Rozdział 17.

Witam!

Chciałabym się rozpisać, ale nie mam za bardzo czasu, więc przejdę od razu do rzeczy - rozdział krótki. Tak nieprzyzwoicie krótki, że możecie mnie zabić, serio. Niestety jutro zaczynam nowy semestr i wolę wrzucić to, co mam, niż bawić się z tym jeszcze przez hoho. Ale ale! W ramach pocieszenia wspomnę, że jestem w trakcie pisania kolejnej miniatury, która obecnie jest trzy razy dłuższa, niż to śmieszne coś. I jeszcze trochę się na pewno rozrośnie.

Z tworu poniżej nie jestem zadowolona. Nic się w nim nie dzieje, ale obiecuję, że w następnym już na pewno zacznie. Nie czuję tego, nie mogłam się zupełnie wczuć w klimat, wymęczyłam ten tekst i nigdy więcej nie chcę na niego patrzeć, o.

Pozdrawiam!

__________________________________________________________

Naruto od samego rana nie czuł się najlepiej. Niepokój nie opuszczał go od zeszłego wieczoru, kiedy dotarło do niego, co właściwie zrobił. Jak zwykle ryzykował i jak zwykle zupełnie tego nie przemyślał.

Wierzył w Sasuke. To mogło wydawać się cholernie głupie, ale naprawdę zaczął powoli polegać na tym draniu. Zaufał mu i zdradził jedną ze swoich największych tajemnic. Podzielił się czymś, o czym nie miał pojęcia żaden z jego przyjaciół. I choć wierzył, że Uchiha nie wykorzysta tych informacji, by go pogrążyć, to czuł się odsłonięty.

Równie dobrze mógłby stać przed nim zupełnie nagi. Sasuke lustrowałby jego sylwetkę z kpiącym uśmieszkiem na ustach.

Był przekonany, że w takiej sytuacji czułby się podobnie.

Dlatego teraz, choć starał się skupić na tym co mówił do niego Shikamaru, tak naprawdę myślami był gdzieś indziej. Co rusz rozglądał się nerwowo dookoła, szukając Uchihy. Chciał go jak najszybciej zobaczyć. Jedno krótkie spojrzenie w oczy wystarczyłoby, żeby uspokoić szybkie bicie serca i stłumić niepokój.

Przed Naruto zmaterializowałby się jakiś szlafrok, którym mógłby owinąć swoje nagie ciało i spojrzeć Sasuke w twarz, stając z nim na równi.

Dlaczego założył, że w jego oczach dostrzegłby zrozumienie? Czysty optymizm. Ciężko mu było pomyśleć inaczej, biorąc pod uwagę, że przez pół życia patrzył na świat przez różowe okulary.

Kiedy więc czarna czupryna pojawiła się na horyzoncie, Naruto poczuł, że serce zaczyna mu walić w piersi.

Uchiha przeszedł korytarzem i zajął swoje zwyczajowe miejsce przy ścianie w samym rogu. Nie odrywając od niego wzroku, Uzumaki potakiwał pytającemu o coś Choujiemu. Miał szczerą nadzieję, że Sasuke zwróci w końcu na niego uwagę.

Na próżno.

Uchiha wyjął z torby jakieś grube tomiszcze i otwierając tam, gdzie skończył, zajął się czytaniem, zupełnie ignorując kręcących się po korytarzu ludzi.

Naruto czuł, że traci cierpliwość. Najchętniej, to by po prostu do niego podbiegł. Zamachałby mu rękoma przed oczami i spytał, co słychać. A może zacząłby skakać, by ściągnąć na siebie jego uwagę? Krzyknął coś? Przewrócił się? Nabrał ochoty, by zdzielić się porządnie w łeb, kiedy uświadomił sobie, że zachowuje się jak rozemocjonowana nastolatka na widok miłości swojego życia.

– Co robisz po szkole? – zapytał Chouji, przełykając ostatni kęs batona.

– Tak – przytaknął Naruto, wciąż wpatrując się w Sasuke.

Jego natrętne wgapianie się jeszcze nie zwróciło uwagi Uchihy. Na początku trochę go to zdziwiło, ale szybko sobie przypomniał, że przecież Sasuke był przyzwyczajony, że ludzie na niego patrzą i był mistrzem w ignorowaniu spojrzeń.

Chouji uniósł pytająco brew i spojrzał w tym samym kierunku, co przyjaciel. Nie drążył tematu.

Naruto przyglądał się, jak Sasuke mruży oczy i przewraca kartkę. Jego wzrok przesuwał się po papierze, aż w końcu na ustach pojawił się nikły uśmiech. Podobało mu się. Najwyraźniej przeczytał coś, co przypadło mu do gustu. Czy historia, którą tak pochłaniał była zabawna? Naruto raczej nie spodziewałby się po Sasuke zainteresowania czymś innym, niż dramaty. Chociaż może jego życie natworzyło ich już wystarczająco wiele i Uchiha w wolnej chwili wolał się od nich uwolnić? Uzumaki bardzo chciałby się tego dowiedzieć.

