on go tutaj przywiózł i on będzie musiał go stąd zabrać. W chwili, w której Uzumaki zaczął się świadomie upijać, Shikamaru stracił całkowitą swobodę i nie mógł skupiać się już tylko na sobie. Nowe utrapienie pod postacią blondyna, pojawiło się na horyzoncie jego spokojnego dotychczas życia. Imprezowego życia.

Długo jednak opiekować się Uzumakim nie musiał, gdyż znalazła się inna osoba, która najwyraźniej bardzo chętnie znalazłaby się w roli osobistej pielęgniarki blondyna. Temari pojawiła się przy stoliku nagle, z nikąd. Mimo iż towarzystwo nie było specjalnie pochłonięte sobą, gdyż rozmowy ustały już bardzo dawno temu, a ludzie przy nim siedzący skupiali się głównie na kontemplacji ścian bądź patrzyli z zazdrością na parkiet, na którym wywijała jednak większa część domówki, to nikt nie zauważył jej nagłego przybycia. Wyskoczyła jakby z nikąd, pojawiła się zupełnie nieoczekiwanie, tak samo jak nieoczekiwanie zniknęła koło godziny temu. Właściwie wszyscy już zdążyli zapomnieć, że to właśnie ona obchodzi dziś urodziny i że to w jej domu się aktualnie znajdują. Działo się tak z bardzo prostego powodu. Mniej więcej połowa, a więc koło pięćdziesięciu procent uczestników zabawy, była już tak mocno podpita, że niewiele ogarniała. Doskonałym tego przykładem był akurat Naruto Uzumaki. Jeśli zaś chodziło o drugą połowę, w większości byli to ludzie podchmieleni, w których alkohol rozpalił ich zwierzęce rządze, nie wprawiając jednak organizmu w stan krytyczny. Osobnicy ci wywijali na parkiecie połączeni niezwykle erotycznym tańcem, bądź zamykali się w licznych pomieszczeniach tego domu i działali w trochę inny sposób. Kilka razy zdarzyło się, by z któregoś pomieszczenia wyleciała nie do końca ubrana dziewczyna, którą wypchnął jej nie do końca zadowolony towarzysz. Nie każda bowiem zgadzała się od razu na wszystko, czym doprowadzały młodych mężczyzn do szału. Temari interweniowała nawet parę razy, gdy z jednego z pokoi gościnnych, jakiś chłopak wypchnął zupełnie nagą, zapłakaną blondynkę, której ona jednak zbyt dobrze nie znała. Okazało się, że dziewczyna nie zgodziła się na seks oralny, czym rozwścieczyła mocno podnieconego kolegę.

Blondynka nie poddając się tak łatwo, rozsiadła się na kolanach lekko oszołomionego Uzumakiego.

– Jak tam, kochanie? – Dziewczyna zdawać by się mogło, nawet nie oczekiwała żadnej odpowiedzi. Uśmiech jednak nie schodził jej z twarzy, gdy zaczęła bawić się kosmykami włosów chłopaka.

Takiego obrotu spraw nie spodziewał się jednak Shikamaru. Musiał przyznać, że odrobinę go wmurowało. Z obojętnym wyrazem twarzy, wpatrywał się dalej w toczącą się przed nim scenę. Naruto nie do końca łapał kontakt z rzeczywistością i pustym wzrokiem spoglądał na blondynkę, która w między czasie znalazła jeszcze chwilę, by poprawić mocny makijaż.

– Wieesz coo, nawet fajne masz te cycki – burknął mało przytomnie.

Nara poczuł, jak robi mu się niedobrze, wstał. Przez chwilę nie bardzo wiedział, co powinien zrobić, po chwili jednak skierował się do najbliższej łazienki. Przed znajomymi ukrywał to dosyć dobrze, przed sobą jednak nie musiał, Temari interesowała go nie od dziś. Wchodząc do pomieszczenia, zatrzasnął za sobą drzwi i oparł się o chłodne kafelki. Należał do osób bardzo opanowanych, jednak teraz poczuł w żołądku lekki zawód i złość. Nie dał jednak ponieść się uczuciom i wciąż zachowywał czysty umysł. Za całą tę sytuację nie mógł winić blondyna, który został zwyczajnie przez nowych znajomych upity. Dopiero teraz Nara zdał sobie sprawę z tego, że popełnił błąd. Nie powinien się na to godzić i zgłosić sprzeciw, gdy był na to czas.

Stanął tuż przed umywalką i spoglądając zamglonym wzrokiem w ogromne lustro z ozdobnymi, złotymi wykończeniami, odkręcił kurek. Nabrał trochę wody w dłonie i ochlapał sobie dokładnie twarz. Niby taka prosta, nieskomplikowana czynność, a jak bardzo potrafiła czasem pomóc. Shikamaru jeszcze chwilę wpatrywał się w swoje odbicie, po czym posłał do samego siebie delikatny uśmiech.

***

Sam nie do końca wiedział, co w tej chwili czuł. To wszystko było zbyt dziwne, wydawało się wręcz nierealne. Nie mógł jednak powiedzieć o tym niczego dobrego. Nie, zdecydowanie mu się to nie podobało. Coś, po czym spodziewał się doświadczyć wielu różnorodnych, acz pozytywnych emocji, przyniosło tylko rozczarowanie. Było… mokro. Mokro i klejąco. Pocałunek okazał się być zwykłą wymianą między sobą płynów ustrojowych, po prostu fuj.