Kiedy wybiła godzina rozpoczęcia pierwszych zajęć, Sasuke zamknął książkę i włożył ją do torby. Przeczesał dłonią włosy i spojrzał. Tak, w końcu spojrzał w kierunku Naruto. Znajdowali się w dość sporej odległości od siebie, a jednak Uzumaki miał wrażenie, że stoją ze sobą twarzą w twarz.

Kiedy ich spojrzenia się spotkały, żaden z nich nawet nie drgnął.

Naruto nie dał po sobie poznać, jak bardzo czekał na tę chwilę. Sasuke na niego patrzył. I to nie byle jak patrzył. Żaden mięsień mu nie zadrżał. Brwi się nie zmarszczyły, usta nie wykrzywiły. Po prostu mu się przyglądał.

Czy Uzumaki nie był zbytnim optymistą, zakładając, że to dobrze wróżyło?

Postanowił więc zrobić jeszcze jeden krok.

Kąciki jego ust drgnęły, a na ustach pojawił się cwany uśmiech. Jak na zawołanie, Sasuke odwrócił wzrok nie dając po sobie poznać, czy w ogóle zdążył to zauważyć. Tym sposobem nić porozumienia, której dopatrzył się Naruto, po prostu zniknęła. Być może nigdy jej nie było, choć Uzumaki mógł przysiąc, że jeszcze chwilę temu ją widział i czuł. Wydawała mu się taka namacalna, że nie było mowy o pomyłce, coś się między nimi rodziło. A jednego był pewien - Sasuke na pewno z nim porozmawia i już dziś wyjaśnią sobie wszystko. Naruto w końcu dowie się, na czym stoi i wspólnie ustalą, w którą stronę to wszystko zmierza.

– Nie licz na cud, Uzumaki, on się nie zdarzy – powiedział Shikamaru, wzdychając na widok jego miny.

– Jeszcze zobaczymy.

Nara przez chwilę lustrował szeroki uśmiech, którym uraczył go przyjaciel, po czym pokręcił zrezygnowany głową.

– Żebyś się nie rozczarował.

***

Naruto krążył po boisku, wydeptując każdy jeszcze nienaruszony centymetr kwadratowy śniegu.

Znowu sypało.

Temperatura odrobinę spadła i w powietrzu można było wyczuć zapowiedź naprawdę mroźnej nocy. Uzumaki owinął się szczelniej szalikiem i spojrzał w stronę budynku. Czekał na Sasuke, a że Sasuke wiedział, że on na niego czeka, to najwyraźniej postanowił ociągać się tak długo, jak to było tylko możliwe.

Uzumaki skrzywił się, kiedy nie znalazł rękawiczek. Sprawdził w kurtce, spodniach, nawet zajrzał do plecaka, ale nigdzie ich nie było. Niestety palce już zdążyły mu skostnieć, pomimo trzymania rąk w kieszeniach kurtki. Potarł dłonie o siebie, chcąc trochę je rozgrzać. Jak tak dalej pójdzie, to zamarznie, zanim Uchiha postanowi wychynąć ze szkoły.

Jeżeli ten drań myślał, że Naruto wymięknie i sobie odpuści, to grubo się mylił. Prędzej umarłby z głodu, niż dał mu tę satysfakcję. Ale na szczęście nie musiał się o to specjalnie martwić, ponieważ zanim by do tego doszło, zamknęliby budynek szkoły na cztery spusty, uprzednio wyrzucając z niej Sasuke.

Naruto ze zniecierpliwienia przeskakiwał z nogi na nogę, kiedy w końcu drzwi się otworzyły i stanął w nich Uchiha.

Nie sam.

W towarzystwie Sakury, która uśmiechała się do niego radośnie i coś mu opowiadała. Uzumaki wiedział, że tę parę coś łączyło, a jednak poczuł się lekko zdziwiony, dostrzegając ich razem. A najbardziej zszokowała go mina Sasuke, który wydawał się zainteresowany wywodem dziewczyny. Tak naprawdę zainteresowany. Tak bardzo, że zerkał na nią raz po raz, a kąciki jego ust drgały mimowolnie. Czy on właśnie walczył ze sobą, by się przypadkiem nie uśmiechnąć?

Kiedy para zeszła ze schodów i zauważyła przyglądającego się im Naruto, miny nieco im zrzedły. Sakura zamilkła, najwyraźniej nie wiedząc, co ma o tym sądzić, a Sasuke… Sasuke się skrzywił.

– Hejka! – zawołał Naruto, wykrzywiając twarz w szerokim uśmiechu.

Sasuke odburknął coś pod nosem, a Sakura skrzyżowała ręce, marszcząc brwi.

– Czego chcesz? – spytała nie kryjąc raczej wrogiego nastawienia i przyglądając mu się nieufnie.

– Pogadać z Sasuke. – Naruto starał się brzmieć lekko i przyjaźnie, ale chyba nie zdołał przekonać do siebie dziewczyny.

– Powodzenia – odpowiedział mu Uchiha, jak gdyby nigdy nic dając znak Sakurze, by szła za nim. Wyminęli zszokowanego Uzumakiego.

Naruto jednak nie dał się tak szybko spławić, doganiając tę dwójkę i wciskając się pomiędzy nich.

– Czyli Sakura też będzie obecna przy naszej rozmowie? Spoko, mnie to nie przeszkadza.

Zanim jednak zdołał powiedzieć lub zrobić coś jeszcze, poczuł szarpnięcie i zauważył przed sobą zdenerwowaną dziewczynę. Haruno pociągnęła go za ten szalik, który jeszcze przed chwilą starał się porządnie zawiązać i teraz czuł, że chyba mu się udało. Nawet za dobrze, bo Sakura mogłaby go nim udusić, gdyby tylko chciała.

– Słuchaj, nie wiem, czego chcesz od Sasuke, ale…

– Wystarczy – przerwał jej Uchiha, łapiąc za rękę i odsuwając od Uzumakiego. – Nie potrzebuję adwokata. – Następnie odwrócił się w stronę Naruto i ze zmarszczonymi brwiami dodał. – Innym razem.

– Wiesz co, Sasuke? Ja może dużo nie czytam, ale oglądam sporo filmów i wyobraź sobie, że z nich też można się wiele nauczyć. Przede wszystkim tego, że ważny jest element zaskoczenia. Ten już, niestety, nieodwołalnie minął. Ale co jeszcze można zrobić, kiedy wycofanie się nie wchodzi w grę? Działać. Na tyle szybko, by druga strona nie zdążyła wszystkiego przemyśleć i ułożyć jakiegoś planu – wyjaśnił Naruto, nie przerywając kontaktu wzrokowego. – Więc gadaj co chcesz, ale ja ci dziś nie dam uciec. Nawet jeśli to oznacza, że twoja dziewczyna będzie mnie musiała zabić.

– Nie jestem jego dziewczyną – prychnęła Sakura, zaciskając pięści. – Głodna jestem, więc z łaski swojej załatwiajcie to szybciej.

– O – zainteresował się Naruto. – A co byś zjadła?

Sakura wydawała się być trochę zdziwiona, że chłopak tak szybko zapomniał o rozmowie z Sasuke i przeszedł do tematu jedzenia, ale nie skomentowała tego.

– Mieliśmy iść na pizzę – odpowiedziała, wzruszając ramionami.

– Fajnie! To pójdę z wami.

– Co?

– Nie – powiedział Sasuke, tonem nieznoszącym sprzeciwu. Przynajmniej jego zdaniem, bo Naruto zdawał się zupełnie nim nie przejąć.

– Chyba nie masz nic przeciwko, nie? – spytał Uzumaki, kierując te słowa do Sakury. – Właściwie, to nie mieliśmy okazji lepiej się poznać, a nie wydajesz się być już tak negatywnie do mnie nastawiona, więc… – Uśmiechnął się do niej zachęcająco.

– Nie – warknął ponownie Uchiha, jednak towarzystwo zdawało się w ogóle nie zwracać na niego uwagi.

Haruno zmarszczyła brwi i zaczęła się zastanawiać nad propozycją. Naruto wydawał się być przyjazny, a Sasuke był „na nie”, jak już zdążył dwukrotnie zaznaczyć. Czymże jednak było to „nie”, w porównaniu do jego zwyczajowego zachowania, kiedy w zasięgu wzroku znajdował się ktoś, za kim naprawdę nie przepadał. To mogło oznaczać tylko jedno - Uzumaki w jakimś stopniu zaskarbił sobie jego sympatię.

– Okej, uznajmy, że mnie zaintrygowałeś. Niemniej miałam iść z Sasuke i to do niego należy decyzja.

Naruto trochę mina zrzedła, ale uznał, że jeszcze nie wszystko stracone. Odwrócił się do Uchihy.

– Czyli wszystko jasne – powiedział posyłając Sasuke zalotny uśmiech. – Bo wiesz… jak znowu powiesz, że nie, to ja i tak za wami pójdę. Może nie znamy się zbyt dobrze, ale chyba już zdążyłeś zauważyć, że jestem raczej uparty.

– Jest jeszcze jedno wyjście – warknął Uchiha.