Naruto odczekał cierpliwie jeszcze chwilę, po czym odsunął się od blondynki. Uciec jednak zbyt daleko nie mógł, gdyż dziewczyna wciąż siedziała mu na kolanach. Chłopak właściwie nie wiedział, co skłoniło go do całowania się z tą, niemal obcą mu dziewczyną. W szkole właściwie ze sobą nie rozmawiali, a co się z tym wiąże, poza nią tym bardziej żadnego kontaktu nie mieli. Rozmawiał z nią może ze dwa razy w życiu, nawet go specjalnie nie pociągała, skąd w ogóle pomysł, by pozwolić się pocałować? Z jednej strony nie miał na to najmniejszej ochoty, z drugiej coś go skutecznie do tego ciągnęło.

Temari chwyciła jego twarz w dłonie i ponownie przyciągnęła do siebie, złączając ich usta w namiętnym pocałunku. I tym razem jednak Uzumaki nie poczuł nic, a nic. Nie dawało mu to, ani przyjemności, ani odrobiny satysfakcji. Dodatkowo dziewczyna wbrew jego woli, zaczęła się o niego ocierać całą sobą. Blondyn mimo przymkniętych oczu, poczuł, że zaczyna mu się kręcić w głowie. Świat w ciągu dosłownie chwili rozpoczął nieprzyjemnie wirować, co doprowadzało do gwałtownego pogarszanie się samopoczucia chłopaka. W głowie zaczęło mu niebezpiecznie pulsować, a żołądek podjeżdżać niemal do gardła.

Naruto gwałtownie odsunął się od swojej oprawczyni, przytrzymując ją za ramiona jak najdalej od siebie.

– Co się stało, kotku? – spytała cicho, próbując ponownie znaleźć się w jego ramionach. – Nie uciekaj od przyjemności. – Mówiąc to, przesunęła długim paznokciem od policzka, aż po szyję chłopaka.

Uzumaki jednak nie reagował. Wciąż zamglony wzrok wcale nie ułatwiał mu życia, a tym bardziej próby przeanalizowania sytuacji. Zamiast skupić się na podjęciu jakiejś decyzji, on rozmyślał o tym, jak wszystko w takim stanie dziwnie wygląda. Jak komicznie wyglądało pomieszczenie, a jak stół. Nie potrafił jednak pojąć, dlaczego wszystko wydawało mu się takie śmieszne, skoro z pozoru nic na tę zabawność nie wskazywało.

– Eee… muszę już chyba iść – wyjąkał chłopak, próbując jakoś zrzucić z siebie natrętną dziewczynę, której obecność z jednej strony mu przeszkadzała, z drugiej zaś nie.

– Dlaczego? – Mimo silnego bólu głowy, głos blondynki wydał mu się oschły.

– Eee… właściwie, to nie wiem.

– W takim razie… – Na ustach Temari na nowo zagościł uśmiech, jednak nie dane jej było skończyć.

– Nie, on ma rację, wracamy. – Shikamaru stanął nad chwilę wcześniej namiętnie całującą się parą, krzyżując ręce na piersi. – Jest późno, czas najwyższy się zbierać.

– Ale dopiero przyjechaliście! – Blondynka gwałtownie wstała z kolan Uzumakiego i stanęła naprzeciwko Nary, zakładając dłonie na biodrach.

– Dokładnie… – Chłopak rzucił okiem na zegarek na ręce. – Zaledwie sześć godzin temu. Wystarczy. Naruto, zbieramy się.

Blondyn nie był jednak w tak dobrym stanie, jak się wszystkim wydawało. Strasznie kręciło mu się w głowie, toteż gwałtownie podniesienie się przypłacił niemal upadkiem. Chłopak wylądował na stole, wylewając przy okazji parę szklanek z colą. Ucierpiała na tym głównie jego bluza, której rękaw wylądował również częściowo w talerzyku z niedojedzonym tortem. Uzumaki miał na tyle szczęścia, że jakimś cudem ominął miskę z chipsami i sałatkę jajeczną z majonezem. Nie przejmując się tym jednak zbytnio, przymknął oczy.

– O nie! Nie próbuj mi tu nawet zasypiać! – Burknął Nara, podciągając go z powrotem do siadu. – Temari, znajdź natychmiast Choujiego. Ktoś musi mi pomóc go zanieść do samochodu.

– Ale nie ma problemu, on może zostać. Jutro jak się lepiej poczuje, to wróci spokojnie do domu. – Dziewczyna całkowicie pewna siebie skrzyżowała ręce na piersi.

– Nie, nie może. Szukaj Choujiego.

– Myślisz, że kim ty jesteś, że będziesz mi rozkazywał?! To mój dom i nikt mi nie będzie mówił, co mam robić!

– Dobra, poradzimy sobie. – Mówiąc to Shika chwycił Uzumakiego pod ramie i postawił do pionu, starając się zrobić to płynnie i bez turbulencji. – Naruto, nie śpij, tylko współpracuj! – Krzyknął chłopakowi do ucha.

– Tak, tak…

Nic sobie nie robiąc z wrzasków oburzonej blondynki, obaj, trochę opornie, ale w końcu wyszli na zewnątrz.

– Tylko mi nie rzygaj do samochodu – westchnął Shikamaru, opierając ciało nietrzeźwego chłopaka o wóz, samemu szukając kluczyków. – Rany… - szepnął sam do siebie.

Chłód i świeże powietrze, spowodowało, że Naruto poczuł się odrobinę lepiej. Już o własnych siłach, lecz lekko się przy tym zataczając, wsiadł do samochodu. Nie zamierzał jednak rozsiadać się i zapinać pasa. Zamiast tego rozłożył się na tylnych siedzeniach i postanowił całą podróż spędzić w pozycji leżącej. Shikamaru nawet tego zbytnio nie komentował. Ograniczył się do uświadomienia Uzumakiego, że jeśli z tym wpadną, to on będzie płacił karę. Nie doczekawszy się jednak odpowiedzi, ruszył.