– Jakie? – przerwał mu. – Bić się chcesz? Ale ja mam przewagę – rzucił wesoło Naruto. – Dwie sprawne nogi.

Sasuke zacisnął zęby. Nie będzie się przecież z nim licytował. Sakura, która początkowo chciała załatwić to siłą, też już zrezygnowała z tego pomysłu. W dodatku wpatrywała się w blondyna z wyraźnym zaciekawieniem.

Korzystając z okazji, że Naruto trochę się rozproszył, Uchiha pociągnął go mocno za rękaw kurtki i odciągnął z dala od Sakury. Kiedy już znaleźli się na tyle daleko, że dziewczyna nie miała szans ich usłyszeć, puścił Uzumakiego i skrzyżował ręce.

– Czego chcesz? – wycedził.

Na twarzy chłopaka przez chwilę malowała się niepewność, szybko jednak zniknęła.

– Przecież wiesz – odpowiedział spokojnie, a kąciki jego ust drgnęły, układając się w delikatny uśmiech.

– Nie dziś.

Naruto przez chwilę zastanawiał się, na ile sobie może pozwolić. Sasuke spuścił nieco z tonu, ale wyraz jego twarzy się nie zmienił. Nikogo nie można było zmusić do rozmowy. A po Sasuke widać było, że jest zdeterminowany i nic mu nie powie.

Jednakże jego uwadze nie umknęły również słowa Uchihy. „Nie dziś” oznaczało, że być może jutro. A jeśli nie jutro, to za tydzień. Oznaczało, że kiedyś na pewno. Sasuke złożył mu obietnicę, że z nim porozmawia i bynajmniej nie zrobił tego nieświadomie. Uzumaki zrozumiał aluzję.

– Okej, to może inaczej – zaczął Naruto, spoglądając w niebo, z którego wciąż sypał śnieg. – Chciałbym pójść z wami i tak.

– A ja mam się na to zgodzić, bo…?

– Bo nie tylko ja nie wiem niczego o tobie. Ty też wielu rzeczy o mnie nie wiesz.

Sasuke przewrócił oczami.

– Wiem, że jesteś bratobójcą – warknął. – Są jeszcze jakieś rewelacje, którymi chciałbyś się podzielić?

W oczach Uzumakiego dostrzegł złość. Nie zdążył jednak w żaden sposób zareagować, bo został pociągnięty za poły płaszcza, a ich twarze znalazły się niebezpiecznie blisko siebie. Właściwie, to niemal stykali się nosami.

Naruto jednak nic więcej nie zrobił. Szybko się opanował i odepchnął od siebie zszokowanego Uchihę, który ledwo złapał pion i uchronił się przed upadkiem. Skrzywił się, bo nieświadomie przechylił ciężar ciała na ranną stopę. Ból nie był już tak silny, jak tuż po wypadku, a jednak wciąż dawał o sobie znać.

– O tym właśnie mówiłem – odparł sucho Naruto. – Nic o mnie nie wiesz.

– Wiem tyle, ile zdołałeś mi napisać. I wybacz, ale po przeczytaniu tego jednego fragmentu jakoś nie odniosłem wrażenia, że powinienem ci współczuć – zakpił Uchiha, marszcząc brwi.

– Akurat pisarz, to powinien wiedzieć, że nie pozna wszystkich motywów i uczuć bohatera po przeczytaniu o nim kilku zdań.

– Wiem o tym – powiedział zimnym tonem Sasuke. – Dlatego pisząc tak krótki tekst powinno się skupić na tym, co najważniejsze.

– I tak właśnie zrobiłem.

Naruto poruszył palcami, które odruchowo zacisnął w pięść. Uchiha trafił w jego czuły punkt, ale nie można go było za to winić. List, który podrzucił mu Uzumaki był dosyć… kontrowersyjny. Właściwie, to zdziwiłby się, gdyby Sasuke przyjął to ze stoickim spokojem i uznał, że nie widzi w tym żadnego problemu. Nie oznaczało to jednak, że takie słowa nie bolały.

Uchiha oczywiście zdawał sobie z tego sprawę. Bądź co bądź, Naruto nie był najlepszy w ukrywaniu uczuć.

– To chyba zrobiłeś to bardzo nieudolnie – odpowiedział Sasuke, również się uspokajając. – Słowo daję, że zrobiłbym to dużo lepiej.

– No nie wątpię – prychnął Naruto. – Kto wie, może nawet pozwolę ci o tym napisać. Ale teraz, to bym coś zjadł. Najlepiej pizzę.

Uchiha przewrócił oczami i, po krótkim namyśle, dał mu znak, by ruszył za nim. Sakura zaczynała się już nieco niecierpliwić, więc czym prędzej we trójkę opuścili teren szkoły, kierując się do centrum.